tag:blogger.com,1999:blog-79705812650208287802023-11-16T20:03:23.180+02:00χωρίς άλλη αναβολήΛέΣΧΗ ΑΥΤΟΚΤόΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝώΝ
<i>«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ' αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος </i>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.comBlogger92125tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-41949581603428330092014-11-02T20:23:00.000+02:002018-01-11T13:45:32.530+02:00...λόγω βλάβηςΗ βλάβη στον κεντρικό υπολογιστή μου δεν επιτρέπει προς το παρόν νέες αναρτήσεις.<br />
Το ...εν αναμονή υλικό θα συνεχίσει να προστίθεται όταν η βλάβη αποκατασταθεί.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-43472140660353122412014-03-14T18:40:00.000+02:002014-08-17T23:01:45.591+03:0091 ~ Θεόδωρος Ντόρρος: Ούτ' ένα τρίξιμο πιο ξυπνητής ζωής δε θα ταράξει το κλάμα του θανάτου της ψυχής μου.<div style="text-align: justify;"><b>Βραδινή μοναξιά</b><br />
<br />
Είναι η ώρα που ολονώνε η ζωή βαραίνει την ψυχή μου.<br />
<br />
Στο πλαϊνό γιαπί ένας εργάτης στήθηκε<br />
ανάμεσα σε δυο φωτάκια ολοκόκκινα.<br />
Μόλις που βλέπει.<br />
Και ξαναρχίζει χτυπητό το πάφλασμα της λάσπης.<br />
Και το σκάψιμο... Να πάρει μέσα κάποιονε...<br />
<br />
Ώρα πολύ.<br />
<br />
Κουράστηκα, μαζί του...<br />
Φεύγει κι αυτός μέσ' στη βροχή,<br />
σα ν' άφησε τον κόσμο ατέλειωτο.<br />
<br />
Δε βλέπω πια παρά το γέρο αντίκρυ,<br />
ακίνητο στη θέση του.<br />
Και μ' όλα του τα όνειρα,<br />
εκεί που είναι ζει,<br />
σαν τον όποιον άνθρωπο,<br />
σαν όλους τους απόψε.<br />
Καθένας τη δική του τη ζωή,<br />
εκεί που είναι.<br />
<br />
Κάπου. Κάπως.<br />
Έτσι πεθαίνουν ολοένα.<br />
Κι όλοι τους μαζί σα να μη το 'νιωσαν ποτές,<br />
όχι μονάχα ένας,<br />
όλοι τους μαζί...<br />
<br />
Λες κι έφταιξα. Φουντώνω από ντροπή.<br />
<br />
Ένα περπάτημα.<br />
Το κάθε βήμα, εγερτήριο,<br />
που θα τα ζωντανέψει όλα,<br />
και μένανε θα σώσει.<br />
<br />
Μα η συμπόνοια ξένη πάντα.<br />
Δυνάμωσε και πέρασε αφήνοντας την πίκρα και το μίσος.<br />
<br />
Αγριεμένα ψάχνουνε τα μάτια μου.<br />
<br />
Ας πέρναγε τώρα ένα μοναχά ταξί.<br />
Θα πρόφταινα να δω θαμπά στο μουσκεμένο φως του...<br />
Μ' ακούω μακριά το βραχνασμό του,<br />
σαν ο δικός μου ο λαιμός να σφίγγεται μέσα στο χέρι του σωφέρ.<br />
<br />
Μαζί με τη θυσία μου και το χαμό μου.<br />
<br />
Μέσ' στο σκοτάδι<br />
που ξανάσβησε το δρόμο τον απόμερο της πόλης,<br />
κανένας άλλος ζωντανός.<br />
Ολόγυρα στους τοίχους μαυρίζουν τα παράθυρα<br />
σαν τάφοι, σηκωμένοι, όλοι μονομιάς.<br />
Και μέσα τρυπωμένοι σκελετοί.<br />
Κοντά τους είναι κι η ζωή, όπως κι αλλού,<br />
ξαφνιάζει κάποιονε, και φεύγει,<br />
τραβηγμένη από κάποια πονηράδα μεγαλύτερη.<br />
<br />
Ξέχασαν όλοι πια πως τη ζητάνε.<br />
<br />
Ολομόναχος, τρομάζω, νιώθοντας όλο μου τον όγκο,<br />
και μπρος μου, αμίλητη την ύπαρξή μου, ολόρθη.<br />
Αυτή που είναι το κενό.<br />
Γεμάτο φόβο.<br />
<br />
Σα να μην έχω ζήσει παρά τότε.<br />
<br />
Οι θύμησες μου, αλλουνού.<br />
Μα όχι. Ποτέ δεν έτυχε να είμαι γω σε κάποιο μέρος.<br />
Είμαι παντού με όλους, και πιο πολύ παντού.<br />
<br />
Θα φύγω αμέσως κι από δω.<br />
Να μη σταθώ ποτέ.<br />
Σε ξένους ήλιους και δροσιές,<br />
στου καθενός το στολισμένο τίποτα, καμαρωμένο,<br />
να ξεπεράσω τη δική μου την ψευτιά.<br />
<br />
Ούτε κι εκεί.<br />
<br />
Στο δρόμο,<br />
<br />
εξω,<br />
περπατάτε.<br />
Κοντά στο χώμα και στον ουρανό.<br />
Πάντα πηγαίνετε. Ποτέ μη σταματάτε.<br />
Κι εγώ ίσα γραμμή στο πλοίο το μικρό,<br />
μονάχος με τον κίνδυνο<br />
που όλα αυτός τα βλέπει.<br />
Στα κύματα, με τη μεγάλη τη ζωή. Ατέλειωτα.<br />
Κάπου κει και πιο μακριά. Δεν ξέρω.<br />
Μακρύτερα απ' όλους σας.<br />
Πάντα ορθός, αλύγιστος,<br />
ριγίζοντας στον άνεμο το σκοτεινό<br />
που θα παγώνει τα φλογισμένα μάτια μου,<br />
τον τελευταίο πυρετό της σάρκας θα δροσίζει.<br />
Όλο θα πηγαίνω, ίσαμε να πέσω - μια φορά.<br />
Όχι πάντοτε, σαν όλους σας που ζείτε κάπου απόψε,<br />
έτσι κάπως.<br />
<br />
Λεφτερωμένος απ' τη δική σας τη ζωή.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Τα γινόμενα</b><br />
<br />
Τα όμορφα -μεγάλα- γινόμενα <br />
φτάνει να δίνουν σεβασμό και δάκρυα.<br />
<br />
Μα ό,τι κινάει τη ζωή μας<br />
-εκείνηνε που δρα-<br />
πρέπει να θέλει το ξεγίνομα<br />
της καθισμένης της προσπάθειας<br />
που 'μείνε μόνο κόπος,<br />
και χωρίστηκε<br />
στο γύρεμα της γνώσης,<br />
στο ξέχασμα μέσ' στου κορμιού μας το βασίλειο,<br />
στου νου μας την κατάχτηση πάνω στους άλλους<br />
και στον ίδιο εαυτό μας,<br />
στις ομορφιές. Τέτοιες, δεν έφτιασαν,<br />
δεν είδανε ως τα σήμερα καμιά, απόλυτη.<br />
Γιατί οι αληθινές δε φανερώνουνται σε κόσμο που 'ναι<br />
θρονιασμένη η ασχήμια πονηρεμένης βαρβαρότηρας.<br />
Κι όσοι, ανάμεσα του, προσπαθήσαν<br />
να τις ιδούνε, να τις φιάξουνε, εγελαστήκαν.<br />
<br />
Μεγαλωμένος σήμερα. Μ' ό,τι μου δόθηκ' απ' τη <br />
φύση κι απόμειν' απ' των άλλωνε τα κέφια.<br />
<br />
Δε σέρνουμαι απ' τους αιώνες πίσω μου, <br />
τους κρατημένους στα μουσεία, στα ερείπια, <br />
και που ακούω να μου λένε ότι τρέχουνε ακόμα <br />
μέσ' στο αίμα μου.<br />
<br />
Ούτε τραβιέμαι άθελα μέσ' στο σκοτάδι <br />
κείνων που θα 'ρθούνε.<br />
<br />
<br />
Οι λίγοι που κρατιώνται ζωντανοί<br />
μ ο ν ά χ α <br />
για ένα έ π ε ι τ α καλύτερο της ράτσας μας, μισούν<br />
τα φίλτρα που κολλούν στα γινόμενα τη ζωή μας,<br />
σαν το παιδί στης μάννας την ποδιά.<br />
<br />
Η όρεξη για δράση<br />
πρωτοφανέρωμα ζωής,<br />
της μόνης,<br />
σαρκωμένης,<br />
πάντα καινούριας<br />
-όπως είναι—<br />
μπρος στη γδυτή ψυχή μας<br />
και στην τέτοια γνώση μ ό ν ο <br />
που μπορεί να στέκετ' εκεί μπρος.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Στην κάθε μεγαλούπολη, <br />
το κάθε βράδυ</b><br />
<br />
[Έτοιμα όλα, δικαιώνουν την πολύξερη υποδοχή του μαιτρ ντ' οτέλ. Στ' αντίκρυσμα της σάλας νεύει με μάθηση αλάθευτη το μαλακό το κύλισμα ευγένειας πολιτισμένα δουλεμένης. Προσφέρει άνεση. Καθήκον υψηλόν. Και ξαναλέει με υπόκλιση πως είναι μόνο το καλύτερο που βρίσκεται ύστερ' απ' τη χλιδή του παλατιού τουκαθενός πελάτη... Όμως δε θα του είναι βαρετή κι αυτού του πολυχρήματου. Απολογία στην προνομιούχο απόλαυση. Τίποτα δε θα ταράξει την καλοσύνη της παρουσίας του. Τίποτα που θα 'ταν σα λέξη τολμηρή μπρος σε κυρία.<br />
<br />
Τα γυαλικά κατάστεγνα με των ασημικών τη λάμψη ταιριασμένα. Ασπράδα πλούσια στις τσάκισες. Οι μυρωδιές, τα χρώματα, τα σχήματα και οι ουσίες των φαγιών μελετημένη εξυπνάδα. Και το στομάχι αν πονούσε θα 'ταν απρεπές. Ίδια κι οι σκέψεις και τα λόγια, που δε βγαίνουνε απ' τη γραμμή της συμφωνίας. Σκεπάσαν οι λαμπίτσες κάθε βάναυση ακτίδα του φωτός.]<br />
<br />
<i>(Μουσικές και τραγούδια, Ι)</i><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ξεμούδιασμα</b><br />
<br />
Η σπιθερή ματιά ενός «καλού πελάτη», ακολάκευτη,<br />
μονολογεί.<br />
Όπως το κάνει πάντα αυτός.<br />
Και μπρος στο γέλιο μιας κοκότας.<br />
Έτσι, ανόητα,<br />
προσμένει να μιλήσει τα κρυφά του:<br />
«—Ω! τέτοια μουσική! Συ μου βουβαίνεις<br />
της ατόξινης αλήθειας τη φωνή πως είν'<br />
αλλού εκείνα τ' άλλα... πολύ αλλού.<br />
Μου πνίγεις μέσα μου τον πόνο μακρινής<br />
αλήθειας σαν έτσι ανεμίζεις τις ύπουλές μου<br />
αγιότητες.<br />
Σ' όλους το ίδιο κάνεις.<br />
Γι' αυτό δε βλέπω το γελοίο μου.<br />
<br />
Και παύεις.<br />
Τόσο μονάχα<br />
ως που να δω σταματημένα όλα.»<br />
<br />
<i>(Μουσικές και τραγούδια, ΙV)</i><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Παλαιϊκές συγκινήσεις</b><br />
<br />
Ψωμιού κομμάτι<br />
κι ένα κορμί<br />
απάνω τους τραβούνε την ντροπή μου,<br />
-αυτή το μόνο μου 'μεινε-<br />
το πιο αληθινό.<br />
Και μάτια, σε στιγμές που ξεμακραίνουν, τεντωμένα.<br />
<br />
Με τελετή νεκρώσιμη<br />
δίνουν ζωή στους τοίχους<br />
και μαρτυρούν επίσημα οι σκελετοί του πόνου:<br />
τραπέζι και καρέκλα.<br />
<br />
Σαν κρεμασμένες γέρικες ψυχές<br />
θα προστατεύουν οι κουρτίνες<br />
το κλάμα που θα γίνετ' εδώ μέσα,<br />
για κάποιο θάνατο,<br />
για πάντα.<br />
Ανάλλαχτα θα μείνουν όλα<br />
γιατ' είν' ο πόνος τους ατέλειωτος.<br />
<br />
Ούτ' ένα τρίξιμο πιο ξυπνητής ζωής δε θα ταράξει <br />
το κλάμα του θανάτου της ψυχής μου.<br />
<br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Θεόδωρος Ντόρρος</b></span></i></span></span> <span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i>[Ted Dorros] <span style="font-size: 130%;">(1895-1954)</span></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><b>Μήνα Οκτώβριο, μαζί με την αμερικανίδα γυναίκα του. Σ' ένα χωριό, νοτίως του Παρισιού, όπου είχαν αποσυρθεί.</b></i></span></span></div><br />
<br />
<span style="color: black; font-family: arial;"><b>* </b>Τα ποιήματα και οι πληροφορίες είναι από το βιβλίο της <span style="color: #444444;"><b>Μαρίας Αθανασοπούλου</b></span> <b>Θεόδωρος Ντόρρος - Στου γλυτωμού το χάζι</b> - Εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2005<br />
<br />
<b>Links</b>:<br />
- e-dromos.gr, 14/6/2011: <a href="http://www.e-dromos.gr/%CE%B8%CE%B5%CF%8C%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CF%8E%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CF%85%CF%80/"><b><u>Θεόδωρος Ντόρρος, ένας μυστηριώδης υπερρεαλιστής</u></b></a><br />
<br />
<strong>update</strong> <br />
Εstrecho gv, 5/4/2014: <a href="http://estrechogv.blogspot.gr/2014/04/blog-post_5.html"><b><u>Θεόδωρος Ντόρρος ο αγνοημένος</u></b></a><br />
</span><br />
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-83005095207276020802014-02-15T10:22:00.000+02:002014-07-27T16:35:47.325+03:0090 ~ Γιώργος Φιλιππίδης: Φοβάμαι και τούτο είναι όλο<div style="text-align: justify;"><b>Εγωτική προπαγάνδα</b><br />
<span style="font-size: 85%;">(αποσπάσματα)</span><br />
<br />
<b>IV</b><br />
Σαν σε προθάλαμο χειρουργείου,<br />
η φρίκη<br />
βηματίζει νευρικά στον οισοφάγο μου,<br />
τα παιδιά της ανασταίνονται,<br />
που έλεγες, χθες,<br />
είχαν πεθάνει.<br />
<br />
Φοβάμαι<br />
και τούτο<br />
είναι όλο.<br />
<br />
<b>Χ</b><br />
Αδέρφια μου,<br />
ακούστε καλά, <br />
μια μέρα θα φτιάξουμε<br />
τον γυάλινο κήπο που ονειρευόμαστε, <br />
μια μέρα από το γυάλινο πηγάδι του<br />
θα αντλήσουμε <br />
ζεστή σοκολάτα<br />
και λουλούδια εντελβάις, <br />
πολύτιμο δώρο<br />
γι' αυτούς που παλεύουνε<br />
για να γίνουν παραμυθένιοι, <br />
ίσως για μια γυναίκα, <br />
ίσως, απλά, για την καύλα τού<br />
παραμυθιού,<br />
ίσως, αλλόκοτα,<br />
γιατί αλλιώς δεν θα<br />
μπορούσαν.<br />
Εκδίκηση,<br />
στ' όνομα καθετί εύθραυστου!<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Μόνος θεατής</b><br />
<span style="font-size: 85%;">(απόσπασμα)</span><br />
<br />
Ένα φυλλαράκι<br />
πέφτει φθινοπωριάτικα<br />
και το κινηματογραφώ<br />
με τα μάτια μου<br />
σε ρόλο φλουταρισμένης κάμερας,<br />
και ανοίγει την αυλαία <br />
στο θέατρο του παροξυσμού:<br />
ξεπροβάλλει<br />
ένας ολόκληρος θίασος<br />
που εκτελεί με ονειρική ακρίβεια,<br />
με βελούδινη πολυτέλεια<br />
την παράσταση της ουτοπίας<br />
και το έργο λέγεται<br />
«Η μυρωδιά σου».<br />
<br />
Η σκηνή είναι<br />
ένα γιγάντιο απολιθωμένο έντομο<br />
σε στάση προσευχής<br />
που ονομάζεται «Ακρόπολη»,<br />
και κάθε φορά<br />
που ανατριχιάζει<br />
το χνούδι της φωνής σου<br />
τρίζει προσπαθώντας <br />
να ζωντανέψει.<br />
<br />
Αυτή την αναρχική στιγμή<br />
εσύ αλλού,<br />
αλλού κι εγώ,<br />
είμαστε λιγάκι πιο κοντά,<br />
είμαστε λιγάκι<br />
ο εαυτός μας.<br />
<br />
Μόνος θεατής<br />
είναι η νύχτα<br />
που έχει γείρει<br />
στο κιγκλίδωμα<br />
μιας υπερσύγχρονης κρεμαστής γέφυρας,<br />
πιάνοντας σιγανή κουβεντούλα<br />
με την άκρη του κόσμου,<br />
η μισή γκρεμισμένη,<br />
η άλλη μισή<br />
υπό κατασκευή,<br />
σαν την ανάσα μου<br />
όταν γυρεύω<br />
το καλύτερο κομμάτι της<br />
για να στροβιλίσω <br />
έναν τυφώνα<br />
σε μια ελάχιστη περιοχή<br />
στο λαιμό σου.<br />
<br />
Κι αυτό το μεγάλο θέατρο<br />
είναι χτισμένο<br />
πάνω στα σκασμένα,<br />
σεισμογενή χείλη<br />
του πολιτισμού μας,<br />
που τόσους αιώνες<br />
υποκρίνεται μια παθιασμένη<br />
συνουσία,<br />
μα χωρίς πια<br />
να μας τρομάζει,<br />
χωρίς πια να μας τρομάζει.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Γαλάζια μηχανή</b><br />
<span style="font-size: 85%;">(απόσπασμα)</span><br />
<br />
<b>III</b><br />
Σαν το νερό,<br />
πηγαίνοντας που σχίζει το βαπόρι, <br />
χόρευε η σκόνη<br />
στην πρώτη αχτίδα της Μέρας. <br />
Ήμουν<br />
ολότελα μόνος.<br />
Έπειτα ένιωσα το φως υφασμένο <br />
στους μαύρους κύκλους <br />
κάτω απ' τα μάτια μου, <br />
ένα ψιθύρισμα, <br />
μια φωνή <br />
στραφταλιστή πίσω απ' τις λέξεις:<br />
<br />
«Φύγαν οι νύμφες. <br />
Στο νοτισμένο 'ναι πια <br />
κήπο σταγόνες».<br />
<br />
Κράταε στο χέρι ψηλά<br />
μια λεπίδα στομωμένη με τον πολτό του ήλιου:<br />
<br />
«Είμαι ο άγγελος <br />
ταξιδιών απίθανων,<br />
του νόστου πουλί.<br />
<br />
Θε να 'ναι κρυφό<br />
τ' όνομα μου για πάντα,<br />
σβησμένο στο φως».<br />
<br />
Άξαφνα τινάχτηκαν οι ψηφιδωτές εικόνες,<br />
ένα σμήνος πυγολαμπίδες,<br />
μια έκρηξη.<br />
Μετά<br />
το δειλινό των αισθήσεων<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Γκρίζο</b><br />
<span style="font-size: 85%;">(απόσπασμα)</span><br />
<br />
Όλα ξεκίνησαν μιαν αυγή που γκρίζεψε η θάλασσα και χλόμιασαν τα πεύκα. Χαλάσανε όλα τότε και η γη γέμισε δάκρυα που στάζουν μαζί με τον φόβο, τον φόβο, τον φόβο. Κάτι πέτρες, που πρωτύτερα τις πλάθαμε στις παλάμες μας, γίνανε βράχια. Μερικοί κιόλας, μοναχά που τις βλέπουν, σκέφτονται τώρα πόνο και αξίνα και φτυάρι. Πώς έτσι έγινε και όλα τα πλοία έχουνε άξαφνα μια πατρίδα και σε κανένα δεν μπορείς να βάλεις τα όνειρα σου να τα πάει στ' αστέρια, καθόλου δεν καταλάβαμε και ούτε μας είχε περάσει ποτέ από τον νου πως κάτι τέτοιο μπορούσε να είχε συμβεί.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Νυχτοκόπος</b><br />
