χωρίς άλλη αναβολή
Τρίτη 21 Ιουλίου 2009
29 ~ Σαπφώ: "και φαίνομαι απ' το θάνατο λίγο εγώ ν' απέχω"
να 'χα πεθάνει ας ήτανε! Μ' όλη μου την ψυχή το θέλω.
Εκείνη μ' άφησε, χύνοντας δάκρυα πολλά.
και τούτα δω τα λόγια μού 'πε
"Αλίμονο, Σαπφώ μου, τι βάσανα μάς έχουν βρει!
Είναι αλήθεια, πράγματι, αθέλητα σ' αφήνω".
Κι εγώ της αποκρίθηκα:
"Καλά να 'σαι και πήγαινε και μένα να θυμάσαι,
γιατί ξέρεις καλά πως σε προσέχαμε εμείς'
αν όμως πέφτω έξω,
θέλω να σου θυμίσω τελικά [...]
όλες εκείνες τις στιγμές γαλήνης κι ομορφιάς που έχουμε περάσει'
γιατί πολλά στεφάνια από γιούλια και από τριαντάφυλλα
κι από κλαδάκια αμπελιού [πλεγμένα] μ' άνηθο μαζί,
σιμά μου καθισμένη επάνω στο κεφάλι φόρεσες,
μα και πολλές γιρλάντες στριφογυριστές,
φτιαγμένες με λουλούδια,
γύρω στον απαλό λαιμό σου έβαλες,
και το κορμί παντού,
με μύρο ακριβό [...]
μύρο βασιλικό το άλειψες και τό 'κανες να λάμπει,
κι επάνω σε στρωσίδια μαλακά,
την απαλή [...]
κι ευθύς τον πόθο για κορίτσια άλλα τον διώχνεις μακριά,
κι ούτε χορός ούτε κανείς
βωμός ούτε [...]
υπήρχε, απ' όπου λείπαμε εμείς,
ούτε κι άλσος ιερό [...]
Ίδιος θεός μου φαίνεται εκείνος εκεί ο άντρας
που απέναντί σου κάθεται,
κι από κοντά το γλυκομίλημά σου
ακούει
και τ' όμορφο το γέλιο σου,
τούτο που την καρδιά μου, αληθινά, ταράζει μες στα στήθη'
όταν για λίγο σε κοιτώ, μήτε φωνή μήτε μια λέξη
βγάζω,
καθώς η γλώσσα μου έχει παγώσει στη σιωπή
κι ευθύς, κάτω απ' το δέρμα μου, μικρή φωτιά χυμάει.
Τα μάτια μου δεν βλέπουν τίποτε, βουίζουνε
τ' αυτιά μου,
κι ιδρώτα χύνει το κορμί' ολόκληρη ένα τρέμουλο
μ' αδράχνει, πιο πράσινη κι απ' το γρασίδι γίνομαι
και φαίνομαι απ' το θάνατο λίγο εγώ ν' απέχω,
με σαλεμένα τα μυαλά.
δέδυκε μεν α σελάννα και Πληίαδες, μέσαι δε
νύκτες, παρά δ' έρχετ' ώρα, έγω δε μόνα κατεύδω
Σαπφώ (630 - 570)
πέφτοντας στη θάλασσα από τα βράχια της Λευκάδας
(κατά τη μυθολογία)
Tα ποιήματα είναι από την Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Ερωτικής Ποίησης
- εκδ. Ροές, 2003
Μετάφραση: Γεωργία Παπαδάκη
-ο πίνακας του John William Godward είναι από το squidoo.com-
Εκείνη μ' άφησε, χύνοντας δάκρυα πολλά.
και τούτα δω τα λόγια μού 'πε
"Αλίμονο, Σαπφώ μου, τι βάσανα μάς έχουν βρει!
Είναι αλήθεια, πράγματι, αθέλητα σ' αφήνω".
Κι εγώ της αποκρίθηκα:
"Καλά να 'σαι και πήγαινε και μένα να θυμάσαι,
γιατί ξέρεις καλά πως σε προσέχαμε εμείς'
αν όμως πέφτω έξω,
θέλω να σου θυμίσω τελικά [...]
όλες εκείνες τις στιγμές γαλήνης κι ομορφιάς που έχουμε περάσει'
γιατί πολλά στεφάνια από γιούλια και από τριαντάφυλλα
κι από κλαδάκια αμπελιού [πλεγμένα] μ' άνηθο μαζί,
σιμά μου καθισμένη επάνω στο κεφάλι φόρεσες,
μα και πολλές γιρλάντες στριφογυριστές,
φτιαγμένες με λουλούδια,
γύρω στον απαλό λαιμό σου έβαλες,
και το κορμί παντού,
με μύρο ακριβό [...]
μύρο βασιλικό το άλειψες και τό 'κανες να λάμπει,
κι επάνω σε στρωσίδια μαλακά,
την απαλή [...]