<br />
Θέλω να βυθίσω εμέναν,<br />
μακριά στη νορβηγική θάλασσα<br />
θα κοιτάζω τα φιορδ,<br />
στα ρουθούνια μου θα μπαίνει νερό<br />
και σιγά<br />
σιγά θα βυθιστώ με την όμορφη εικόνα των φιορδ<br />
στο μυαλό μου<br />
<br />
[....]<br />
Θέλω να παίξω ποδόσφαιρο<br />
μ' αυτή την μπάλα,<br />
όπως τα παιδιά στις όχθες της Γκαμπόν,<br />
στην αμμουδιά<br />
-δύο λεπτά να σκουπίσω το μέτωπο μου απ' τον<br />
ιδρώτα,<br />
κάνει ζέστη σ' αυτή τη θάλασσα-<br />
και να την κλοτσήσω<br />
στον ήλιο<br />
και να γυρίσει,<br />
μήπως και καταλάβει κανείς<br />
πόσο πολύ δεν με νοιάζει<br />
αν καούν όλα<br />
τα δολάρια<br />
και τα μάρκα<br />
και τα γιεν του κόσμου<br />
ή σφαχτούν στην ποδιά μιας καινούριας μέρας<br />
που θ' αγαπά άλλον,<br />
για να γυρίσω κι εγώ να κοιμηθώ<br />
της προκοπής,<br />
στην Αθήνα.<br />
<br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Γιώργος Φιλιππίδης</b> (1977-1997)</span></i></span></span><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><b>Μια μέρα του Ιουλίου, στο σπίτι του, στο Παγκράτι. Με απαγχονισμό και αυτοπυρπόληση ταυτοχρόνως</b></i></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_c0XhifpI5Jzg6bmOGJhlm8GbsPTnSJAnsO-JEE7jiV2Btvi77OVunpUlBpYvG7yXDWQ22z-6msQ2fU1l4ThI9hpRuedxmt0dPmndy9Df9tDCVfvynwaGOUIz4xN-KMEo-IO_SxDACBeq/s1600/GiorgosPhilippidis-b.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_c0XhifpI5Jzg6bmOGJhlm8GbsPTnSJAnsO-JEE7jiV2Btvi77OVunpUlBpYvG7yXDWQ22z-6msQ2fU1l4ThI9hpRuedxmt0dPmndy9Df9tDCVfvynwaGOUIz4xN-KMEo-IO_SxDACBeq/s1600/GiorgosPhilippidis-b.jpg" height="324" width="270" /></a><br />
<br />
<span style="color: black; font-family: arial;"><b>* </b>Τα ποιήματα, το κείμενο και η φωτογραφία είναι από το βιβλίο <b>Γιώργος Φιλιππίδης, Γαλάζια μηχανή</b> - Εκδόσεις Κατανιώτη, 1999<br />
<br />
<b>Links</b>:<br />
- Το Βήμα, 1/2/2012: <a href="http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=441221"><b><u>Επιστροφή στην «καταραμένη» γενιά του '90</u></b></a> <br />
- Άτακτος λόγος: <a href="http://ataktoslogos.blogspot.gr/2012/02/blog-post_18.html"><b><u>Φλεγόμενη γαλάζια μηχανή</u></b></a> <br />
<br />
<b>Ακόμα</b>:<br />
- ο Γιώργος Φιλιππίδης στο <a href="http://allilografia.blogspot.gr/2014/06/blog-post_27.html"><b><u>γράμμα σε χαρτί</u></b></a></span><br />
<br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-38287840523232451662014-01-14T17:00:00.000+02:002014-02-26T01:06:42.647+02:0089 ~ Βερόνικα Μίκλε: Τι νιώθω, λοιπόν, δεν ξέρω<div style="text-align: justify;"><b>[Αν της ιτιάς]</b><br />
<br />
Αν της ιτιάς κλαρί χτυπά<br />
τη τζαμαρία τη θαμπή,<br />
μνήμη καλή είναι που αγαπά<br />
πάλι στο σπίτι μου να μπει.<br />
<br />
Στης λίμνης το φυρό νερό<br />
αστέρι' αν τρέμουνε πολλά,<br />
είναι τον πόνο τον πικρό<br />
να μου πραΰνουν απαλά.<br />
<br />
Κι αν από φράχτη συννεφιά<br />
βγαίν' η σελήνη και κοιτά,<br />
είναι η θεία σου ομορφιά<br />
που με ακλουθεί παντού πιστά.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Κώστας Ασημακόπουλος</b></span></span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"><span style="color: black;">Νέα Εστία τχ. 1619</span> </span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Η σκέψη μου</b><br />
<br />
Αν μπορούσα θα έδενα τη σκέψη μου<br />
και σε βαριές αλυσίδες θα την άδραχνα<br />
Ίσως τότε, θέλοντας και μη<br />
τελικά θα ηρεμούσε<br />
<br />
Επειδή, χωρίς να με ειδοποιεί<br />
πάντα θα ξεστρατίζει<br />
Όταν θα ψάχνω πού θα μπορούσε να πάει<br />
θα την βρίσκω να τρέχει πάλι σ' εσένα<br />
<br />
Τι νιώθω λοιπόν, δεν ξέρω<br />
αλλά αν είχα αυτή τη δύναμη, <br />
φτερά στη σκέψη μου θα έβαζα<br />
για να την βοηθούσα στη φυγή της.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">απόδοση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου</span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Aπό τα γράμματά της στον Εμινέσκου: </b><br />
<br />
<i>20 Αυγούστου 1879</i><br />
Όταν σε γνώρισα στη Βιέννη oι έξι μήνες που πέρασα στην αυστριακή πρωτεύουσα μου φάνηκαν σαν έξι ημέρες. Θυμάσαι άραγε ακόμη, τότε που σε συνάντησα για πρώτη φορά στης Frau Löwenbach, που ήταν η σπιτονοικοκυρά μου...<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Χριστίνα Π. Λαλιώτου</b></span></span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"><span style="color: black;">Νέα Εστία τχ. 1689</span> </span><br />
<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><b>* *</b></span></span><br />
<br />
<i>September 2, 1879</i><br />
Όση ώρα σου γράφω, χύνω πικρά δάκρυα. Αυτή η κατάσταση είναι τόσο καινούργια για μένα και τόσο άγνωστη. Αυτό το οδυνηρό συναίσθημα γίνεται ακόμα πιο πικρό καθώς με καταβάλλει όταν η διάθεσή μου είναι ήδη κάπως μελαγχολική. Μη νομίζεις πως είμαι θυμωμένη μαζί σου. Τουναντίον: ο λόγος που συνεχίζω να σου περιγράφω ό,τι έχω μέσα στο μυαλό μου είναι επειδή θέλω να ξέρεις την πραγματική αιτία της αιώνιας υποταγής μου, την αιτία μιας επώδυνης άρνησης.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου</span></span> <br />
<br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Veronica Micle</b> (1850-1889)</span></i></span></span><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><b>Στις 3 Αυγούστου στο χωριό Βάρατεκ της βορειοανατολικής Ρουμανίας, με κατάποση αρσενικού. Πενήντα μέρες μετά το τραγικό τέλος του Εμινέσκου με τον οποίο την έδενε δεκαεπτάχρονη αδιέξοδη σχέση.</b></i></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji7ZY9ShAKdEO0UrjEqGJ3e-UJnSoFcyHOBxOjLxORbwbrdpOE9DxMvr5gLsNi8vX7UJGgLqeoHKsxZ6zZOqZO5t5whRr13RB1Up_Kg2bF8XKt0NYKqlrQMHrrYK4Sob5y8d0LvHCa-I_4/s1600/VeronikaMicle-b.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEji7ZY9ShAKdEO0UrjEqGJ3e-UJnSoFcyHOBxOjLxORbwbrdpOE9DxMvr5gLsNi8vX7UJGgLqeoHKsxZ6zZOqZO5t5whRr13RB1Up_Kg2bF8XKt0NYKqlrQMHrrYK4Sob5y8d0LvHCa-I_4/s1600/VeronikaMicle-b.jpg" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">φωτογραφία: <a href="http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Nestor_Heck_-_Veronica_Micle.jpg"><u>commons.wikimedia.org</u></a></span></span><br />
<br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-88284523421666982312013-12-17T17:00:00.000+02:002014-02-25T23:59:21.831+02:0088 ~ Ίαν Λέχον: υπάρχει κι άλλος δρόμος<div style="text-align: justify;"><b>Επίλογος </b><br />
<br />
Να καθαρίσουμε πρέπει τη στάχτη από την καμινάδα<br />
Και να αποθέσουμε στον τοίχο τη ξεβαμμένη πολυθρόνα<br />
Κι απέ κάποια χαρτιά να απλώσουμε στο τραπέζι<br />
Κι έπειτα βαθιά κρατώντας την αναπνοή<br />
Που πια στενάχωρη δες ρέει<br />
Και στη σιωπή μας να αποσυρθούμε<br />
Σαν όλους τους κυνηγημένους και φυλακισμένους<br />
Κι απ' όλους πια αποδιωγμένοι -για όσα πια μας ταλανίζουν<br />
Με ανοιχτά τα μάτια, τη καρδιά στη γη μας την απάνθρωπη...<br />
Μη με μεμφθείς εκείνη τη στιγμή πια αδερφέ μου!<br />
Ας σβήσω πια τη λάμπα κι ας τυλιχτώ με την κουβέρτα<br />
Κι ας σιωπήσω!<br />
Κι αν είναι αύριο για παραπέρα υπάρχει κι άλλος δρόμος...<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Σωτήρης Ε. Γυφτάκης</b></span></span><br />
<span style="font-family: Arial;"><span style="color: black; font-size: 85%;">από το βιβλίο <b>Πολωνοί Ποιητές</b> - εκδ. λεξίτυπον, 2007</span> </span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Όιτσοβ</b><br />
<br />
Κάτι μού φωνάζει αδιάκοπα: "Μάζεψε επιτέλους τη σοδειά σου.<br />
Η φρόνηση θα σε κουμαντάρει τώρα, πιο πολύ απ' τη νιότη σου"<br />
Δεν ακούω αυτή τη φωνή. Με ξαφνιάζει ακόμα πιο πολύ <br />
Που ζω με τη σκέψη ότι δεν έχω καταλάβει τίποτα.<br />
<br />
Kαι στο ποδάρι κάθε αλήθειας βλέπω πράγματα σκοτεινά <br />
Και σε κάθε σιγή ακούω τον απόηχο κατακραυγής<br />
Όλα μού φαίνονται αινιγματικά και μεγάλα<br />
Σαν τους λόφους του Όιτσοβ όταν ήμουν μικρός.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">απόδοση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου</span></span> <br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b><br />
Jan Lechoń</b> (1899-1956)</span></i></span></span><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><b>Στις 8 Ιουνίου, στo Mανχάταν, πηδώντας από τον δωδέκατο όροφο του ξενοδοχείου Hudson. Άνθρωπος δραστήριος και με φιλοδοξίες, με σπουδαία πολιτιστική δράση στη χώρα του και στο εξωτερικό, με άσχημη όμως ψυχολογική κατάσταση λόγω υποδούλωσης της πατρίδας του από την Σοβιετική Ένωση, λόγω του πικρού αισθήματος του μετανάστη, λόγω μοναξιάς και λόγω της πίεσης που αισθανόταν προσπαθώντας να συμβιβαστεί με τον ομοφυλοφιλικό προσανατολισμό του, επειδή οι συνθήκες της εποχής τον ανάγκαζαν να τον καταστείλει. Έχοντας ήδη επιχειρήσει κι άλλη φορά να τερματίσει τη ζωή του, τον Μάρτιο του 1921.</b></i></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsfyrLBPXCsdzalYisEGVuYyC-IPwqCxjyCAqTPrKLV9ak25Vs3dODfDUCzUJd137iv_FEZN7aZB95dDhxHDfsBgWU98aDafkCo0CBbMlEhrhqZ6ZC4O-I7aLKP8GjjfEXDobFVmw7R2Ix/s1600/JanLechon-b.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsfyrLBPXCsdzalYisEGVuYyC-IPwqCxjyCAqTPrKLV9ak25Vs3dODfDUCzUJd137iv_FEZN7aZB95dDhxHDfsBgWU98aDafkCo0CBbMlEhrhqZ6ZC4O-I7aLKP8GjjfEXDobFVmw7R2Ix/s1600/JanLechon-b.jpg" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">φωτογραφία: <a href="http://www.atticus.pl/index.php?pag=poz&id=76053"><u>Antykwariat Atticus</u></a></span></span></div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-81332235299739729292013-11-19T17:00:00.000+02:002014-02-25T23:59:40.589+02:0087 ~ Άνταμ Λίντζι Γκόρντον: το τραγούδι της μάγισσας<div style="text-align: justify;">Λένε πως τα ραντισμένα με δηλητήριο λουλούδια<br />
έχουν πιο γλυκό άρωμα<br />
παρά όταν, ανέγγιχτα από την θανατερή υγρασία,<br />
λάμπουν στην πρώιμη άνθηση.<br />
<br />
Λένε πως οι καταδικασμένοι να πεθάνουν<br />
έχουν κατεβάσει το πειραγμένο γλυκό κρασί<br />
με πιο μεγάλη απόλαυση απ' τον <br />
απείραχτο χυμό του αμπελιού.<br />
<br />
Λένε πως στο τραγούδι της μάγισσας<br />
όσο άξεστο και πρωτόγονο αν είναι<br />
δένει αρμονικά ένας άγριος, μυστήριος ήχος <br />
της πιο αλλόκοτης μελωδίας.<br />
<br />
Και πιστεύω πως η φωνή του σατανά<br />
μπαίνει πιο βαθιά στ' αυτιά μας<br />
από κάθε ουρανόσταλτο ψίθυρο <br />
όσο γλυκόηχος και κατανοητός αν είναι.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου</span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Adam Lindsay Gordon </b> (1833–1870)</span></i></span></span><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><b>Στις 24 Ιουνίου, σε μία θαμνώδη περιοχή κοντά στην παραλία του προαστίου Μπράιτον της Μελβούρνης, με αυτοπυροβολισμό στο κεφάλι. Έχοντας ήδη τραυμαστισθεί σοβαρά λόγω πτώσης από άλογο, νιώθοντας δυστυχής μετά τον θάνατο του μοναδικού παιδιού του, και αντιμετωπίζοντας σοβαρά οικονομικά προβλήματα όταν η κτηνοτροφική επιχείρησή του απέτυχε, προβλήματα που επιδεινώθηκαν όταν, επίσης, απέτυχε στην διεκδίκηση οικογενειακής ακίνητης περιουσίας στην Σκωτία. </b></i></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih0to6yav0qTB-MgEMYFjqgNvzuW3w_OoMd3JmXNljYecO0NiwAiBZtLh8ah-nq3yt7m2DpPf22BUMwf760dE-duU5HnlOEqTzFm7BS1tiSlGQk_6ugZhkHhdndDEHMGZiiGMNLfIxFGrK/s1600/AdamLindsayGordon.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEih0to6yav0qTB-MgEMYFjqgNvzuW3w_OoMd3JmXNljYecO0NiwAiBZtLh8ah-nq3yt7m2DpPf22BUMwf760dE-duU5HnlOEqTzFm7BS1tiSlGQk_6ugZhkHhdndDEHMGZiiGMNLfIxFGrK/s1600/AdamLindsayGordon.jpg" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">φωτογραφία: <a href="http://brightoncemetery.com/HistoricInterments/150Names/gordona.htm"><u>brightoncemetery.com</u></a></span></span><br />
<br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-58954287146249119322013-10-21T17:00:00.000+03:002014-02-25T23:59:51.841+02:0086 ~ Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν: μέσα από την κοιλάδα της μαύρης απελπισίας<div style="text-align: justify;"><b>Το φως</b><br />
<br />
Στη θλίψη της νύχτας<br />
μέσα απ' την κοιλάδα της μαύρης απελπισίας<br />
απέναντι από την μαύρη θάλασσα της φαυλότητας<br />
όπου ο αέρας είναι η κραυγή των δεινών<br />
έρχεται ένα λαμπερό φως σωτηρίας -<br />
το φως της αιώνιας ειρήνης.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ποίημα αγάπης</b><br />
<br />
Είναι τόσο όμορφα<br />
να ξυπνάς το πρωί<br />
ολομόναχος<br />
και να μην πρέπει να πεις σε κάποιον<br />
πως τον αγαπάς<br />
όταν δεν τον αγαπάς<br />
πια.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ας ταξιδέψουμε μέσα στο νέο αμερικάνικο σπίτι</b><br />
<br />
Είναι πόρτες <br />
που θέλουν να ξεσκαλώσουν <br />
απ' τους μεντεσέδες τους<br />
για να πετάξουν <br />
με υπέροχα σύννεφα.<br />
<br />
Είναι παράθυρα που θέλουν <br />
ν' απαλλαγούν από τις<br />
κάσες τους για να τρέξουν με<br />
τα ελάφια σε λειβάδια μακρινά.<br />
<br />
Είναι τοίχοι που θέλουν<br />
να στήσουν καρτέρι <br />
με τα βουνά<br />
μέσα στο πρώτο σύθαμπο.<br />
<br />
Είναι πατώματα<br />
που θέλουν ν' αλλάξουν <br />
την επίπλωσή τους σε<br />
λουλούδια και δέντρα.<br />
<br />
Είναι στέγες<br />
που θέλουν να ταξιδέψουν <br />
αέρινα με τ' αστέρια <br />
μέσα σε σκοτεινές σφαίρες.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ζω στον Εικοστό Αιώνα</b><br />
<br />
Ζω στον Εικοστό Αιώνα<br />
και είσαι ξαπλωμένη εδώ πλάι μου.<br />
Ήσουν δυστυχισμένη όταν έπεφτες να κοιμηθείς.<br />
Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι αυτό.<br />
Ένιωθα απελπισμένος. Το πρόσωπό σου<br />
είναι τόσο όμορφο που δεν μπορώ να σταματήσω<br />
να το περιγράφω, και δεν μπορώ να κάνω τίποτα <br />
για να είσαι ευτυχισμένη όσο<br />
κοιμάσαι.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Mόνο και μόνο</b><br />
<br />
Επειδή<br />
ο κόσμος αγαπά το μυαλό σου,<br />
δεν θα πει ότι<br />
μπορεί να έχει και<br />
το κορμί σου<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-size: large;">*</span></span><br />
<b>Το καπέλο του Κάφκα</b><br />
<br />
Με τη βροχή να πέφτει<br />
χειρουργικά πάνω στη στέγη<br />
έφαγα μια μερίδα παγωτό<br />
που έμοιαζε με το καπέλο του Κάφκα<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-size: large;">*</span></span><br />
<b>Χαϊκού ασθενοφόρο</b><br />
<br />
Ένα κομμάτι πράσινης πιπεριάς<br />
έπεσε<br />
από την ξύλινη σαλατιέρα.<br />
Και λοιπόν;<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-size: large;">*</span></span><br />
<b>Πληζ</b><br />
<br />
Με σκέφτεσαι<br />
τόσο συχνά<br />
όσο σε σκέφτομαι<br />
εγώ;<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ρωμαίος και Ιουλιέτα</b><br />
<br />
Αν πεθάνεις για μένα,<br />
θα πεθάνω για σένα<br />
και τα μνήματά μας θα είναι <br />
σαν δυο εραστές που πλένουν<br />
μαζί τα ρούχα τους<br />
σ' ένα Πλυντήριο.<br />
Αν φέρεις το σαπούνι<br />
θα φέρω το λευκαντικό.<br />
*<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου</span></span> <br />
<br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Richard</b> Gary <b>Brautigan</b> (1935-1984)</span></i></span></span><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><b>Στις 14 Σεπτεμβρίου, στο σπίτι του, στην κοινότητα Μπολίνας της Καλιφόρνιας, με αυτοπυροβολισμό στο κεφάλι. Αιχμάλωτος του αλκοόλ επί πολλά χρόνια, με χρόνια μελαγχολία και με συχνές αναφορές στην αυτοκτονία κατά τα δέκα τελευταία έτη της ζωής του. </b></i></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAz9aqq-m3ccdpS9QZpke4Q5M_2TelrBpTONfxK6UHOF0yUSimYe03zs4kxMvcGvVRh6sFW-ERRnwiwxSh1tujawfaLbzRqoM0Y_XZEyjHek9Ols1k46Fz8kDwduHmbpX7nMCLY_e0KZpP/s1600/RichardBrautigan.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAz9aqq-m3ccdpS9QZpke4Q5M_2TelrBpTONfxK6UHOF0yUSimYe03zs4kxMvcGvVRh6sFW-ERRnwiwxSh1tujawfaLbzRqoM0Y_XZEyjHek9Ols1k46Fz8kDwduHmbpX7nMCLY_e0KZpP/s1600/RichardBrautigan.jpg" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">φωτογραφία: pasunautre.com </span></span><br />
<br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-15994170668870442402013-09-16T17:00:00.000+03:002014-02-26T00:00:04.373+02:0085 ~ ντ. α. λέβι: κιτρινισμένες σελίδες<div style="text-align: justify;"><b>Για μια βροχερή μέρα</b><br />
<br />
Φιλιά<br />
που προσπαθήσαμε να σώσουμε<br />
πατημένα σε βιβλία<br />
σαν λουλούδια από <br />
μια ζεστή ηλιόλουστη μέρα<br />
μόνο και μόνο<br />
για ν' ανοίξουμε μετά από χρόνια<br />
τις κιτρινισμένες σελίδες<br />
και να βρούμε εκείνα τα ίδια<br />
φιλιά - μαραμένα και στεγνά<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ίμερος</b><br />
<br />
Έφυγε μ' έναν ψίθυρο<br />
χωρίς ν' αφήσει ίχνη<br />
<br />
Ακόμα θυμάμαι<br />
ένα τελευταίο πεινασμένο φιλί<br />
<br />
το χρυσαφένιο πρόσωπό της<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου</span></span> <br />
<span style="color: #ffb84d; font-size: large;">*</span> <br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>d.a. levy</b> [Darryl Alfred (Allan) Levy] (1942-1968)</span></i></span></span><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><b>Στις 24 Νοεμβρίου, στο διαμέρισμά του, στο Ανατολικό Κλίβελαντ, με αυτοπυροβολισμό στο μέτωπο ("τρίτο μάτι"), καθισμένος σε στάση λωτού. Έχοντας κι άλλη φορά αποφασίσει να τερματίσει τη ζωή του, όταν είχε αποχωρήσει από το Ναυτικό λόγω μανιοκατάθλιψης. Κάτι που δεν πραγματοποίησε τότε, επειδή "την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη και άρχισε να διαβάζει τα πάντα και να γράφει ποιήματα".</b></i></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMINCq0Y0vx3HZml1pQDZPEjexbb15pnLUna0DsDRj40mcRq6IrQzgtVOfg0SFB3sYiHvSc8Qn_aeI4EudF80t_FY24N6TvC3VCqiily4x2rFVY7bStJOUEEaGHhdxw_H_iYSvZAeoVERU/s1600/d-a-levy-b.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMINCq0Y0vx3HZml1pQDZPEjexbb15pnLUna0DsDRj40mcRq6IrQzgtVOfg0SFB3sYiHvSc8Qn_aeI4EudF80t_FY24N6TvC3VCqiily4x2rFVY7bStJOUEEaGHhdxw_H_iYSvZAeoVERU/s1600/d-a-levy-b.jpg" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">φωτογραφία: clevelandmagazine.com</span></span><br />
<br />
video:<br />
<a href="http://flash.ulib.csuohio.edu/cmp/levy/">d.a. levy Reading His Poetry</a><br />
<br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-81412392623970991072013-07-15T17:00:00.000+03:002014-02-26T01:20:44.015+02:0084 ~ Άρθουρ Αντάμοβ: Το μόνο που ξέρω για τον εαυτό μου είναι πως υποφέρω<div style="text-align: justify;">Mε τη μιζέρια είναι μια χαρά, εφ' όσον ξέρεις ότι μπορείς να βγεις απ' αυτήν όταν το θελήσεις. <br />
*<br />
Η παθητική απόλαυση, καθόλου απόλαυση δεν είναι. <br />
<br />
<span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><i><span style="color: #111111;">- από το <b>Ping Pong</b> (1955)</span></i></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
Τα πράγματα πάντα συμβαίνουν το ένα μετά το άλλο. <br />
<br />
<span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif;"><span style="color: #111111;"><i>- από το θεατρικό έργο <b>Professor Taranne</b> (1953)</i></span></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι πως να χειρίζεσαι τη νεύρωσή σου.<br />
*<br />
Τι είναι εκεί; Ξέρω ότι πρώτα απ' όλα είμαι εγώ. Αλλά ποιος είμαι εγώ; Το μόνο που ξέρω για τον εαυτό μου είναι πως βασανίζομαι. Κι αν βασανίζομαι είναι επειδή στη ρίζα μου υπάρχει σακάτεμα, αποκοπή. Είμαι αποκομμένος. Από τι έχω αποκοπεί - δεν μπορώ να το ορίσω. Αλλά είμαι αποκομμένος.<br />
<br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Arthur Adamov</b> (1908–1970)</span></i></span></span><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><b>Στις 15 Μαρτίου, στο Παρίσι, με υπερβολική δόση βαρβιτουρικών</b> (υπάρχει και μικρή συζήτηση γύρω από το ενδεχόμενο η λήψη των βαρβιτουρικών να μην έγινε λόγω προσχεδιασμένης ή παρορμητικής αυτοκτονίας)</i></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIkrjfpId0cy6__3P2o8hQPNQq7lwBbjshbc8pRcDXBpIJUK6x6JqH9ZI20tsZDtMgEmeav0kstVfnzrxcBeay3ouEaaNqnfePJC0dFFwFxg-X7BnDIHUMmJI9jS81jBTnByh3lDrVjvoj/s1600/ArthurAdamov-b.jpg" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIkrjfpId0cy6__3P2o8hQPNQq7lwBbjshbc8pRcDXBpIJUK6x6JqH9ZI20tsZDtMgEmeav0kstVfnzrxcBeay3ouEaaNqnfePJC0dFFwFxg-X7BnDIHUMmJI9jS81jBTnByh3lDrVjvoj/s1600/ArthurAdamov-b.jpg" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">φωτογραφία: <a href="http://www.archivesdefrance.culture.gouv.fr/action-culturelle/celebrations-nationales/2008/litterature-et-sciences-humaines/arthur-adamov"><u>archivesdefrance.culture.gouv.fr</u></a></span></span><br />
<br />
<b>Link</b>:<br />
- Ποιείν: <a href="http://www.poiein.gr/archives/23984/index.html"><b><u>Arthur Adamov – Άρθουρ Αντάμοβ (1908-1970)</u></b></a> <br />
<br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-91196374570302047042013-06-10T17:00:00.000+03:002014-02-14T10:33:09.880+02:0083 ~ Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ: όλα είναι στο παιχνίδι, θαρρώ<div style="text-align: justify;"><b>Κόναν ο βάρβαρος</b><br />
<br />
«...Εδώ έφτασε ο Κόναν ο Κιμμέριος, μαυρομάλλης, με σκοτεινά μάτια, με το γυμνό ξίφος στο χέρι, ένας κλέφτης, ένας λεηλάτης, ένας φονιάς, με απέραντες μελαγχολίες και απέραντα κέφια, για να συντρίψει τους θρόνους που κοσμούσαν τη Γη, κάτω από τα σανδαλοφορεμένα πόδια του...»<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Ελένη Δράκου, Άννα θεοφίλη</b></span></span><br />
<span style="font-family: arial;"><span style="font-size: 85%;"><span style="color: black;">εκδ. Κατάρτι</span></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Κόναν ο κατακτητής</b><br />
<br />
Ο Κόναν αλυσοδεμένος... Το ξύπνημα του Κόναν ήταν ξαφνικό και καθαρό σαν κρύσταλλο. Είχε πλήρη επίγνωση της μάχης στα βουνά και ήξερε καλά πού βρισκόταν. Ήταν ξαπλωμένος σ' ένα βελούδινο καναπέ και τα άκρα του βάραιναν από αλυσίδες που ούτε αυτός δεν μπορούσε να σπάσει. Η μορφή, καθισμένη μπροστά του σε μια ασημένια καρέκλα που έμοιαζε με θρόνο, έμοιαζε φανταστική, κι έδειχνε γνώσεις και δυνάμεις πέρα απ' το ανθρώπινο...<br />
<br />
"Τι διάολο μου έκανες;", ρώτησε ο Κόναν...<br />
"Έστειλα μακριά τη συνείδησή σου", απάντησε ο Ξαλτότουν.<br />
"Τον τρόπο δεν θα μπορούσες να τον καταλάβεις... Πές το μαύρη μαγεία αν θέλεις..."<br />
<br />
Ο Κόναν αισθάνθηκε μια ανατριχίλα, σ' όλο το μήκος της σπονδυλικής του στήλης... <br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Μίνα Χειμωνά</b></span></span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"><span style="color: black;">εκδ. Printa</span> </span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Οι θεοί της Μπαλ-Σάγκοθ και άλλες ιστορίες της μυθολογίας Κθούλου</b><br />
τμ. 2ος<br />
<br />
«Μα δεν είναι αυτούς που φοβάμαι, αλλά τον Γκόθαν, που αυτή τη στιγμή είτε σέρνεται σαν σιχαμερό φίδι μες στις μαύρες σήραγγες, είτε σχεδιάζει αποτρόπαιες πράξεις σε κάποια απ' τις μυστικές του αίθουσες. Στις σπηλιές, βαθιά στους λόφους όπου οδηγούν οι σήραγγες, εξασκεί τρομαχτική και ανίερη μαγεία. Για πειραματόζωα χρησιμοποιεί ζώα - ερπετά, αράχνες, μεγάλους πιθήκους - ερυθρόδερμους αιχμαλώτους μα και ανθρώπους της ίδιας του της φυλής. Βαθιά στα φρικιαστικά σπήλαια φτιάχνει κτήνη από ανθρώπους και ανθρωποειδή από κτήνη, αναμειγνύοντας το κτηνώδες και το ανθρώπινο σε μια τρομαχτική δημιουργία. Κανείς δεν τολμά να μαντέψει τις τερατωδίες που έχουν γεννηθεί στο σκοτάδι [....]. Γιατί, δεν είναι σαν τους άλλους ανθρώπους κι έχει ανακαλύψει το μυστικό της αιωνιότητας. Μέχρι που έφερε στη ζωή ένα πλάσμα που ακόμη κι αυτός φοβάται - το τερατώδες, θανατηφόρο, ακατονόμαστο Πράγμα που κρατά αλυσοδεμένο στο μακρινότερο σπήλαιο, όπου άλλο ανθρώπινο πόδι δεν έχει πατήσει εκτός απ' το δικό του. Θα το ελευθέρωνε για να το χρησιμοποιήσει εναντίον μου, αν τολμούσε. . .».<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Αργυρώ Πάτσου</b></span></span><br />
<span style="font-family: Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"><span style="color: black;">εκδ. Άγνωστη Κάνταθ</span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Η Βασίλισσα της Μαύρης Ακτής και άλλα διηγήματα</b><br />
<br />
"Μάθε, ω Πρίγκιπα, πως μεταξύ των χρόνων, κατά τους οποίους οι ωκεανοί κατάπιαν την Ατλαντίδα, και των χρόνων της ακμής των γιων των Αρείων υπήρξε μια εποχή που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί... Τότε εμφανίστηκε και ο Κόναν ο Κιμμέριος, μαυρομάλλης, σκυθρωπός, με το σπαθί στο χέρι, ένας κλέφτης, ένας άρπαγας, ένας φονιάς, με ατέλειωτες μελαγχολίες και ατέλειωτες ευθυμίες, για να πατήσει τους διαμαντοστόλιστους θρόνους της Γης με το σανδαλωμένο του πόδι"... <br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Θωμάς Π. Μαστακούρης<br />
</b><span style="font-size: 85%;">εκδ. Αίολος</span></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<span style="font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;"><i><span style="color: #111111;"><span style="font-size: small;">*</span></span><b><span style="font-size: small;"> </span>Δεν θέλω να ζω και να 'μαι γέρος. Θέλω να πεθάνω σαν έρθει η ώρα μου, γρήγορα και ξαφνικά, όντας στο απόγειο της ρώμης και της υγείας μου.<br />
<br />
</b><span style="color: #111111;">*</span> <b>Όπως και στο μέσο άνθρωπο, η ιστορία της ζωής μου θα ήταν απλώς μια βαρετή αφήγηση μονοτονίας και μόχθου, μια βασανιστική πάλη με τη φτώχεια... Τη ζωή δεν αξίζει να την ζεις αν κάποιος πιστεύει πως έχει εξουσία πάνω σου... Είμαι απλώς κάποιος από έναν τεράστιο στρατό, όπου όλοι σπεύδουν στη γραμμή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο για να γεμίσουν τις κοιλιές τους... Κάθε τόσο και λιγάκι ένας από εμάς βρίσκει τις συνθήκες πάρα πολύ σκληρές και τινάζει τα μυαλά του στον αέρα, αλλά όλα είναι στο παιχνίδι, θαρρώ.<br />
<br />
</b><span style="color: #111111;">*</span> <b>Στρώθηκα και σκέφτηκα. Οι σκέψεις μου τρέχουν, να ζω και να εξακολουθώ να είμαι μια αποτυχία, να ζω μηχανικά και τελικά να φύγω, μια αποτυχία μέσα στις αποτυχίες Ή;</b></i></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Robert</b> Ervin<b> Howard</b> (1906-1936)</span></i></span></span><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><b>Στις 11 Ιουνίου, στο Cross Plains του Τέξας, μετά από αυτοπυροβολισμό στο κεφάλι που επιχείρησε την προηγούμενη μέρα, μέσα στην Σεβρολέτ του. Aμέσως μετά που τον βεβαίωσαν ότι η πάσχουσα από φυματίωση μητέρα του έπεσε σε οριστικό κώμα. Με έντονα συναισθήματα δυσπροσαρμοστικότητας στο κοινωνικό περιβάλλον, και έχοντας χάσει την εμπιστοσύνη του στον κόσμο που πλέον τον αισθανόταν εχθρικό απέναντί του. Παραιτημένος από την επιθυμία για ζωή, και με επανερχόμενες σκέψεις αυτοκτονίας, που όμως δεν πραγματοποιούσε επειδή ένιωθε χρέος του να στηρίζει την άρρωστη μητέρα του. </b></i></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiReRNFxuyscIpMEfJPR3Ff012GaGksnI_cU8BoHGZOCBgkrDOVsUTwzb8LjLylfBFWnvtCPo5LnK2Ns6PUyJsq6irCcMv4LGhBGsfCpvzwJl36XFMqC-cQ8L0tob4We8XZXvJcd997eyYY/s1600/RobertErvinHoward.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiReRNFxuyscIpMEfJPR3Ff012GaGksnI_cU8BoHGZOCBgkrDOVsUTwzb8LjLylfBFWnvtCPo5LnK2Ns6PUyJsq6irCcMv4LGhBGsfCpvzwJl36XFMqC-cQ8L0tob4We8XZXvJcd997eyYY/s1600/RobertErvinHoward.jpg" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">φωτογραφία: conan.com</span></span><br />
<br />
<b>Links</b>:<br />
- The Official REH Forum: <a href="http://www.conan.com/invboard/?showtopic=6112"><b><u>Φωτογραφικό αρχείο του Robert E. Howard</u></b></a> <br />