κι ευθύς τον πόθο για κορίτσια άλλα τον διώχνεις μακριά,
κι ούτε χορός ούτε κανείς
βωμός ούτε [...]
υπήρχε, απ' όπου λείπαμε εμείς,
ούτε κι άλσος ιερό [...]
Ίδιος θεός μου φαίνεται εκείνος εκεί ο άντρας
που απέναντί σου κάθεται,
κι από κοντά το γλυκομίλημά σου
ακούει
και τ' όμορφο το γέλιο σου,
τούτο που την καρδιά μου, αληθινά, ταράζει μες στα στήθη'
όταν για λίγο σε κοιτώ, μήτε φωνή μήτε μια λέξη
βγάζω,
καθώς η γλώσσα μου έχει παγώσει στη σιωπή
κι ευθύς, κάτω απ' το δέρμα μου, μικρή φωτιά χυμάει.
Τα μάτια μου δεν βλέπουν τίποτε, βουίζουνε
τ' αυτιά μου,
κι ιδρώτα χύνει το κορμί' ολόκληρη ένα τρέμουλο
μ' αδράχνει, πιο πράσινη κι απ' το γρασίδι γίνομαι
και φαίνομαι απ' το θάνατο λίγο εγώ ν' απέχω,
με σαλεμένα τα μυαλά.
δέδυκε μεν α σελάννα και Πληίαδες, μέσαι δε
νύκτες, παρά δ' έρχετ' ώρα, έγω δε μόνα κατεύδω
Σαπφώ (630 - 570)
πέφτοντας στη θάλασσα από τα βράχια της Λευκάδας
(κατά τη μυθολογία)
Tα ποιήματα είναι από την Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Ερωτικής Ποίησης
- εκδ. Ροές, 2003
Μετάφραση: Γεωργία Παπαδάκη
-ο πίνακας του John William Godward είναι από το squidoo.com-
Ετικέτες G-L
Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009
28 ~ Κατερίνα Γώγου: "'Ενα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα και θα χαθώ"
25 Μαΐου
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θάβγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι απ' τον πατέρα
κι ένα κομμάτι απ΄τη θάλασσα - αυτά που μ' άφησαν -
και την πόλη.
[...]
Ένα πρωί
θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ' όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με τον χαρακτηρισμό - μην τους πιστέψεις! -
Προβοκάτορας.
(από τη συλλογή "Τρία κλικ αριστερά"
εκδ. Καστανιώτη, 1978)
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.
(από το "Ιδιώνυμο", εκδ. Καστανιώτη, 1980)
Με λένε Οδύσσεια.
Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ από τον ουρανό
το σώμα μου φθαρτό, έχει από πέσιμο
σχεδόν οριστικά τσακίσει.
(από τη συλλογή "με λένε Οδύσσεια"
- εκδ. Καστανιώτη, 2002)
Ετών 9
Όταν ξυπνήσεις το πρωί
και δεν θα βρεις στο πάτωμα
χαπάκια πουλόβερ και σουτιέν
και χτυπήσεις με δύναμη την πόρτα
χωρίς ν' ακούσεις πίσω σου το υστερικό μου "σκασμός"
μη βάλεις τα κλαματα και πας για να με βρεις
στην παιδική φωτογραφία μου που σε κοιτάει. Ποτέ δεν έβλεπα.
Ούτε στα ηλίθια γραφτά μου. Σούψω πει ψέματα, Πάντοτε σούλεγα
πως είναι όμορφοι οι άνθρωποι τα χρώματα κι η μουσική.
Μέτρησε μόνο τα μεροκάματα που έκανα
μ' αυτό θα μάθεις πως έζησα.
Μέτpησε έπειτα το νοίκι μας
ποτέ δεν φτάνανε να το πληρώσω.
Και πόσο φως έκαψα
ψάχνοντας να βρω τρόπο.
Τράβα μετά και γύρεψε απ' τον πατέρα σου
για τελευταία φορά χρήματα
και δώσε τα χρέη μου.
Ύστερα πλύνε τα μούτρα σου
και μην αφήσεις κανέναν να σου πει
τι απόγινε με τη μάνα σου.
Μόνο κάτω απ' αυτές
τις ηλίθιες αποδείξεις
φτιάξε έναν ήλιο απ' αυτούς που μόνο εσύ έχεις στο νου σου΄
και κάτω απ' αυτόν
γράψε με τ' αστεία παιδικά σου γράμματα
ΞΟΦΛΗΣΕ! ΞΟΦΛΗΣΕ! ΞΟΦΛΗΣΕ! ΞΟΦΛΗΣΕ!
(από τη συλλογή "Τρία κλικ αριστερά"
εκδ. Καστανιώτη, 1978)
...Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει
"Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή... Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω... Τώρα μού 'χει περάσει. Δεν θέλω ν' αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό... Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς νά 'χω τίποτα, χωρίς ν' ανήκω πουθενά..."