<br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-71573489553426409812013-05-10T16:58:00.000+03:002014-02-03T19:03:06.102+02:0082 ~ Αλεξάντερ Βατ: Χαίρε σύννεφο!<b>Φωτιά</b><br />
<br />
Φωτιά αστεριών ή φωτιά των οστών<br />
Μας: Κοινή φωτιά.<br />
Ψηλά πάνε οι καπνοί<br />
Προσπέρασε ένας γλάρος.<br />
Χαίρε γυναίκα!<br />
Χαίρε πτηνό!<br />
Χαίρε σύννεφο!<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Σωτήρης Ε. Γυφτάκης</b></span></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Aleksander Wat</b> (1900-1967)</span></i></span></span><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><b>Στις 29 Ιουλίου, στο Antony του Παρισιού, με ισχυρή δόση αναλγητικών φαρμάκων. </b></i></span></span><br />
<br />
<a href="http://farm8.staticflickr.com/7379/12290142275_4fbb5e7a26_n.jpg"><img src="http://farm8.staticflickr.com/7379/12290142275_4fbb5e7a26_n.jpg" /></a> <br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">φωτογραφία: gu.us.edu.pl </span></span><br />
<br />
<span style="color: black; font-family: arial;"><b>* </b>Το ποίημα είναι από το βιβλίο του Σωτήρη Ε. Γυφτάκη <b>Πολωνοί Ποιητές</b> - Εκδόσεις λεξίτυπον, 2007<br />
<br />
</span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-6507447362402598842013-04-13T10:26:00.000+03:002014-01-31T18:41:08.446+02:0081 ~ Ιλαρίε Βορόνκα: Εκεί στη Νήσο Φάντασμα θα 'ρθώ με όργανα μουσικής και πλήρης ημερών.<b>Αιμορραγία, μεταρσίωση</b><br />
<br />
Κοντά στα δάκρυά σας, αδυσώπητοι άνθρωποι,<br />
κοντά στους αετούς σας, που εποφθαλμιούν πνεύμονες<br />
και σε βουνά συγκλίνοντα, ανάμεσα, ο ίσκιος μου<br />
την πεινασμένη πάλη να προσέχει.<br />
<br />
Κι' αν ως τα σωθικά μου μ' ερευνήσετε,<br />
όπως ένα βιολί για να βγει ο ήχος του<br />
ή για ξερίζωμα ειδώλου έναν καθρέφτη,<br />
ποτέ σας τ' όραμα που κρύβω δε θα δείτε.<br />
<br />
Απ' το πρωί που ανοίγει μια αρτηρία<br />
μέσ' στην ομίχλη που εισχωρεί στα εργαστήρια,<br />
στη σάρκα μου η ψυχή, σφιχτά πιασμένη, <br />
βουβαίνει, γδέρνεται και σπαρταρά για να γλυτώσει.<br />
<br />
Και σεις που τρώγεστε και τρώτε και το χιόνι <br />
σαν τα σκυλιά ελκήθρων μέσ' στη θύελλα, <br />
δήμιοι και αδερφοί μου, είμαι μαζί σας, <br />
χωρίς να ξέρω τι μου χώνετε στην πλάτη.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Κώστας Ασημακόπουλος</b></span></span> <br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ο λαός μου φάντασμα</b><br />
<br />
Ανάμεσα σε θάλασσα καϊ γη, λιθάρια κι' ουρανό. <br />
Με το ξερό ψωμί του δρόμου. Με το σκουριάρικο κρασί του δάσου.<br />
Το έργο μου τελειωμένο. Τα εργαλεία μου <br />
όργανα πια για μουσική.<br />
<br />
Και τ' αντικείμενα τη φλογισμένη μνήμη διαπερνώντας <br />
σε λόγια μεταβάλλονται.<br />
<br />
Στην εσχατιά της γης, έδω, το τελευταίο χνάρι ανθρώπων. <br />
Συνάντηση. Ο άνεμος χτυπάει μέσα στους αφρούς σπαθιά νερών.<br />
Κόβουν πουλιά την μοναξιά γεωμετρικά. <br />
Και της ζωής τα πρόσωπα αντιδείχνονται.<br />
<br />
Ο ήλιος δύει στο αλατισμένο βλέφαρό μου. <br />
Σε φύκια αγνάντια και παρέες των ψαριών, <br />
το πρόοωπό μου ραγισμένο από αγέρα, <br />
τα χείλια μου σφιχτά, αυγή και δειλινό σαν ένας ήχος.<br />
<br />
Κυνήγι δίχως δίχτυα, δίχως όπλα. <br />
Ένα με τα βράχια. Προς το Νοτιά <br />
αφρών αετοί. Μόνος με τελειωμένο το έργο μου, <br />
ανάμεσα σε γη και δάκρυα. <br />
Της ψαρικής τα σύνεργα γίνηκαν άρπες, τα τουφέκια μου αυλοί.<br />
<br />
Μα η καρδιά αιώνια βάρκα του Οδυοσέα <br />
που στ' όνειρό του τι νησιά περνάει• <br />
σε οίστρους καινούργιων αρχιπελάγων τ' αγγίζει, <br />
από ένα λόγο, ένα γέλιο, χτίζεται μία πόλη. <br />
Σ' αυτή την εσχατιά της γης θα περιμένω <br />
περάσματα νησιών, παράξενα πτηνά που λάμνουν μέσα στα σχοινιά.<br />
<br />
θα σε γνωρίσω φάντασμα κάτω απ' τα καραβόπανα <br />
ηπείρων ταξιδιάρικων. Εκεί κοντά στον άξενο λαό με τη νεκρή πατρίδα<br />
είναι η θέση μου. Εκεί στη Νήσο Φάντασμα <br />
θα 'ρθώ με όργανα μουσικής και πλήρης ημερών.<br />
<br />
Καιρός της εξορίας; Όχι. Φυγή μέσ' απ' τους παγετώνες του ύπνου; Όχι. <br />
Το σκουλήκι του άλγους στραγγαλισμένο μέσ' το μήλο της πληγής.<br />
Μα ως τότε, δίχως δάκρια, δίχως εργαλεία, <br />
στα ράχτα εκείνα, στην πιο ακρινή παρυφή ηπείρου, <br />
ανάμεσα σε άγρια βράχια κι' ανταριασμένα κύματα <br />
που ανεβάζουν το άσπρο γάλα των αφρών <br />
μέχρι την πείνα μου τη μάνητα του αγέρα.<br />
<br />
Εκεί. Μακριά από τον ανελέητο άνθρωπο. Μακριά <br />
απ' όσους διανέμουνε τη γη. Δίχως φυγή και δίχως γυρισμό. <br />
Η φωνή λησμονημένη μέσα μου σαν έναέ γράμμα μέσα σε βιβλίο. <br />
θα περιμένω το Λαό μου Φάντασμα, το Νησί μου Φάντασμα.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Κώστας Ασημακόπουλος</b></span></span> <br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Κούνια από χιόνι</b><br />
<br />
Χειμώνα, αόρατε αδερφέ,<br />
όταν τα όρνια μαρτυρούν στον κυνηγό τον δρόμο γι' αύριο<br />
κι άσπρα μπουκέτα στα κλαριά συνάζουν δάκρυ, <br />
στη ρόδα θα ριχτώ κ' εγώ στο νικηφόρο άρμα σου.<br />
<br />
Βλέφαρα, βλέφαρα από στάχτη <br />
στων παλατιών τις πολυθρόνες.<br />
Η νύχτα μάς ραντίζει τις παριές με τα ποτήρια του ύπνου <br />
και το πρωί δε μας αναγνωρίζουν οι καθρέφτες μας. <br />
Σκιρτά το αίμα μας ίδια με περιστέρια ταχυδρόμους.<br />
<br />
Μας τύλιξαν απρόσμενα κάτασπροι δρόμοι.<br />
Κ' οι ακακίες σε μια επίσκεψη — ανάμνηση — αναφέρουν<br />
ότι τα μύρα είναι ανθών φαντάσματα<br />
κι ότι μια μουσική στη νύχτα μέσα παιανίζει.<br />
<br />
Ψοφίμια οι μέρες, πεταμένα στων πόλεων τις μάντρες• <br />
τα εργαλεία μουχλιάζουν μες σε φύλλα <br />
μαζί με κάθε λέξη μας.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Κώστας Ασημακόπουλος</b></span></span> <br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Προφίλ κομμένο μέσα σ' ένα δάκρυ</b><br />
<br />
Στο κρατημένο πικρό γυάλινο κιάλι σου<br />
Και ως ταχυδρομικές σφραγίδες σε θωρούν τα παράθυρα, οι πόρτες<br />
Άιντε πες: δωμάτιο ξενοδοχείου και ξεχασμένα δέντρα<br />
Σου τεντώνουν το λαιμό σαν κυνηγόσκυλα<br />
<br />
Ακόμη δέκα βήματα ο αγέρας με αρπάζει απ' το μπράτσο<br />
γέλιο αμφίκοιλο<br />
Και το άσμα ως ασφαλιστήριο συμβόλαιο<br />
Κάτω απ' τα κουπιά τ' αστέρια πέφτουν κλειδιά μες στο μελάνι<br />
Η λίμνη<br />
Το μυαλό ταλαντεύεται ως διαμέρισμα υπερωκεανείου<br />
Αν ήξερες, αν ήξερες για το φιλί που έγινε μνήμη<br />
Μαλλί κομμένο σαν κουβέντα<br />
Στα σκαλοπάτια μια σκέψη<br />
Μια κουβέντα ευωδιαστή<br />
Τούνελ στο αλκοόλ οι θόρυβοι<br />
Όπως οι δρόμοι που κλείνουν σαν βιτρίνες στις εφτά το βράδυ.<br />
Της γραμματικής τα ρίγη ταξιδεύουν ως το στήθος<br />
Σαν την καρδιά το μέτωπο και τα μάτια σου σταθμοί<br />
Μια αμφιβολία ανεβαίνει σαν την λύπη στο κρασί<br />
Ως ένεση<br />
Ο αγέρας την κρυστάλλινη περικεφαλαία κόβει.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">απόδοση από τα ρουμανικά: <b>Δημήτρης Κανελλόπουλος</b></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ο χορός των κοραλλιών</b><br />
<br />
πάνω στα ματοτσίνορα ρουμπίνια ο ύπνος απλώνει<br />
σα να εκρήγνυται μεμιάς η φλόγα στο γυαλί<br />
γαλάζιο ψάρι έγκλειστο σε υδρία πάνω στην ακτή,<br />
από την σκιερή βλάστηση υψώνεται ο χυμός του αίματος,<br />
των δασών η αξίνα, στους καταρράκτες του ουράνιου τόξου<br />
από τα παράθυρα των θαλασσών τα εντόσθια του εδάφους δείχνουν'<br />
ψάρια με τα πτερύγια στου σκοταδιού την κόψη<br />
σαν το κουβάρι το στόμα μέσω των ινών του ύδατος<br />
των ερπετών φυτά ταλαντεύονται στην έρημο των καιρών,<br />
κάποιες φορές ανοίγει ο ασημένιος χορός των κοραλλιών,<br />
και φραγκοστάφυλα στις άκριες μαργαριτάρια, γλόμποι αιμάτινοι,<br />
το τόξο των σκυλόψαρων σκαρφαλώνει στα υδάτινα βιολοντσέλα<br />
απ' το φθινόπωρο των σκοταδιών ο χρυσός των ψαριών στα φύλλα τι βόστρυχοι, οι μέδουσες που γέρνουν<br />
σαν του τσαγιού χαρτοπετσέτες στη βελούδινη άκρη των ψαριών τορπίλες,<br />
ένα ρεύμα ως άρωμα χτυπά τις φάλαγγες,<br />
στα λασπωμένα χείλη των στρειφιών ο ασπασμός,<br />
υπάρξεις βυθισμένες στων υδάτων τα μαλλιά,<br />
σφουγγάρια που δαγκώνουν τις μετακινούμενες σκιές των βυθών,<br />
στρατιές οι φάλαινες και οι σερπαντίνες των φυκιών, πλησιάζουν ψάρια φωσφορίζοντα ως λαμπερές αφίσες.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">απόδοση από τα ρουμανικά: <b>Δημήτρης Κανελλόπουλος</b></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ελαστικόν</b><br />
<br />
Πάρκο τρύπιο σαν δαχτυλίδι' σούρουπο<br />
Το μειδίαμα που φέρεις αν πάνω σ' ένα άλπενστοκ<br />
Κραυγές που σκαρφαλώνουν στον ουρανό, όπως το νερό μες στους σωλήνες<br />
Ο άνεμος κάνει υποκλίσεις ως τις τρεις- δέκα και εφτά, οι κουβέντες βγαίνουν σαν φαντάροι απ' τις σκοπιές<br />
Συλλέγοντας φύλλα αυτόγραφα, άρωμα<br />
Χαμένος δρόμος μέσα στο χλώριο και στον ασβέστη<br />
Το υπόγειο ρουμπινέ κλαμένο άνοιξε σαν σαμοβάρι<br />
Σπίτια στοιβαγμένα σα μικρά λουτρά μέσα στο άλμπουμ<br />
<br />
Βυζαντινό ζωνάρι μέσα στις σκιές χειροκροτώντας<br />
Τηλεφωνώντας, τηλεφωνώντας το κοίλο νεύμα<br />
Αγαπημένη, δίεση εσωτερικού εδάφους, αμπαζούρ πάνω στον τσίγκο του μυαλού<br />
<br />
Σα μάτια τρεμοπαίζουν δυο λάμπες του γκαζιού,<br />
Το γυαλί με τα γρανάζια σαν του ρολογιού ροδέλα<br />
Αποστειρωμένη πόλη πίσω απ' τ' όνειρο του ιωδίου<br />
Όνειρο καδραρισμένο μέσω ιματιοφυλακίου κάθε ακακία, γκαρνταρόμπα<br />
Αποκρυσταλλωμένος ύμνος ακούγεται μέσα απ' τον ασβέστη<br />
Ο ουρανός ισορροπεί πάνω απ' τη μεταλλική λίμνη.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">απόδοση από τα ρουμανικά: <b>Δημήτρης Κανελλόπουλος</b></span></span> <br />
<br />
<br />
<span style="color: #ffb84d; font-family: Georgia; font-size: 130%;"><i><b>Ilarie Voronca</b> [Eduard Marcus]<b> (1903–1946)</b></i></span><br />
<div style="text-align: justify;"><b><i><span style="color: #ffb84d; font-family: Georgia;">Ξημερώνοντας 5 Απριλίου, στην κουζίνα του σπιτιού του, στο Παρίσι. Στη δεύτερη απόπειρά του, με υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών σε συνδυασμό με αλκοόλ, ανοίγοντας ταυτοχρόνως την παροχή φυσικού αερίου. Συναισθηματικώς μπερδεμένος ανάμεσα στην τρυφερότητα που ένιωθε για την σύζυγό του Κολόμπα, και στο πάθος για την ερωμένη του Ροβένα, σκληρά απογοητευμένος μετά την ανακοίνωση της απόφασης της δεύτερης ότι προτιμά να συνεχίσει τη ζωή της με έναν βιολονίστα που γνώρισε κατά τη διάρκεια του χωρισμού τους. Με επισφαλή υγεία, με ενεργό συμμετοχή στην γαλλική αντίσταση έχοντας ο ίδιος βιώσει την αγωνία να γλιτώσει από τις γερμανικές αντιεβραϊκές διώξεις, και - τραγική αντίφαση! - κατά το διάστημα που ολοκλήρωνε την εργασία του "Οδηγίες για την τέλεια ευτυχία".</span></i></b></div><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0YIH_RSy2n1OWsaUv8QcBMCIkGwBkxnQdcKyds8xfCTx0L6aOo4XvuQ34RD7nOJSPERKseca9yi3W4jeLKITnsKgukQ_ioJtYPLAj-4EYlZrYvvRq8yS0U0O6MxCAmLQ8_3zPmEDOGdyW/s1600/Voronca.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0YIH_RSy2n1OWsaUv8QcBMCIkGwBkxnQdcKyds8xfCTx0L6aOo4XvuQ34RD7nOJSPERKseca9yi3W4jeLKITnsKgukQ_ioJtYPLAj-4EYlZrYvvRq8yS0U0O6MxCAmLQ8_3zPmEDOGdyW/s400/Voronca.jpg" height="310" width="208" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">φωτογραφία: ro.wikipedia.org</span></span><br />
<br />
<span style="color: black; font-family: arial;"><b>* </b>Τα ποιήματα σε μετάφραση Κώστα Ασημακόπουλου είναι από την <b>Ανθολογία Ρουμάνων Ποιητών</b> - Εκδόσεις Αρίων, 1974</span> <span style="color: black; font-family: arial;"><br />
<b><br />
*</b> Τα ποιήματα σε απόδοση Δημήτρη Κανελλόπουλου είναι από το <b>Οροπέδιο, τχ. 4</b> - Χειμώνας 2007-2008<br />
<br />
</span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-86168103307406241762013-01-20T07:58:00.000+02:002013-02-12T13:41:34.224+02:0080 ~ Ουρμούζ: ...και χάθηκε στο σκοτάδι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Μετά την μπόρα</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η βροχή είχε σταματήσει και τα τελευταία σύννεφα είχαν σκορπίσει ολότελα... Με τα ρούχα βρεμμένα κι ανάκατα τα μαλλιά του, περιπλανιόταν στο σκοτάδι αναζητώντας ένα καταφύγιο. Έφθασε, χωρίς να το ξέρει στην παλιά κρύπτη του μοναστηριού, που οι αιώνες την είχαν ερημώσει' την πλησίασε προσεχτικά, τη μύρισε και την έγλειψε κάπου 56 φορές, δίχως κανένα θετικό αποτέλεσμα, ωστόσο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δυσαρεστημένος, ξεσπάθωσε και χύμηξε στην αυλή της μονής. Γρήγορα όμως ένιωσε κατάνυξη βλέποντας τη γλυκειά κοτούλα, που με πράο βλέμμα, είχε βγει να τον υποδεχθεί, κι η οποία, με μια χειρονομία ντροπαλή αλλά γεμάτη χριστιανικόν έλεος, τον κάλεσε να περιμένει δυο λεπτά στην τράπεζα. Ηρέμησε λίγο-λίγο, κατόπιν δάκρυσε από τη συγκίνησή του κι αναρρίγησε μεταμελημένος' έδιωξε λοιπόν οριστικά από μέσα του κάθε επιθυμία για εκδίκηση, κι αφού ασπάσθηκε την κότα στο μέτωπο και τη φύλαξε σε σίγουρο κρυψώνα. έπιασε και σκούπισε καλά-καλά και σφουγγάρισε όλα τα κελιά κι έτριψε τα σανίδια του δαπέδου με σοβάδες.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μέτρησε ύστερα τα λεφτά του και σκαρφάλωσε σ' ένα δέντρο, να περιμένει την αυγή. "Χάρμα οφθαλμών" "Μεγαλείον!", αναφωνούσε κι εκστασιάζονταν θαυμάζοντας τις ομορφιές της φύσεως και πότε-πότε έβηχε με τρόπο ενδεικτικό πηδώντας από κλαρί σε κλαρί, ενώ στα κρυφά, δεν ξεχνούσε να αμολάει κάθε τόσο στον αέρα μερικές μύγες, που κάτω από την ουρά τους κολλούσε μακριές λουρίδες από χαρτί πολυτελείας...</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Η ευτυχία του δεν διήρκεσε όμως πολύ... Τρεις διαβάτες οι οποίοι στην αρχή προσποιήθηκαν ότι ήσαν φίλοι και εν τέλει εμφάνισαν ως δικαιολογία της αφίξεώς των την ιδιότητα των απεσταλμένων του Δημοσίου Ταμείου, άρχισαν να τον ενοχλούν με λογής-λογής προφάσεις, και εν πρώτοις του αμφισβήτησαν ακόμη και το δικαίωμα να σκαρφαλώνει στα δέντρα. Εις ένδειξιν όμως λεπτότητος και για να αποφύγουν να κάνουν άμεση χρήση των εξουσιών που τους παρείχε ο νόμος έσπευσαν με πλάγια μέσα να τον υποχρεώσουν να εγκαταλείψει το δέντρο. Πρώτον μεν του υποσχέθηκαν να του κάνουν τακτικές στομαχικές πλύσεις, και κατέληξαν να του προσφέρουν με ενοίκιο σάκκους, αποφθέγματα και ροκανίδι. Ο ήρωάς μας παρέμεινε αδιάφορος και ανένδοτος σε κάθε δέλεαρ' αρκέσθηκε απλώς στο να τους δείξει το πιστοποιητικό πενίας, που τυχαίως είχε την ημέρα εκείνην απάνω του, και το οποίο, μεταξύ άλλων απαλλαγών και προνομίων, του χορηγούσε και το δικαίωμα να κάθεται οκλαδόν, δωρεάν και για οποιδήποτε χρονικό διάστημα, πάνω σε ένα δεντρόκλαδο...</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Εν τούτοις, για να μη φανεί μνησίκακος, και ταυτοχρόνως για να τους δώσει κι ένα λεπτό μάθημα καλών τρόπων, κατέβηκε, ξεζώθηκε τη σπάθα του και βούτηξε εκουσίως στην ελώδη, βρωμερή λίμνη που βρισκόταν εκεί κοντά, και κολύμπησε σε στυλ λαγού περίπου μια ώρα' ύστερα από αυτό, η φορολογική επιτροπή, ταπεινωμένη και ντροπιασμένη, το 'βαλε στα πόδια, αναδίδοντας όπου γης, σε πόλεις και χωριά, σε βουνά και πεδιάδες, τη δημοσιονομική δυσωδία της.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Θλιμμένος κι απογοητευμένος από τις οικτρές εμπειρίες που έζησε, ο ήρωάς μας μέτρησε το χαρτζιλίκι του και σκαρφάλωσε εκ νέου στο δέντρο, απ' όπου, τούτη τη φορά, ράντισε με τις κουτσουλιές του ολόκληρο το οικόπεδο, μ' ένα χαιρέκακο μειδίαμα ζωγραφισμένο στα χείλη του...</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Κατόπιν, ειλικρινά μετανοημένος από την πράξη αυτήν, η οποία, ωστόσο, τον είχε σε μεγάλο βαθμό αποκαταστήσει ηθικά, κατέβηκε, τίναξε τα ρούχα του με μια μετροταινία και ψέλνοντας τον Ύμνο της Ελευθερίας έχωσε την κοτούλα κάτω από τη ρεδιγκότα του και χάθηκε στο σκοτάδι.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Υποτίθεται ότι πήρε το δρόμο για τη γενέτειρά του όπου, έχοντας πια βαρεθεί την αγαμία, αποφάσισε να προβεί σε συνοικέσιο με την όρνιθα, κι εν συνεχεία, να ευεργετήσει τους συνανθρώπους του, διδάσκοντάς τους την μαιευτική τέχνη.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #222222;"><i>- από <b>Το Δέντρο, τχ. 28-29</b></i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #222222;"><i>Ιαν-Φεβρ. 1987</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a></div>
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Urmuz </b> [Demetru Dem. Demetrescu-Buzău] (1883–1923)</span></i></span></span><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i></i></span></span><br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><div style="text-align: justify;">
<b>Στις 23 Nοεμβρίου με αυτοπυροβολισμό, σε δημόσιο χώρο, στο βόρειο τμήμα του Βουκουρεστίου. Αν και διατυπώθηκαν εικασίες περί ανίατης ασθένειας ή πιθανής οπλολαγνείας, η επικρατέστερη εκδοχή, είναι ότι ο Ρουμάνος συγγραφέας οδηγήθηκε στην μοιραία απόφαση, έτσι, χωρίς αιτία και εξήγηση, ως γνήσιος οπαδός της φιλοσοφικής θεωρίας του παραλόγου</b> (absurdism / absurdist philosophy) <b>.</b></div>
</i></span></span><br />
<a href="http://tinypic.com/?ref=2r5e3br" target="_blank"><img alt="Image and video hosting by TinyPic" border="0" src="http://i46.tinypic.com/2r5e3br.jpg" /></a></div>
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">(φωτογραφία: mediafax.ro)</span></span><br />
<br />Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-45771521982469820282012-12-29T21:34:00.000+02:002013-02-24T10:25:23.997+02:0079 ~ Μαρία Μερσέδες Καρράνθα: Ακούστε με προσεκτικά, φωνάζω: Φοβάμαι.<b>Φοβάμαι</b><br />
<br />
Κοιτάξτε με: μέσα μου ο φόβος κατοικεί.<br />
Πίσω από αυτά τα γαλήνια μάτια, σε αυτό το σώμα που αγαπά: ο φόβος.<br />
Ο φόβος την αυγή καθώς αναπόφευκτα ο ήλιος θα ανέβει και αναγκαστικά πρέπει να τον δω, όταν σουρουπώνει, γιατί μπορεί να μην ανατείλει αύριο.<br />
Προσέχω τους μυστήριους θορύβους αυτού του σπιτιού που γκρεμίζεται,<br />
και τα φαντάσματα, σκιές που με περιβάλλουν και φοβάμαι.<br />
Πιο σίγουρη είμαι στον ύπνο μου με το φως αναμμένο<br />
παίρνω στα χέρια μου λόγχες, ασπίδες, παραισθήσεις.<br />
Όμως αρκεί μόνο ένας λεκές στο τραπεζομάντιλο<br />
για να με κατακλύσει πάλι ο τρόμος.<br />
Τίποτα δεν με ηρεμεί, τίποτα δε με γαληνεύει:<br />
ούτε αυτή η άχρηστη λέξη, ούτε αυτό το πάθος του έρωτα,<br />
ούτε ο καθρέφτης όπου βλέπω ήδη το νεκρό πρόσωπο μου.<br />
Ακούστε με προσεκτικά, φωνάζω: Φοβάμαι.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br />
<b>Καβαφικό</b><br />
<br />
Η επιθυμία εμφανίζεται απ' το πουθενά,<br />
Απ' οπουδήποτε, με την όποια ευκαιρία.<br />
Στην κουζίνα, περπατώντας στο δρόμο.<br />
Αρκεί ένα βλέμμα, μια χειρονομία, μια επαφή<br />
ωστόσο δύο σώματα<br />
έχουν κι αυτά το γιόμα τους<br />
τη ρουτίνα του έρωτά τους και τα όνειρά τους<br />
τις οικείες χειρονομίες μέχρι την τελική πτώση.<br />
Τα χαμόγελα σβήνουν, παραμορφώνονται,<br />
στα χείλια έρχονται στάχτες<br />
και φίλος η καταφρόνια.<br />
Τα σώματα έχουν το θάνατό τους<br />
το ένα προς το άλλο.<br />
Αρκεί η σιωπή.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br />
<b>Πληγή</b><br />
<br />
Θα σας καταδιώκω στους αιώνες των αιώνων.<br />
Δεν θα αφήσω πέτρα που να μη κουνήσω<br />
κι ούτε τα μάτια μου στον ορίζοντα χωρίς να ας κοιτούν.<br />
<br />
Οπουδήποτε μιλάει η φωνή μου<br />
θα φτάνει χωρίς συγχώρεση στ' αφτιά σας<br />
και τα βήματα μου θα 'ναι πάντοτε<br />
μες στον λαβύρινθο που χτίσαν τα δικά σας.<br />
<br />
Εκατομμύρια αυγές και δειλινά θα περάσουν <br />
νεκρούς θα αναστήσουν και θα γυρίσουν να πεθάνουν <br />
και θα 'στε εκεί: <br />
Σκόνη, σελήνη, τίποτε, πρέπει να σας συναντήσω.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br />
<b>Η πατρίδα</b><br />
<br />
Αυτό το σπίτι με τους ογκώδεις αποικιακούς τοίχους<br />
και ένα αίθριο του 19ου αιώνα με αζαλέες<br />
έχει θρυμματιστεί εδώ και αρκετούς αιώνες.<br />
Σαν τίποτα να μη συμβαίνει κόσμος πάει κι έρχεται<br />
από το ένα γκρεμισμένο δωμάτιο στο άλλο,<br />
κάνει έρωτα, χορεύει, γράφει γράμματα.<br />
<br />
Σφαίρες σφυρίζουν συχνά ή μήπως είναι ο αέρας <br />
που σφυρίζει μέσα απ' την τρύπα της κατεστραμμένης οροφής. <br />
Σ' αυτό το σπίτι οι ζωντανοί κοιμούνται με τους πεθαμένους <br />
αντιγράφουν τις συνήθειες τους, μιμούνται τους μορφασμούς τους, <br />
κι όταν τραγουδούν, υμνούν τις αποτυχίες τους.<br />
<br />
Τα πάντα είναι ερείπια σ' αυτό το σπίτι<br />
οι αγκαλιές και η μουσική γκρεμίζονται,<br />
το πεπρωμένο, κάθε πρωί, το γέλιο είναι ερείπια,<br />
τα δάκρυα, η σιωπή, τα όνειρα.<br />
Τα παραθύρια θυμίζουνε κατεστραμμένα τοπία<br />
σάρκα και στάχτη ανακατεύονται στα πρόσωπα<br />
στα στόματα οι λέξεις αναμιγνύονται με το φόβο.<br />
Σ' αυτό το σπίτι είμαστε όλοι θαμμένοι ζωντανοί.<br />
<br />
<span style="color: black; font-family: arial;">η μετάφραση όλων των ποιημάτων είναι του <b>Γιάννη Καρατζόγλου</b></span><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;"><span style="color: black; font-family: arial;"><span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>María Mercedes Carranza</b> 1945-2003</span><br />
<b>Στις 11 Ιουλίου, στο σπίτι της, στη Μπογκοτά, με υπερβολική δόση αντικαταθλιπτικών χαπιών. Ακολουθώντας τον χωρίς γυρισμό δρόμο του <a href="http://authorsandwriterstooktheirownlives.blogspot.gr/2010/05/40.html"><u>Χοσέ Ασουνθιόν Σίλβα</u></a>, με την ποίηση του οποίου είχε προσωπική σχέση. Έχοντας, επί έτη, συσσωρεύσει προσωπικούς φόβους και αγωνίες, καθώς και πίκρες και απογοητεύσεις ως ενεργή πολίτις της χώρας της, και νιώθοντας ότι δεν μπορούσε να αντέξει τόση αδικία και τρέλλα: η απαγωγή του αδελφού της, η δολοφονία στενών της φίλων, οι ένοπλες συγκρούσεις, η διαφθορά, η εγκληματική δράση των καρτέλ ναρκωτικών και των παραστρατιωτικών οργανώσεων, η ατελείωτη βία. Με σοβαρή κατάθλιψη, όπως δήλωσε στους δημοσιογράφους η κόρη της Melibea Garavito, γνωστή γλύπτρια της Κολομβίας. </b></i></span></span></span></div><span style="color: black; font-family: arial;"><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVxtJ8uaUcxdiha7KDxCOTnaT26m26PxDb5-xkWM37Puzwxh-98zzMfVWvPF0FzPgwi68hn-7cb2AFjosk38x4hjDBu3NTtd2JIs1gVUfkzU-SKq_wMObJXO1qIUHE9cr3_U3MGwWwGJaX/s1600/MariaMercedesCarranza-b.jpg" imageanchor="1"><img border="0" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVxtJ8uaUcxdiha7KDxCOTnaT26m26PxDb5-xkWM37Puzwxh-98zzMfVWvPF0FzPgwi68hn-7cb2AFjosk38x4hjDBu3NTtd2JIs1gVUfkzU-SKq_wMObJXO1qIUHE9cr3_U3MGwWwGJaX/s400/MariaMercedesCarranza-b.jpg" width="217" /></a><br />
<span style="font-size: 85%;">(φωτογραφία: casadepoesiasilva.com)</span><br />
<br />
<span style="color: black; font-family: arial;">- Τα ποιήματα είναι από το <b>Εντευκτήριο, τχ.88</b><br />
Ιανουάριος 2010</span><br />
<br />
</span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-76746510244646595152012-11-19T17:46:00.000+02:002014-02-14T10:01:51.564+02:0078 ~ Αντόνια Πότσι: όταν συμβεί δίχως επιστροφή να πρέπει να φύγω<b>Κραυγή</b><br />
<br />
Να μην έχεις ένα Θεό<br />
να μην έχεις ένα μνήμα<br />
να μην έχεις τίποτα ακλόνητο<br />
παρά μονάχα πράγματα ζωντανά που δραπετεύουν-<br />
να υπάρχεις δίχως χθες<br />
να υπάρχεις δίχως αύριο<br />
και να τυλφώνεσαι μέσα στο τίποτα-<br />
-βοήθεια-<br />
για τη δυστυχία<br />
που δεν έχει τέλος.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Άννα Γρίβα</b></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Λειμώνες</b><br />
<br />
Ίσως να μην είναι καθόλου αλήθεια<br />
εκείνο που κάποιες φορές νιώθεις να ουρλιάξει στην καρδιά σου:<br />
ότι αυτή η ζωή είναι,<br />
μέσα στην ύπαρξήσου,<br />
ένα τίποτα<br />
και ότι εκείνο το φως που καλούσες <br />
είναι μια, η έσχατη πλάνη <br />
των άρρωστων ματιών σου- <br />
και ότι εκείνο το όριο που προσποιούσουν <br />
είναι ένα όνειρο, <br />
ένα τιποτένιο όνειρο <br />
της αδυναμίας σου.<br />
<br />
Ίσως η ζωή είναι στ' αλήθεια<br />
εκείνη που ανακάλυψες στα νιάτα σου:<br />
ένα αιώνιο φύσημα που γυρεύει<br />
για ουρανό στον ουρανό<br />
ποιος ξέρει πόσο ψηλά.<br />
<br />
Όμως εμείς είμαστε όπως το χορτάρι των λιβαδιών <br />
που ακούει πάνω του να περνά ο άνεμος <br />
και ολόκληρο τραγουδά στον άνεμο <br />
και πάντα ζει στον άνεμο,<br />
αλλά δεν ξέρει ότι έτσι βλασταίνει<br />
ώστε να σταματήσει αυτό το ανοδικό πέταγμα ΄<br />
ούτε ότι αναπηδά πάνω από τη γη <br />
για να βυθιστεί μέσα της.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Άννα Γρίβα</b></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Αντανακλάσεις</b><br />
<br />
Λέξεις- γυαλιά <br />
που αβέβαια<br />
αντανακλούσαν τον ουρανό μου <br />
<br />
σας συλλογίστηκα <br />
μετά τη δύση <br />
σε ένα σκοτεινό δρόμο <br />
όταν έσπασε πάνω στις πέτρες <br />
το γυαλί του παραθύρου <br />
και τα συντρίμμια μέχρι μακριά <br />
μοίρασαν φως στη γη-<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Άννα Γρίβα</b></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ο θάνατος μιας εποχής</b><br />
<br />
Έβρεχε όλη τη νύχτα<br />
πάνω στις αναμνήσεις του καλοκαιριού.<br />
<br />
Βγήκαμε στο σκοτάδι<br />
μέσα στις πέτρινες βροντές<br />
και σταματήσαμε φανάρια κρατώντας<br />
στην όχτη του ποταμού για να ερευνήσουμε<br />
αν κινδύνευαν οι γέφυρες.<br />
<br />
Κατά την αυγή είδαμε τα χελιδόνια στα σύρματα<br />
μουσκεμένα κι' ακίνητα, καθώς<br />
αφουγκράζονταν προσταγές μυστικές της φυγής - <br />
<br />
τα είδαμε να καθρεφτίζονται στη γη<br />
μέσα στα βαλτονέρια με το κουρασμένο πρόσωπο.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Eva Kopp</b></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Σεμνότητα</b><br />
<br />
Αν σ' αρέσει κανένα από τα λόγια μου<br />
και συ μου τ' ομολογείς,<br />
έστω και με τα μάτια μόνο - <br />
εγώ ανοίγομαι ολόκληρη<br />
μ' ένα χαμόγελο ευτυχισμένο, <br />
μα τρέμω<br />
σα μια μάννα μικρούλα, νεαρή, <br />
που κοκκινίζει όταν <br />
της λέει ένας διαβάτης <br />
πως το παιδάκι της είναι ωραίο.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Eva Kopp</b></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Η άγκυρα</b><br />
<br />
Έμεινα μόνη μέσα στη νύχτα:<br />
έχω στο πρόσωπο τη γεύση του κλάματός σου,<br />
γύρω από το πρόσωπο<br />
η σιωπή- που στον κρότο<br />
της πόρτας που έκλεισε πάλι, σε μεγάλους κύκλους<br />
ξαναεμφανίζεται.<br />
<br />
Αργή στο σκοτεινό νερό<br />
της καρδιάς-<br />
αργή και βέβαιη,<br />
ανάμεσα σε βυθισμένα φύκια<br />
στις αντηχήσεις των καταιγίδων στα μεγάλα ρεύματα<br />
στις υγρές γιρλάντες κυμάτων<br />
μέσα στα βυθισμένα<br />
βράχια-<br />
<br />
αργή και σίγουρη<br />
μέχρι τις μυστικές αμμουδιές που κείτονται<br />
στο βάθος της ύπαρξης-<br />
επίμονη, πιστή, με τα τρία μπράτσα της <br />
φωτεινά<br />
εισδύει η άγκυρα των λέξεων σου: <br />
- Εσύ περίμενε με-.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Άννα Γρίβα</b></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Νοέμβρης</b><br />
<br />
Κι ύστερα -αν συμβεί να φύγω-<br />
θα απομείνει κάτι<br />
από μένα<br />
στον κόσμο μου-<br />
θα απομείνει ένα ισχνό ίχνος σιωπής<br />
στο μέσο των φωνών-<br />
μια μικρή ανάσα λευκότητας<br />
στην καρδιά του γαλάζιου-<br />
<br />
Και ένα βράδυ του Νοέμβρη<br />
μια ασθενική μικρή<br />
στη γωνιά ενός δρόμου<br />
θα δει τόσα χρυσάνθεμα<br />
και θα είναι τ' αστέρια<br />
ψυχρά πράσινα κι απομακρυσμένα-<br />
Κάποιος θα κλάψει<br />
ποιος ξέρει πού -ποιος ξέρει πού-<br />
Κάποιος θα ψάξει τα χρυσάνθεμα<br />
για μένα<br />
στον κόσμο<br />
όταν θα συμβεί δίχως επιστροφή<br />
να πρέπει να φύγω.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Άννα Γρίβα</b></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ομίχλη</b><br />
<br />
Αν συναντιόμασταν αυτή τη νύχτα<br />
σε ένα μονοπάτι βυθισμένο στην ομίχλη<br />
θα στέγνωναν οι λακκούβες<br />