(από την Οδό Πανός, τ.83/84, Φεβρ.1996)
Κατερίνα Γώγου (1940-1993)
Στις 3 Οκτωβρίου, στην Αθήνα, καταπίνοντας χάπια με αλκοόλ. Με έντονα ψυχολογικά προβλήματα, με κλονισμένη υγεία από κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών, και με μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που, κάποιες φορές, την έσπρωξαν και στην επαιτεία. Με άσχημη παιδική ηλικία, λόγω της κακής συμπεριφοράς του πατέρα της, απομονωμένη από τον κόσμο και αυτοκαταστροφική. Νιώθοντας κυνηγημένη, και απελπισμένη από τις επικρατούσες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής.
-η πρωτότυπη φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο
του βιβλίου της "τρία κλικ αριστερά"-
Ακόμα:
- "Κατερίνα Γώγου: Aγαπηθήκαμε, ε;", στα αυτοβιογραφικά
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θάβγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι απ' τον πατέρα
κι ένα κομμάτι απ΄τη θάλασσα - αυτά που μ' άφησαν -
και την πόλη.
[...]
Ένα πρωί
θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ' όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με τον χαρακτηρισμό - μην τους πιστέψεις! -
Προβοκάτορας.
(από τη συλλογή "Τρία κλικ αριστερά"
εκδ. Καστανιώτη, 1978)
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ.
(από το "Ιδιώνυμο", εκδ. Καστανιώτη, 1980)
Με λένε Οδύσσεια.
Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ από τον ουρανό
το σώμα μου φθαρτό, έχει από πέσιμο
σχεδόν οριστικά τσακίσει.
(από τη συλλογή "με λένε Οδύσσεια"
- εκδ. Καστανιώτη, 2002)
Ετών 9
Όταν ξυπνήσεις το πρωί
και δεν θα βρεις στο πάτωμα
χαπάκια πουλόβερ και σουτιέν
και χτυπήσεις με δύναμη την πόρτα
χωρίς ν' ακούσεις πίσω σου το υστερικό μου "σκασμός"
μη βάλεις τα κλαματα και πας για να με βρεις
στην παιδική φωτογραφία μου που σε κοιτάει. Ποτέ δεν έβλεπα.
Ούτε στα ηλίθια γραφτά μου. Σούψω πει ψέματα, Πάντοτε σούλεγα
πως είναι όμορφοι οι άνθρωποι τα χρώματα κι η μουσική.
Μέτρησε μόνο τα μεροκάματα που έκανα
μ' αυτό θα μάθεις πως έζησα.
Μέτpησε έπειτα το νοίκι μας
ποτέ δεν φτάνανε να το πληρώσω.
Και πόσο φως έκαψα
ψάχνοντας να βρω τρόπο.
Τράβα μετά και γύρεψε απ' τον πατέρα σου
για τελευταία φορά χρήματα
και δώσε τα χρέη μου.
Ύστερα πλύνε τα μούτρα σου
και μην αφήσεις κανέναν να σου πει
τι απόγινε με τη μάνα σου.
Μόνο κάτω απ' αυτές
τις ηλίθιες αποδείξεις
φτιάξε έναν ήλιο απ' αυτούς που μόνο εσύ έχεις στο νου σου΄
και κάτω απ' αυτόν
γράψε με τ' αστεία παιδικά σου γράμματα
ΞΟΦΛΗΣΕ! ΞΟΦΛΗΣΕ! ΞΟΦΛΗΣΕ! ΞΟΦΛΗΣΕ!
(από τη συλλογή "Τρία κλικ αριστερά"
εκδ. Καστανιώτη, 1978)
...Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει
"Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή... Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω... Τώρα μού 'χει περάσει. Δεν θέλω ν' αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό... Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς νά 'χω τίποτα, χωρίς ν' ανήκω πουθενά..."
(από την Οδό Πανός, τ.83/84, Φεβρ.1996)
Κατερίνα Γώγου (1940-1993)
Στις 3 Οκτωβρίου, στην Αθήνα, καταπίνοντας χάπια με αλκοόλ. Με έντονα ψυχολογικά προβλήματα, με κλονισμένη υγεία από κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών, και με μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που, κάποιες φορές, την έσπρωξαν και στην επαιτεία. Με άσχημη παιδική ηλικία, λόγω της κακής συμπεριφοράς του πατέρα της, απομονωμένη από τον κόσμο και αυτοκαταστροφική. Νιώθοντας κυνηγημένη, και απελπισμένη από τις επικρατούσες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής.
-η πρωτότυπη φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο
του βιβλίου της "τρία κλικ αριστερά"-
Ακόμα:
- "Κατερίνα Γώγου: Aγαπηθήκαμε, ε;", στα αυτοβιογραφικά