γύρω από το ζεστό κομμάτι της γης μας:<br />
και το μάγουλό μου πάνω στα ρούχα σου<br />
θα ήταν η γλυκιά λύτρωση της ζωής.<br />
Όμως λεία πρόσωπα κοριτσιών<br />
χλευάζουν την ηλικία μου: ένα δέντρο<br />
μονάχα έχω συντροφιά στο βροχερό σκοτάδι<br />
και φώτα αργά αμαξών με κάνουν να φοβάμαι,<br />
να φοβάμαι και να καλώ το θάνατο.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Άννα Γρίβα</b></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><i><b>Επιθυμώ να ταφώ στο Παστούρο, κάτω από έναν βράχο της Γκρίνια, ανάμεσα σε συστάδες ροδόδεντρων. Θα με ξαναβρείτε μέσα στα χαρακώματα που τόσο αγάπησα. Και μην κλαίτε, τώρα ζω εν ειρήνη. </b></i></span><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><i>Η Αντόνια σας</i></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Antonia Pozzi</b> (1912–1938)</span><br />
<b>Στις 3 Δεκεμβρίου, στο Μιλάνο, με λήψη ισχυρής δόσης βαρβιτουρικών που είχε λάβει το προηγούμενο βράδυ. Βρέθηκε παγωμένη και ημιθανής πάνω στη χλόη, έξω από το Αββαείο του Κιαραβάλλε. Παρά το σημείωμα που άφησε στους γονείς της, οι συγκεκριμένοι λόγοι που την οδήγησαν στην αυτοχειρία παραμένουν αδιευκρίνιστοι. Από το φιλικό της περιβάλλον</b> (μιας και οι γονείς της αρνήθηκαν ότι αυτοκτόνησε και δήλωσαν ότι πέθανε από πνευμονία)<b> διατυπώθηκαν διάφορες εικασίες: συναισθηματικώς ευάλωτη, πικραμένη από έναν έρωτα που δεν είχε αίσιο τέλος παρά την θέληση των δύο ερωτευμένων </b>(εμποδίστηκε από τον πατέρα της)<b>, βαθιά προβληματισμένη από τις δυσμενείς προοπτικές λόγω της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης της εποχής της, με τον φόβο του επικείμενου πολέμου και με αισθήματα δυσφορίας για την λογοκρισία και τους φυλετικούς νόμους που εισήχθησαν στην Ιταλία το 1938 και είχαν άμεση επίπτωση στις ζωές φίλων της.</b></i></span></span></div>
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihO_nwv8YS41TfSlmQrwrBz0Xy_mS_O2-JYS4PaaIIRoERYlquGJN2bR4qTggsCRhsonEAbog0wM08zdKo9OCkxJQXM-aGhGUwQ9lAFeaoYe_bLdVu4-hKKeWVfv5IuP0pmLqfV34U1KgS/s1600/AntoniaPozzi-b.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihO_nwv8YS41TfSlmQrwrBz0Xy_mS_O2-JYS4PaaIIRoERYlquGJN2bR4qTggsCRhsonEAbog0wM08zdKo9OCkxJQXM-aGhGUwQ9lAFeaoYe_bLdVu4-hKKeWVfv5IuP0pmLqfV34U1KgS/s400/AntoniaPozzi-b.jpg" height="299" width="209" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">(φωτογραφία: parliamoitaliano.altervista.org)</span></span><br />
<br />
<span style="font-size: 100%;"><span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">- Τα 5 πρώτα ποιήματα σε μετάφραση Άννας Γρίβα είναι από το περιοδικό <b>Τα Ποιητικά - τχ.7</b>, Σεπτ. 2012<br />
- Τα ποιήματα με την μετάφραση της Eva Kopp είναι από την <b>Νέα Εστία - τχ. 1015</b>, 15 Oκτ. 1969 (αρχείο ΕΚΕΒΙ)<br />
<br />
- <span style="background-color: #ffd966;">Ενημέρωση 27 Ιαν.2014</span><br />
Το τελευταίο ποίημα "Ομίχλη", σε μετάφραση Άννας Γρίβα, είναι από το βιβλίο <b>Antonia Pozzi, Λέξεις</b> - εκδ. Γαβριηλίδης, Δεκ.2013 </span></span><br />
<br />
</span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-47167007783450326022012-10-22T16:06:00.000+03:002014-02-14T10:00:18.891+02:0077 ~ Ριουνοσούκε Ακουταγκάουα: Είδα, αγάπησα και κατανόησα περισσότερα από άλλους<div style="text-align: justify;">
<b>Η πίστη του Ουέι Σένγκ</b></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
O Ουέι - Σένγκ, σκυθρωπός κι αμίλητος, έσυρε τα βήματά του πάνω στην άμμο, κάτω απ' το γεφύρι. Το νερό λίγο λίγο ήρθε κι αυτό και χάδεψε την άμμο στα πόδια του. Την ίδια ώρα απ' τη μεριά του ποταμιού έφτασε η ευωδιά της καλαμιάς. Ατένισε πάνω κατά το γεφύρι. Είδε μονάχα το κιγκλίδωμα, μαύρο, αιχμηρό να προβάλλει στον ουρανό που το γαλάζιο φως του, χανόταν καθώς ο ήλιος άγγιζε στη δύση του. Ο Ουέι - Σενγκ έμεινε ακίνητος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κάτω απ' το γεφύρι το ποτάμι έβρεχε τα σαντάλια του. Κρυότερο κι από ατσάλι το νερό φούσκωνε σιγά σιγά. Πολύ γρήγορα —ήταν βέβαιος γι' αυτό— τα γόνατά του, το στήθος του θα σκεπάζονταν απ' το υγρό στοιχείο. Να, τα δυο του κιόλας πόδια ήταν βυθισμένα στο νερό που ολοένα ανέβαινε... Κι όμως η Κυρά του δεν φαίνονταν ακόμη...</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Ρασομόν</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν ένα παγερό σούρουπο. Ο υπηρέτης ενός σαμουράι είχε καταφύγει στο Ρασομόν περιμένοντας να κοπάσει η βροχή. Κανείς άλλος δεν βρισκόταν κάτω απ' τη μεγάλη πύλη. Στην κεντρική κολώνα που το άλικο χρώμα της είχε φύγει εδώ-κει, κούρνιαζε ένα τριζόνι. Κανονικά αυτή την ώρα της νεροποντής το Ρασομόν θα 'πρεπε να προσφέρει την προστασία του σε περισσότερους, φτωχούς κι ευγενείς, μια και βρίσκεται πάνω στο μεγάλο δρόμο του Σουτζάκου. Μα κανείς άλλος δεν βρισκόταν εκεί έξω απ' αυτόν τον άνθρωπο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα τελευταία χρόνια που πέρασαν ήταν για το Κυότο όλο συφορές. Σεισμοί, καταιγίδες, πυρκαγιές το παίδεψαν για καλά. Τα παλιά βιβλία λένε πως ξύλα απ' τους ναούς ακόμα και κομμάτια από τ' αγάλματα του Βούδδα, αφού έβγαζαν το λούστρο, τα ασήμια και τα χρυσόφυλλά τους, πουλιώνταν στους δρόμους για φωτιά. Στην κατάσταση που βρισκόταν το Κυότο δεν υπήρχε θέμα να επισκευασθεί το Ρασομόν. Αυτή η ερήμωση ξεθάρρεψε τις αλεπούδες και τ' άλλα αγρίμια να χτίσουν τις φωλιές τους στα ερείπια της πύλης. Έπειτα οι κλέφτες κι οι ληστές έβρισκαν σίγουρο κρυψώνα εκεί. Στο τέλος κατάντησε συνήθεια να φέρνουν και τους φτωχούς που πέθαιναν και να τους εγκαταλείπουν εκεί. Κι όταν έπεφτε το σκοτάδι το Ρασομόν έπαιρνε τέτοια φοβερή όψη που δεν δοκίμαζε κανείς να κοντοζυγώσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κοπάδια τα κοράκια φτερούγιζαν από πάνω. Όσο ήταν μέρα γυρόφερναν τη σκεπή της πύλης γεμίζοντας τον αγέρα με τις κρωξιές τους. Όταν ο ουρανός αναβοκοκκίνιζε με τη δύση του ήλιου, κούρνιαζαν στην πύλη. Τότε το Ρασομόν έμοιαζε σαν να το είχες πασπαλίσει με σουσάμι. Τόσα πολλά μαζεύονταν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Σιρό</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Σιρό αποδιωγμένος από τ' αφεντικά του τριγύριζε στα σοκάκια του Τόκυο. Όπου όμως κι αν βρέθηκε δεν κατάφερε να ξεχάσει πως ήταν ένας μαύρος σκύλος. Ταράχτηκε σαν κοίταξε μέσα στον καθρέφτη ενός κουρείου. Ταράχτηκε από τις λακούβες του δρόμου που γεμάτες βροχή αντανακλούσαν το θόλο του ουρανού και κείνον μαζί. Γέμισε θλίψη από τα τζάμια των βιτρινών που πάνω τους καθρεφτίζονταν τα φρέσκα δεντρόφυλλα του δρόμου. Ακόμη και τα ποτήρια τα ξεχειλισμένα μαύρη μπύρα πάνω στα τραπέζια των καφενείων σχημάτιζαν τη μορφή του. Τι θα γινόταν μ' αυτόν; Βλέπετε κείνο το αυτοκίνητο; Εκείνο το αυτοκίνητο το παρκαρισμένο έξω από το πάρκο; Το αστραφτερό του χρώμα, καθώς περπατούσε πλάι του, αντανακλούσε τη σιλουέτα του Σιρό σαν να ήταν καθρέφτης. Τίποτα δεν καθρέφτιζε το Σιρό τόσο τέλεια όσο εκείνο το μεγάλο αυτοκίνητο. Πόση ήταν έκπληξή του σαν είδε μέσα το είδωλό του! Να βλέπατε μόνο το πρόσωπο του! Ο Σιρό γόγγυξε με πίκρα και γρήγορα γλίστρησε μέσα στο πάρκο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Η γιάμπολη</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Να είχε έρθει τάχα στον κόσμο ο ήρωας της ιστορίας για να μαζεύει πάνω του όλες τις προσβολές; Αυτός ήταν ο προορισμός του στη ζωή; Όχι. Όχι ακριβώς. Τα τελευταία πέντε - έξη χρόνια τον είχε πιάσει μια σφοδρή μανία για τη γιάμπολη. Η γιάμπολη ήταν ένα κουρκούτι καμωμένο με κομμάτια γλυκόρριζας που τα έβραζαν μέσα σε γλυκό αραρούτι. Εκείνη την εποχή αυτό το κουρκούτι ήταν η καλύτερη λιχουδιά ακόμη και για το πλούσιο τραπέζι του άρχοντα του τόπου. Οι κατώτεροι αξιωματούχοι σαν το Γκόι μόνο μια φορά το χρόνο είχαν την ευκαιρία να τη δοκιμάσουν, όταν ήταν επίσημα προσκαλεσμένοι στο παλάτι του άρχοντα. Μα και τότε δεν κατάφερναν παρά να βρέξουν ίσα-ίσα τα χείλια τους. Έτσι ζούσε τόσο καιρό με τον κρυφό πόθο να φάει, να χορτάσει κάποτε με γιάμπολη. Αυτή την επιθυμία του βέβαια δεν την είχε εμπιστευτεί ποτέ σε κανένα. Κι ο ίδιος ακόμη ίσως δεν καταλάβαινε καλά - καλά πως αυτό είχε γίνει ο σκοπός της ζωής του. Κι όμως χωρίς να υπερβάλλει κανείς θα μπορούσε να πει πως αυτή ήταν η αλήθεια. Είναι φορές που ο άνθρωπος αφιερώνεται σε μια ιδέα, σ' ένα σκοπό, άσχετο αν δεν πιστεύει πως θα εκπληρωθεί ποτέ. Όσοι κάτι τέτοια τα θεωρούν κουταμάρες, δεν έχουν μπει στο νόημα της ζωής. Είναι μόνο θεατές της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Ένας μάρτυρας</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξαφνικά τα μάτια του ομπρελά και του Συμεών και μαζί όλων κει γύρω έπεσαν για πρώτη φορά σε δυο πάλλευκα, βελούδινα στήθια που ορθώνονταν ανάμεσα απ' τα κουρέλια του αγγέλου που κείτονταν κατάχαμα στην πύλη της Σάντα Λουτσία. Οι φλόγες της φωτιάς έβαφαν καταπόρφυρο το νεανικό κορμί σαν να το έλουζε το αίμα του Σταυρωμένου Χριστού. Το παραμορφωμένο απ' το κάψιμο κάποτε ωραίο πρόσωπο, η φυσική λεπτότητα κι η ομορφιά του δεν μπορούσαν άλλο να κρυφτούν. Μόνο μια στιγμή —που φάνηκε αιώνας— χρειάστηκε για να καταλάβει ο κόσμος πως ο Λορέντζο δεν ήταν αγόρι αλλά κορίτσι. Ναι, ο Λορέντζο ήταν κορίτσι. Ενώ οι λαμπάδες της φωτιάς υψώνονταν ακόμα στον ουρανό, οι αδελφοί σχημάτισαν περίτρομοι κύκλο γύρω στο Λορέντζο και στήλωσαν τα όλο απορία μάτια τους πάνω του. Αυτός που είχε κατηγορηθεί άδικα για μια τέτοια πράξη δεν ήταν παρά μια κοπέλα όπως ήταν και η κόρη του ομπρελά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένας ιερός φόβος λένε ότι τους κυρίεψε. Σα ν' άκουσαν μέσα απ' τα τρίσβαθα του αστέρινου θόλου τη φωνή του Θεού. Οι Χριστιανοί είχαν κρεμάσει τα κεφάλια όπως τα στάχυα που τα δέρνει ο άνεμος. Γονάτισαν τριγύρω στο Λορέντζο. Δεν ακούγονταν παρά ο θόρυβος της φωτιάς που έγλειφε τον κάτασπρο ουρανό και ο θρήνος του κόσμου. Κάπου εκεί έκλαιγε με λυγμούς η κόρη του ομπρελά και ο Συμεών που ήταν ο καλός του φίλος, ο αδελφός του. Τη σιωπή την τάραξε η θλιμμένη αλλά επιβλητική ψαλμωδία του Άγιου Ηγούμενου. Όταν την απόσωσε κατέβασε τα υψωμένα χέρια.</div>
<div style="text-align: justify;">
— Λορέντζο, είπε ενώ η κοπέλα ανάπνεε με δυσκολία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα γαλήνιο χαμόγελο της σφράγιζε τα χείλια. Έσβηνε. Τα όμορφα μάτια της ατένιζαν την ουράνια δόξα μέσα στο πηχτό σκοτάδι της νύχτας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κανείς δε γνωρίζει τίποτ' άλλο για τη ζωή αυτού του κοριτσιού. Κι έπειτα σε τι θα χρησίμευε; Το μεγαλείο της ζωής βρίσκει το κορύφωμά του στη στιγμή της θείας έμπνευσης. Ο άνθρωπος θα δώσει αξία στη ζωή του αν τινάξει προς τα πάνω ψηλά μέσα στον κάταστρο ουρανό ένα κύμα, πέρα απ' τη θάλασσα των βάσανων και των καημών του κόσμου, για να καθρεφτιστεί πάνω στον κρυστάλλινο αφρό του το φως της σελήνης που κάποτε θ' ανατείλει. Και τότε εκείνοι που θα ξέρουν τα πιο πολλά για το Λορέντζο δε θα 'ναι εκείνοι που βρέθηκαν κοντά του στις τελευταίες στιγμές της ζωής του;</div>
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <b>Κυριάκος Ντελόπουλος</b></span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><i><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Τέτοιος εκούσιος θάνατος δεν μπορεί παρά να μας χαρίζει γαλήνη, αν όχι ευτυχία. Τώρα που είμαι έτοιμος, βρίσκω τη φύση πιο όμορφη από ποτέ, όσο παράδοξο κι αν ηχεί αυτό. Είδα, αγάπησα και κατανόησα περισσότερα από άλλους. Σ' αυτό, τουλάχιστον, έλαβα κάμποση ικανοποίηση, παρ' όλο τον πόνο που άντεξα μέχρι τώρα.</span></i></b></div>
<br />
<span style="color: black; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">(μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου)</span><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Ryūnosuke Akutagawa</b> [芥川 龍之介] (1892–1927)</span><br />
<b>Στις 24 Ιουλίου, σπίτι του, στο Τόκιο, με ισχυρή δόση βαρβιτουρικών, διαβάζοντας την Αγία Γραφή. Σωματικώς και διανοητικώς εξουθενωμένος, υποφέροντας από παραισθήσεις και από την παράνοια ότι έχει κληρονομήσει την ψυχική νόσο της μητέρας του, και έχοντας προβεί σε μία ακόμα απόπειρα, την ίδια χρονιά. Με μακάβριες σκέψεις, εσωστρεφής, αποξενωμένος και νιώθοντας αποτυχημένος με την ιδέα ότι τα γραπτά του ήταν ασήμαντα.</b></i></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMbqZTIxQO09ufaGWkPfk6-USFPnqudFOyUgduAc1EOTcwzLck8whga9orA21ohwZEMqhFaVFrcHZC_MYBgajNU5cRfMbmriV_QScsooXODt39l0J7h2CKWolw2WJQ64kkxXDyJOBF23aU/s1600/RyunosukeAkutagawa-b.jpg"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMbqZTIxQO09ufaGWkPfk6-USFPnqudFOyUgduAc1EOTcwzLck8whga9orA21ohwZEMqhFaVFrcHZC_MYBgajNU5cRfMbmriV_QScsooXODt39l0J7h2CKWolw2WJQ64kkxXDyJOBF23aU/s400/RyunosukeAkutagawa-b.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5756793726423115586" style="cursor: hand; height: 335px; width: 240px;" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">(φωτογραφία: sakai.zaq.ne.jp)</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">- Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο <b>Ρ. Ακουτάγκαβα: Ρασομόν και άλλα διηγήματα</b><br />
Μετάφραση: <b>Κυριάκος Ντελόπουλος</b><br />
Εκδόσεις: Γρηγόρη, 1970</span></span><br />
<br /></div>
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-55335248069329283362012-06-09T14:37:00.003+03:002013-10-30T21:25:43.669+02:0076 ~ Όιγκεν Γκότλομπ Βίνκλερ: τρομαγμένοι στεκόμαστε στα κάγκελα<div align="justify"><strong>Μελαγχολία</strong><br />
<br />
Τρομαγμένοι στεκόμαστε στα κάγκελα<br />
Κι αναμετρούμε τα συμβάντα.<br />
Κορόνες και χρυσά κιονόκρανα<br />
Κατρακυλούν από την τελευταία κιθάρα<br />
<br />
Μετράμε ακόμα μια φορά τις γυναίκες<br />
Και τα αστέρια εορταστικά<br />
Ώσπου της αγχόνης το πουλί στη στέγη<br />
Δυνατά και συνεχώς κραυγάζει: Φρίκη!<br />
Και το παιχνίδι ρολόι του κόσμου χτυπά<br />
Γρήγορα και πιο γρήγορα φωναχτά.<br />
Εκατό χιλιάδες στέκονται αμυνόμενοι<br />
Γύρω από το δέντρο του κόσμου, που λυγίζει.<br />
Κι ώρα την ώρα φτερουγίζει<br />
Μια μαύρη κάργια.<br />
Πίσω στη θλιμμένη χώρα<br />
Τραβάει ο ήλιος στο χαμό!<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <strong>Σωτήρης Ε. Γυφτάκης</strong><br />
~ Γερμανόφωνη Ποίηση - Μέρος Δεύτερο (εκδ. λεξίτυπον, 2009)</span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br />
<strong><em><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">O θάνατος μού φαίνεται όχι μόνον σαν λύση, αλλά σαν ένα αναπόφευκτο επακόλουθο. Ο πνευματικός θάνατος είναι για μένα συνώνυμος με τον σωματικό. Επιβάλλεται να ακολουθεί ο ένας τον άλλο.</span></em></strong><br />
<br />
<br />
<span style="color: #ffb84d;"><span style="font-family: georgia;"><em><span style="font-size: 130%;"><strong>Eugen Gottlob Winkler</strong> (1912-1936)</span><br />
<strong>Στις 26 Οκτωβρίου, στο Μόναχο, με υπερβολική δόση χαπιών. Φανερά αντιναζιστής και περιφρονητικός προς την Γερμανική Αυτοκρατορία, του είχε γεννηθεί η ιδέα της μετανάστευσης ή της αυτοκτονίας όταν, το 1933, είχε κατηγορηθεί, από ένα κορίτσι, για την καταστροφή μιας αφίσας του κυβερνητικού κόμματος (NSDAP) και είχε τεθεί υπό δεκαήμερη κράτηση. Έκτοτε ζούσε με άγχος για το μέλλον και υπέφερε από κατάθλιψη. Έτσι, όταν ένας αστυνομικός τον σταμάτησε νύχτα στο δρόμο, φοβήθηκε πως θα ακολουθούσε μία δεύτερη σύλληψή του και οδηγήθηκε στην οριστική μοιραία απόφαση, θέλοντας να ξεφύγει από τον ασφυκτικό έλεγχο της γερμανικής κυβέρνησης. </strong></em></span></span><br />
<br />
<a href="http://tinypic.com/?ref=200qvec" target="_blank"><img alt="Image and video hosting by TinyPic" border="0" src="http://i48.tinypic.com/200qvec.jpg" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: 85%;">(πρωτότυπη φωτογραφία: kaner.de)</span></span></div><span style="color: black;"><span style="font-size: 85%;"></span><br />
</span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-74388017184661502052012-05-18T14:35:00.000+03:002014-02-14T09:56:58.056+02:0075 ~ Μάριο Στέφανι: Μοναξιά δεν είναι να 'σαι μόνος<div align="justify">
<b>Θα με κλείσουν μέσα</b><br />
<br />
Θα με κλείσουν μέσα<br />
σίγουρα<br />
σαν με δουν με το άγαλμά μου,<br />
τον Απόλλωνά μου,<br />
νομίζοντας πως το έχω κλέψει<br />
από κάποιο Μουσείο,<br />
όταν παρατηρήσουν<br />
την ενσάρκωση<br />
της κλασικής ομορφιάς<br />
στο πρόσωπό σου...<br />
<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><b>* *</b></span></span><br />
<br />
<b>Στη βάρκα που λικνίζεται απαλά<br />
<br />
</b>Μέσα στη βάρκα που λικνίζεται απαλά<br />
γυμνό στην αγκαλιά του ήλιου<br />
το κορμί του έμοιαζε<br />
με άγαλμα του Έρωτα<br />
ή του Άττι<br />
ή του Απόλλωνα<br />
ξεθαμμένο από το παρελθόν'<br />
στη μορφή τόσο όμορφος<br />
σαν τον Χαρμίδη του Πλάτωνα.<br />
<br />
<i><span style="color: #333333;">-από την συλλογή <b>Poesie a un ragazzo</b>-</span></i><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
Tο ελαφρύ σασί<br />
που σκαρφαλώνει στην πλαγιά<br />
τόσο άνετα<br />
φέρνει την αγάπη μου'<br />
ω, ευτυχισμένο ποδήλατο<br />
που σε βαστά<br />
καθώς παίζει το φως<br />
στα μαλλιά σου<br />
<br />
<i><span style="color: #333333;">-από την συλλογή <b>La speranza avara</b>-</span></i><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b><i><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Μοναξιά δεν είναι να 'σαι μόνος,<br />
είναι ν' αγαπάς τους άλλους μάταια.</span></i></b><br />
<br />
<br />
<span style="color: #ff9900;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Mario Stefani</b> (1938-2001)</span><br />
<b>Στις 4 Μαρτίου, με απαγχονισμό, στην κουζίνα του σπιτιού του στην Βενετία. Αν και οι λόγοι που το αποφάσισε επισήμως παραμένουν αδιευκρίνιστοι, κάποιοι πιστεύουν ότι οδηγήθηκε στην αυτοχειρία λόγω της χωρίς ανταπόκριση ερωτικής εμμονής του για έναν έγγαμο παντοπώλη, και κάποιοι άλλοι λόγω της αίσθησης που του δημιουργήθηκε ότι παίζεται άτιμο παιχνίδι εις βάρος του, όταν έμαθε ότι έγινε έρευνα στο διαμέρισμά του.</b></i></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1qHFLAiGDerUt0c4n2C6bELuWqjl4qm4lUEXeYKH8IMpJR61a8Febp7rhQpm3PmTGWzLks5OnomRTm3EwuZ9YRcXIVxSiw1psmMJizhNAfJFPi_9tCbB87ErII8Ff3_x09M-g1EAW8X1-/s1600/MarioStefani-b.jpg"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1qHFLAiGDerUt0c4n2C6bELuWqjl4qm4lUEXeYKH8IMpJR61a8Febp7rhQpm3PmTGWzLks5OnomRTm3EwuZ9YRcXIVxSiw1psmMJizhNAfJFPi_9tCbB87ErII8Ff3_x09M-g1EAW8X1-/s400/MarioStefani-b.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5748626076732259426" style="cursor: hand; height: 251px; width: 185px;" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: 85%;">(πρωτότυπη φωτογραφία: findagrave.com)</span><br />
<br />
<span style="font-family: arial; font-size: 100%;">Απόδοση των ποιημάτων στα ελληνικά (από την αγγλική μετάφραση του Anthony Reid): Iωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου</span></span></div>
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-48612791288074945432012-04-16T16:07:00.000+03:002014-02-14T09:57:33.442+02:0074 ~ Ούγκο Κλάους: Πλήξη, γκρίζοι διάδρομοι πάλι, μίζερη ζωή τιποτένια.<div align="justify">
<b>Η επίσκεψη<br />
</b>Ο Ντοντάινε έκρυψε ένα από τα εφτά απαγορευμένα βιβλία κάτω από την ποδιά του και μ' αυτό δελέασε τον Λουί. Κάθονταν κάτω από την αναδεντράδα του σπηλαίου της Μπερναντέτ Σουμπίρους.<br />
<br />
Το Βιβλίο του Ντοντάινε ήταν ένα <i>ABC</i>, ένα εβδομαδιαίο περιοδικό των σοσιαλιστών, που συμπεριλαμβανόταν αναμφίβολα στη Μαύρη Λίστα του Βατικανού και του το 'χε φέρει ο αδελφός του όταν βρισκόταν κατάκοιτος στο νοσοκομείο. Είχε βγει από εκεί μ' ένα κατακόκκινο αυτί, που το τράβαγε όλη την ώρα. Την ημέρα το Βιβλίο βρισκόταν στο κάτω μέρος του ντουλαπιού του, κρυμμένο πίσω από τα μποτίνια του.<br />
<br />
Οι τέσσερις σελίδες που έλειπαν βρίσκονταν γυαλιστερές και ατσαλάκωτες, αν χαι λιγάκι φαγωμένες στις άκρες, κάτω από το μπλε χαρτί περιτυλίγματος που υπήρχε στρωμένο στο συρτάρι του θρανίου του Ντοντάινε. Για απόλυτη ασφάλεια είχε καρφώσει το χαρτί με πινέζες - πρέπει να τις λες «δακτυλόκαρφα», απαιτούσε ο Νονός από τον Λουί, αλλά εκείνος δεν το έλεγε ποτέ, αρκετά περίγελος γινότάν με την προφορά του.<br />
<br />
Οι ξεδιπλωμένες σελίδες άστραφταν στον ήλιο, παρόλο που η σκιά και η οδοντωτή τσάκιση τις χώριζαν οικτρά στη μέση. Ο Λουί δεν θα έσκιζε ποτέ σε κομμάτια τα δικά του Απαγορευμένα Βιβλία, ούτε ακόμη και μπροστά στον πιο άμεσο κίνδυνο να τον ανακαλύψουν. Αλλά ο Ντοντάινε ήταν Οτεντότος.<br />
<br />
Οι τέσσερις Απόστολοι είχαν εφτά Απαγορευμένα Βιβλία. Ο Φλίχε είχε τρία, τον <i>Έρωτα στην ομίχλη</i>, ένα πρόγραμμα από την οπερέτα <i>Ροζ-Μαρί</i> και το πιο ριψοκίνδυνο, μια βιογραφία του Μπερνάρ Σο, αιρετικού και μασόνου. Ο Μπάιτεμπιρ είχε τα <i>Διηγήματα της Νότιας θάλασσας</i> και μια φωτογραφία της Ντέινα Ντάρμπιν με εσώρουχα, αρκετά σκανδαλιστική για να θεωρηθεί Βιβλίο. Το Βιβλίο του Λουί ίσως και να μην τον έφερνε σε δύσκολη θέση αν το ανακάλυπταν οι Αδελφές, θα μπορούσε λοιπόν να το στριμώξει φανερά ανάμεσα στα πολυχρησιμοποιημένα, μυρωδάτα βιβλία του Οργανισμού Ντάβιντς που είχε φέρει μαζί του μετά τις πασχαλινές διακοπές, δεν αρκεί όμως η πρόθεση όταν ένα βιβλίο, τυλιγμένο στο νυχτικό σου, περνάει λαθραία μέσα στους ψηλούς τοίχους του Ιδρύματος; Ο τίτλος του ήταν <i>Η φλαμανδική σημαία</i>, είχε βιβλιοδετηθεί από τον ίδιο τον Μπαμπά με καφεκόκκινο χαρτόνι - μπορούσες να αναγνωρίσεις αμέσως τη βιβλιοδεσία του Μπαμπά, γιατί πετσόκοβε ανελέητα τα περιθώρια πολύ κοντά στο κείμενο. <i>Η φλαμανδική σημαία</i> μιλούσε για εξεγερμένους ιεροσπουδαστές στα τέλη του περασμένου αιώνα, που, παρακινημένοι από μακρυμάλληδες ιερείς με πενς-νε, δολοπλοκούσαν μες στα μαύρα μεσάνυχτα ενάντια στους Βέλγους -και ως εκ τούτου εχθρικά διακείμενους στη Φλάνδρα- υπουργούς και επισκόπους και είχαν συστήσει μια μυστική εταιρεία, το Σιωπηλό Όρκο. Ο Λουί είχε κλέψει το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του σπιτιού, επειδή είχε ακούσει τον Μπαμπά να ισχυρίζεται πως οι ιερείς που ανακάλυπταν τέτοια κείμενα στους ενορίτες τους τους απειλούσαν με άμεσο αφορισμό από την Αγία Εκκλησία.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Η Αγία Αδελφή Γερολφία<br />
</b>Ο κανονισμός, με τις διακλαδώσεις δευτερευουσών διατάξεων που προκαλούσαν ζαλάδα, δεν είχε γίνει ποτέ κατανοητός στο σύνολό του από τους μαθητές, γιατί ποτέ κανένας μαθητής δεν πήρε την άδεια να του ρίξει έστω και μια ματιά, όπως ήταν γραμμένος στο ογκώδες, δερματόδετο και διακοσμημένο με μπρούντζινες γωνίες βιβλίο που οι Αδελφές κρατούσαν φυλαγμένο στο Άβατο και το συμβουλεύονταν σε κάθε διχογνωμία τους. Οι Αδελφές διχογνωμούσαν σπάνια, διότι μεταξύ άλλων απαρνήθηκαν τα εγκόσμια και για να τηρήσουν την υπόσχεση πως θα κατάφερναν να συμβιώσουν μεταξύ τους ειρηνικά.<br />
<br />
Σ' εκείνο το Βιβλίο του Κανονισμού, που κάθε Σαββατόβραδο συμπληρωνόταν από την Αδελφή Οικονόμο ή, αν ήταν άρρωστη, από την Αδελφή Θεός Φυλάξοι, μπορεί να διαβάσει κανείς τι ώρα πρέπει να σηκωθούν οι Αδελφές και τι ώρα οι δέσμιοι, οι μαθητές, πόσος χρόνος επιτρέπεται να σπαταληθεί μεταξύ εγερτηρίου, πλυσίματος και της πρώτης μπουκιάς του πρωινού, ποιες μέρες υπάρχει ζεστή σοκολάτα, χυλός από βουτυρόγαλα ή λουκάνικο με αίμα, ποιο κρέας θα μπορούσες να φας σε περίπτωση ανάγκης, αν βρεθείς ημιθανής από την πείνα σε μια όαση ημέρα Παρασκευή, πόσο πάνω από το γόνατο επιτρέπεται να φτάνει ένα χειμωνιάτικο κοντό παντελονάκι, αν επιτρέπεται κάποιος να γελά και πόσο δυνατά την ώρα του διαλείμματος δύο εβδομάδες μετά το θάνατο συγγενούς, ποια μέρα και ποια ώρα πρέπει να φορεθεί το κολάρο από ζελατίνα και πόσο σκούρο επιτρέπεται, να είναι το μπλε της λαβαλιέρ, διότι αν είναι σχεδόν μαύρο, τότε το πένθος σου είναι άσκοπο και εξοργίζει το Βλέμμα του Θεού, σε ποια περίοδο του χρόνου φοράμε για πρώτη φορά ψαθάκι, και αυτό δεν γίνεται απαραίτητα το Πάσχα, τι κυρώσεις θα πρέπει να επιβληθούν σε ένα μαθητή που δεν θεωρείται πια μικρούλης και έχει κατουρήσει στο κρεβάτι του, αν επιτρέπεται να ανταλλάξεις τρεις πήλινους βόλους με έναν από χρωματιστό γυαλί, αν επιτρέπεται να βάλεις στο στόμα σου τρία κομματάκια τσίχλα ταυτόχρονα, τι ώρα ακριβώς αρχίζει ο Εσπερινός και γιατί, και τα λοιπά, και τα λοιπά.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>Ακούγοντας και βλέποντας<br />
</b>Ο Λουί κρατάει την ανάσα του. Πίσω από τους θάμνους περνούν δυο Αδελφές, από το βηματισμό μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει την Αδελφή Κρις. Στο βάθος ακούγεται η οχλαγωγία των Οτεντότων που γυρίζουν από ποδόσφαιρο. Ο Λουί γλίστρησε παραπέρα, βυθίστηκε περισσότερο στα χαμόκλαδα πάνω στα βρεμένα του γόνατα, μετά κάθισε στις φτέρνες, το πρόσωπο του ακουμπούσε στην πικρή φυλλωσιά.<br />
<br />
Αν η Μαμά τραυματίστηκε, το λάθος είναι δικό του και κανενός άλλου. Δεν θα είχε συμβεί ποτέ αν εκείνος βρισκόταν στο σπίτι, γιατί, τη στιγμή της συντριβής, όταν υπνοβατούσε στο διάδρομο δίπλα από την κάμαρα της κι έπεσε και έσπασε και τους δύο της αγκώνες, θα την είχε συγκρατήσει.<br />
<br />
Δεν θα είχε συμβεί ποτέ αν, εδώ στο Ίδρυμα, εκείνος την είχε σκεφτεί. (Όχι φευγαλέα, αλλά με μια σκέψη προσανατολισμένη με ακρίβεια, συγκεντρωτική, έντονη, που θα την είχε αγγίξει εκείνη τη στιγμή στο διάδρομο όταν το σώμα της, εκλιπαρώντας για προστασία, βημάτιζε διστακτικά κοντά στη σκάλα και τα τρεμάμενα λευκά της πόδια ψαχούλευαν.) Αν η σκέψη του, η προσευχή του, την είχαν αγκαλιάσει ενόσω αυτή κοιμόταν. Αν εκείνη είχε συλλάβει τούτη τη σκέψη του, αν την είχε αναπνεύσει. Θα είχε ξυπνήσει και θα είχε ψιθυρίσει χαϊδεύοντας τον αυχένα του: «Ναι, Λουί μου, ναι, πες το στη Μαμά». Δεν θα είχε συμβεί αν αυτός δεν είχε καν υπάρξει. Γιατί, αν δεν τον είχε γεννήσει, δεν θα την έπιαναν εκείνες οι ζαλάδες στη σκάλα. Διότι, όπως είχε πει στη θεία Νόρα, όταν τον γέννησε, κάτι μπήκε στο αίμα της. Αν δεν είχε έρθει ποτέ στη ζωή, ούτε κι εκείνη, αδύναμη και εξασθενημένη ψυχικά από τη γέννησή του, δεν θα είχε φτάσει ποτέ στο κρίσιμο σημείο να στείλει αυτόν, το επικίνδυνο βρέφος και φορτικό παιδί της, να ξεκουμπιστεί στο ίδρυμα.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<b>του Βελγίου</b><br />
O Aδελφός Αλφόνς, ένα τσακισμένο ανθρωπάκι, πήρε τον Λουί υπό την προστασία του, έψησε κρέπες γι' αυτόν, του έδωσε να διαάσει <i>L' Histoire de la typographie belge</i>.<br />
<br />
Όταν ο Λουί περιφερόταν στις άδειες αίθουσες, έπεφτε σταθερά πάνω στον αδελφό. Ο Λουί έγραψε:<br />
<br />
<i>Πλήξη βαραίνει εδώ τους διαδρόμους<br />
κι εμένα οι πόθοι μου έχουν πάρει τους δρόμους.<br />
Δεν βλέπω πια φως στη ζωή μου.<br />
Ποια να 'ναι η επιδίωξή μου;<br />
Πολέμα για το μέλλον σου εμμένουν,<br />
ενώ τα συντροφάκια μου εκεί πέρα<br />
στ' ανατολικά τα σύνορα πεθαίνουν.</i><br />
Δεν ήταν αρκετά μοντέρνο. Ούτε Φαν Οστάιν ούτε Βίκτορ Μπρουνκλερ.<br />
<br />
<i>Πλήξη, γκρίζοι διάδρομοι πάλι,<br />
μίζερη ζωή τιποτένια.<br />
Στο πύρωμα της Ανατολής μυρίζει ατσάλι!<br />
Ω, νεκροτράγουδα μενεξεδένια!<br />
<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><b>* * *</b></span></span><br />
</i>«Ο αδελφός μου πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης», είπε ο Λουί. «Ήταν ένας διανοούμενος που δούλεψε στην παρανομία, χωρίς ποτέ να γευτεί τους καρπούς της μυστικής δουλειάς του».<br />
«Αυτή η συμμετοχή αφορά στις εμπειρίες του;»<br />
«Τις προσωπικές του εμπειρίες, ναι, φυσικά».<br />
«Τα <i>Τελευταία Νέα</i> θα έδειχναν ενδιαφέρον για κάτι τέτοιο».<br />
«Δεν αφορά ευθέως στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Είναι λιγάκι...» [....] «Μου έδωσε το κείμενο πριν τον μεταφέρουν. Σ' ένα τρένο με ζώα. "<i>Να το φροντίσεις καλά, Λουί</i>", είπε».<br />
«Νόμιζα πως εκείνον έλεγαν Λουί».<br />
«Μου ζήτησε να πάρω το όνομά του. Ώστε να σώσω το έργο ζωής του μετά το θάνατο του, να το συνεχίσω. Εγώ λέγομαι Μορίς».<br />
«Σ' αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε μια λύση. Ως γραμματέας της επιτροπής δεν μπορώ βέβαια να 'χω ψήφο. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν, μπορώ να μην θεωρηθώ προκατειλημμένος. Πιστεύω ότι μπορώ να το πάρω υπ' ευθύνη μου και να πω πως το χειρόγραφο ήρθε με το ταχυδρομείο». Ζύγισε το φάκελο στην παλάμη του. «Περίπου είκοσι φράγκα. Ρίξε το φάκελο τώρα αμέσως στο γραμματοκιβώτιο στη γωνία και θα 'ρθει αύριο εδώ σύμφωνα με τους κανονισμούς. Δεν θα το πάρει κανείς μυρωδιά. Θα πλήρωνα ευχαρίστως τα γραμματόσημα απ' την τσέπη μου. Ένας αγωνιστής της αντίστασης πρέπει να τύχει των ίδιων, για να μην πω περισσότερων, ευκαιριών, αλλά πρέπει μολαταύτα να προσέξω και το οικογενειακό ταμείο στο τέλος του μήνα. Έχω τρεις κόρες, έξοδα βουνό ξέρεις».<br />
«Σας ευχαριστώ, κύριε».<br />
«Υπάρχουν σίγουρα φοβερά πράγματα μέσα;»<br />
«Είναι περισσότερο για τη νεότητα του».<br />
«<i>Η θλίψη</i>, είναι καλός τίτλος. Απ' την άλλη... Κάτι του λείπει. Είναι... είναι... τόσο γυμνό. Ο καθένας έχει θλίψη. Γιατί δεν το αποκαλείς <i>Θλίψη για την πατρίδα</i>. Φροντίζω τους τίτλους του περιοδικού μας εδώ και...»<br />
«Δεν ξέρω αν ο αδελφός μου θα το 'βρισκε σωστό».<br />
«Ή απλά <i>Η θλίψη τον Βελγίου</i>. Ακούγεται όμορφα... ...»<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" /></a><br />
<br />
<span style="color: #ff9900;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Hugo</b> Maurice Julien <b>Claus (1929–2008)</b> (1824-1873)</span></i><br />
<i><b>Στις 19 Μαρτίου, σε νοσοκομείο της Αμβέρσας, με ευθανασία</b> (είναι νόμιμη στο Βέλγιο) <b>που ο ίδιος επέλεξε επειδή δεν ήθελε να υποφέρει περισσότερο από το ψυχικό και σωματικό άλγος που του προκαλούσε η νόσος Αλτσχάιμερ από την οποία υπέφερε.</b> </i></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiN7mIE8jcnSAvV0ii3Q9F42naUp9QxozH7q2_fubrAtwVfsQtzuuNarK1ULbtI-MyYt7-MoR4yFeM2_t0Ky8zyZf3A7riNrqrjAjX34tKIch3DEeq8KR6HSIOQs9pub93_OegGnISKIi1/s1600/HugoClaus-b.jpg"><img alt="" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiN7mIE8jcnSAvV0ii3Q9F42naUp9QxozH7q2_fubrAtwVfsQtzuuNarK1ULbtI-MyYt7-MoR4yFeM2_t0Ky8zyZf3A7riNrqrjAjX34tKIch3DEeq8KR6HSIOQs9pub93_OegGnISKIi1/s400/HugoClaus-b.jpg" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5749832452322292482" style="cursor: pointer; height: 393px; width: 254px;" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: 85%;">(πρωτότυπη φωτογραφία: wdict.net)</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">- Τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του Ούγκο Κλάους <b>Η θλίψη του Βελγίου</b><br />
Μετάφραση από τα φλαμανδικά: <b>Γιάννης Ιωαννίδης</b><br />
Εκδόσεις: Καστανιώτη, 2002</span></span><br />
<br />
<b>Links</b>:<br />
- Καθημερινή, 22/3/2008: <a href="http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_22/03/2008_263648"><b><u>To Βέλγιο και η θλίψη του</u></b></a> <br />
- <a href="http://www.kastaniotis.com/book/960-03-3105-7"><b><u>Η θλίψη του Βελγίου</u></b></a> <br />
<br /></div>
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-13032037633153725302012-03-11T16:29:00.005+02:002013-11-19T15:14:36.426+02:0073 ~ Περικλής Γιαννόπουλος: πολύ πριν της οικονομικής μας χρεοκοπίας προηγήθη η πνευματική χρεωκοπία<div align="justify">Κοινωνία η οποία επέταξε την φουστανέλλα προχθές και εφόρεσεν ευρωπαϊκά. Κοινωνία η οποία επέταξε συγχρόνως κάθε ιδέαν και αίσθημα ελληνικόν και ήρπασε κάθε φραγκικόν. Και όπως είναι μεν εύκολον να πετάξη κανείς εσωτερικά και εξωτερικά φορέματα αλλά δυσκολώτατον να προμηθευθή καλά ξένα και να φορέση καλά τα ξένα, έμεινε θεόγυμνος. Κάτι χειρότερον. Επήρε και εφόρεσεν, ό,τι έτυχε και ευρέθη ενδεδυμένη αρλεκινικά, δηλαδή κωμικώτατα. Ευρέθη με μίαν μανίαν μίσους κατά των ιδικών της πραγμάτων και μίαν τραγικήν ξιπασιάν προ των ξένων. Ευρέθη αρπάζουσα με μονομανίαν αρχοντοχωριάτου κάθε λάμποντα ξένον τενεκέν. Περί της διανοητικής και αισθητικής της μορφώσεως περιττόν να ομιλήσωμεν. Εκ της αναπτύξεως των ζωγράφων περί της οποίας ασχολούμεθα κατωτέρω, δηλαδή των διδασκάλων της καλαισθησίας του κοινού, καταφαίνεται ο βαθμός της αναπτύξεως και αυτού.<br />
<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><b>* *</b></span></span><br />
<br />
Υπάρχει ένα καθήκον εις τον τόπον αυτόν. Και το καθήκον αυτό είναι να μελετήσωμεν ημείς αυτοί τον εαυτόν μας, το παρελθόν μας, το παρόν μας, διά να γνωρίζωμεν τι είμεθα και τι δυνάμεθα να κάμωμεν και προς ποίας οδούς να βαδίσωμεν και προς τι αύριον, προς ποίον προσεχές και ποίον απώτερον μέλλον, να μελετήσωμεν και αναλύσωμεν την γύρω ημών πραγματικήν ζωήν, τους ανθρώπους και τα έργα των διά να γνωρίζωμεν τι σημαίνουν αυτά και τι λέγομεν ημείς. Το καθήκον αυτό επέβαλα πρώτον εις εμαυτόν.<br />
<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><b>* *</b></span></span><br />
<br />
Δεν ετέθη το γεγονός και δεν κατέστη αναμφισβήτητον ότι πολύ πριν της οικονομικής μας χρεοκοπίας προηγήθη η πνευματική χρεωκοπία; Ούτω δέν έχομεν την αντίληψιν του τριγύρω μας κόσμου• ούτω δεν είμεθα ικανοί να μελετήσωμεν την ζωήν η οποία μας περιβάλλει. Έχομεν ζωγραφικήν και δεν έχομεν μίαν μελέτην δίδουσαν μίαν εικόνα αυτής, εξηγούσαν αυτήν. Αερολογούμεν και δογματίζομεν όλοι χωρίς να θέλωμεν να καθήσωμεν να μελετήσωμεν τα πράγματα διά να μάθωμεν τουλάχιστον τι θέλομεν διά να το λέγωμεν καθαρά. Ούτω η άγνοια της συγχρόνου ζωής εις όλας της τας εκδηλώσεις είναι απερίγραπτος. Ούτω η άγνοια του συγχρόνου Έλληνος απίστευτος. Ούτω μη θέλοντες να μελετήσωμεν τα πράγματα διά να τα νοήσωμεν,τα αγαπήσωμεν και ελπίσωμεν, προτιμώμεν να κατακρίνωμεν χωρίς ουδέν να προτείνωμεν. Ούτω μη δυνάμενοι ουδέν να δημιουργήσωμεν προτιμώμεν να αρπάζωμεν τον πέλεκυν και να δημιουργώμεν μόνον ερείπια. Ούτω η σύχχυσις των ιδεών κατήντησεν εις τοιούτον σημείον ώστε να μη υπάρχη καμμία σαφής ιδέα και καθαρά γνώσις περί ουδενός πράγματος, να μη δύναται ο ένας να συνεννοηθή με τον άλλον εις κανένα ζήτημα. Ούτω τα απλούστερα ελληνικά πράγματα κατήντησαν συζητήσιμα και αμφισβητήσιμα, σκοτεινότερα των μεσαιωνικών θρύλλων. Ούτω τα στοιχεία των απλούστερων πραγμάτων, τα αλφαβηταριώδη ζητήματα αναγκαστικώς συζητήσιμα αμφισβητήσιμα.<br />
<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><b>* *</b></span></span><br />
<br />
Ας επιτραπή εις ένα άνθρωπον ο οποίος έφαγε τα σπλάγχνα του διά να μελετήση και αναλύση και εύρη τας δυνάμεις του Έλληνος και πεισθή περί αυτών, να είναι ειλικρινής, κυριολεκτικός εις την έκφρασιν της ιδέας του. Η αληθής αγάπη των πραγμάτων δεν είναι η τυφλή υμνωδός, αλλ' η ειλικρινώς και γενναίως λέγουσα την αλήθειαν, η ζητούσα το βέλτιον ολοέν.<br />
<br />
<span style="color: black; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">- </span><span style="font-size: 100%;"><span style="color: black; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">από την μελέτη του Περικλή Γιαννόπουλου </span><span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>Η σύγχρονος ζωγραφική<br />
~ Βασική Βιβλιοθήκη, τμ. 43ος:</b> Νεοελληνική Κριτική<br />
Εκδόσεις Ιωάννου Ν. Ζαχαρόπουλου, 1956</span></span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br />
<br />
<span style="color: #ff9900;"><span style="font-family: georgia;"><i><span style="font-size: 130%;"><b>Περικλής Γιαννόπουλος</b> (1869-1910)</span><br />
<b>Στις 8 Απριλίου, καβάλα σε ένα λευκό άλογο, μέσα στη θάλασσα του Σκαραμαγκά, με αυτοπυροβολισμό. H εφημερίδα Εστία, στο φύλλο τής 12ης Απρ. 1910, περιγράφει τον θάνατό του: «ο Γιαννόπουλος έφθασεν εφ' αμάξης υπό ραγδαίαν βροχήν. Παρά τι μικρόν φυλακείον εκεί εκάθισεν, έφαγεν, έπιε μπύραν και εζήτησεν από τον αμαξάν να αποζεύξη ένα άλογο... Μετά τούτο ίππευσε, στεφανωμένος με αγριολούλουδα, και, αφού ανήρτησεν επάνω του ένα κομψόν σάκκον πλήρη βαρών κ' επλύθη με αρώματα, ώρμησε προς τα μαινόμενα κύματα και την ανοιξιάτικην μπόραν με απεριγραπτον τραγικήν ορμήν. Όταν έφθασε, καβάλλα εις το άλογο που εκολυμβούσεν εις τα βαθειά, τότε επυροβόλησε κατά της κεφαλής του και εχάθη, ενώ το άλογο, αγριεμένο και ρουθούνιζον, επανήλθεν εις την ακτήν». </b></i></span></span><br />
<br />
<a href="http://tinypic.com/?ref=2cmkj10" target="_blank"><img alt="Image and video hosting by TinyPic" border="0" src="http://i47.tinypic.com/2cmkj10.jpg" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: 85%;">(πορτραίτο: wikipedia.org) </span></span><br />
<br />
</div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-16098699114758687292012-02-19T16:08:00.002+02:002012-12-08T11:46:42.606+02:0072 ~ Χέρτα Κράφτνερ: Είμαστε εμείς μονάχοι και θλιμμένοι<strong>Κάτω από το ίδιο φεγγάρι</strong><br />
<br />
Κάτω από το ίδιο φεγγάρι<br />
Είμαστε εμείς μονάχοι και θλιμμένοι,<br />
Ο άνδρας στην Αυστραλία κι εγώ.<br />
Όταν το φεγγάρι ανατέλλει<br />
Λέει ο άνδρας:<br />
Ω φεγγάρι<br />
Μεγέθυνε τις τρυφερές μου επιθυμίες<br />
Φύτεψέ τες στους αγρούς<br />
Της ερημιάς.<br />
Πλανήτη της μάταιης αγάπης!<br />
Γιατί να είμαι εγώ μονάχος<br />
Σε αυτές τις θερινές νυχτιές;<br />
Και λέω εγώ: Ω φεγγάρι,<br />
Άστρο της αναλγησίας και της ψύχρας,<br />
Φανάρι των άγρυπνων,<br />
Που κανέναν δεν αγαπούν!<br />
Γιατί δεν αγαπώ εγώ σ' αυτές τις κρύες του χειμώνα νύχτες;<br />
Και το φεγγάρι μάς παρακολουθεί προσεκτικά,<br />
Όπως τραγουδάμε και κλαίμε,<br />
Και συγχρόνως ένα μετάλλιο από φτηνό χρυσάφι,<br />
Όπως αυτό οι θρήσκες αδερφές<br />
Φέρνουνε στο λαιμό,<br />
Όταν αυτές από τα ταξίδια προσευχών<br />
Πάλι γυρνούν στο σπίτι.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <strong>Σωτήρης Ε. Γυφτάκης</strong><br />
~ Γερμανόφωνη Ποίηση - Μέρος Δεύτερο (εκδ. λεξίτυπον, 2009)</span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br />
<strong>Στο θάνατο ενός ποιητή</strong><br />
<br />
Ο φίλος μου ο ποιητής είναι νεκρός.<br />
Τον θάψαμε κάτω από μια ακακία.<br />
Η σύντροφός του - αληθινή μέγαιρα -<br />
καθάρισε το λεκέ της σούπας από το σμόκιν του<br />
(του το είχε φέρει για την κηδεία)<br />
γιατί σ' όλη του η ζωή, είπε,<br />
λαχταρούσε για καθαριότητα.<br />
Φαντάστηκε, επίσης, ότι η ακακία<br />
μύριζε τόσο έντονα<br />
επειδή πάντα παραπονιόταν ιδιαιτέρως<br />
για το βαρύ της άρωμα.<br />
Αυτή, με τη σειρά της, είχε βασανιστεί.<br />
ω, βασανιστεί είχε<br />
από την μυρωδιά του<br />
από το αποσβεστικό μελάνης<br />
και τη σκόνη των παταριών<br />
και των σχισμένων χαρτιών και μερικές φορές<br />
- δυστυχώς - μερικές φορές από ένα είδος πούδρας<br />
που αυτή δεν χρησιμοποιούσε ποτέ.<br />
Αυτά είπε η σύντροφός του<br />
στο δρόμο από το μνήμα για το σπίτι<br />
κι αυτά ήταν όλα κι όλα που μπόρεσε να πει για τη ζωή του.<br />
... ... ...<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση <em><span style="font-size: 85%;">(από τα αγγλικά)</span></em>: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου </span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br />
<div align="justify"><strong><em><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ο χρόνος ενώνεται όπως το κορδόνι περισφίγγει το τσουβάλι' το τσουβάλι κρέμεται κάτω, μαύρο κατάμαυρο, στο κενό. Ο Θάνατος είναι εκεί χάμω και πέφτουμε μέσα του. Έγραψα, έγραψα δυο φορές τα τελευταία λόγια μου... όμως δεν ήταν τα τελευταία λόγια μου...</span></em></strong><span style="font-size: 85%;"><em>(σημείωμα στο ημερολόγιό της πριν την αυτοκτονία της)</em></span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #ff9900;"><span style="font-family: georgia;"><em><span style="font-size: 130%;"><strong>Hertha Kräftner</strong> (1928-1951)</span><br />
<strong>Στις 13 Νοεμβρίου, στην Βιέννη, με λήψη υπερβολικής δόσης βαρβιτουρικών. Στα εικοσιτρία της, με ψυχική ασθένεια, έντονα συναισθήματα μοναξιάς, και έχοντας βιώσει περιόδους κατάθλιψης.</strong></em></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7Y9l18iXL87kTEgjDrhNLJLOw1E0nQSaPya4eo_T6F5DdkhipiaBVN3YCmhyphenhyphenrbn_Ks_fSn4IZg8lDMiviUZNbkfLv83Yd3_lBgkYiZXnpZRBimFF3GMqtL9sLo8Y2ghoGTajdmfhqKuXM/s1600/HerthaKr%25C3%25A4ftne-b.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5740774523329433746" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7Y9l18iXL87kTEgjDrhNLJLOw1E0nQSaPya4eo_T6F5DdkhipiaBVN3YCmhyphenhyphenrbn_Ks_fSn4IZg8lDMiviUZNbkfLv83Yd3_lBgkYiZXnpZRBimFF3GMqtL9sLo8Y2ghoGTajdmfhqKuXM/s400/HerthaKr%25C3%25A4ftne-b.jpg" style="cursor: hand; height: 280px; width: 210px;" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: 85%;">(πρωτότυπη φωτογραφία: onb.ac.at)</span></span></div><br />
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-60325268382374487132012-01-29T08:25:00.002+02:002014-09-27T23:41:19.926+03:0071 ~ Βάλτερ Μπένγιαμιν: το τίμημα που πλήρωνα για το αίσθημα ασφάλειας<div align="justify"><strong>Η θριαμβική στήλη</strong><br />
Αυτό το περιστύλιο ήταν η Κόλαση, το δεξιό αντίθετο του φωτοστέφανου, που σχηματιζόταν επάνω, γύρω από την απαστράπτουσα Νίκη. Πολύ συχνά υπήρχε κόσμος εκεί επάνω. Στο φόντο του ουρανού, το περίγραμμά τους ήταν μαύρο και έμοιαζαν με τις φιγούρες των αυτοκόλλητων εικόνων μου. Έτσι μου ερχόταν να πάρω ψαλίδι και κόλλα και μετά από κοπιαστική εργασία, να κολλάω τέτοιες κουκλίτσες στους πυλώνες, πίσω από τα όπλα, ανάμεσα στους κίονες κι όπου αλλού μου άρεσε. Πλάσματα μιας τέτοιας χαρούμενης αυθαίρετης διάθεσης σαν της δικής μου ήταν εκεί, πάνω στο φως, οι άνθρωποι. Ήταν Αιώνια Κυριακή γύρω τους, ή μόνο αιώνια επέτειος της μάχης του Σεντάν;<br />
<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><strong>* *</strong></span></span><br />
<br />
<strong>Τίαργκάρντεν</strong><br />
Έξω, ίσως και να έβρεχε. Ένα από τα χρωματιστά τζάμια ήταν ανοιχτό και στο ρυθμό των σταγόνων συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε τη σκάλα. Όμως, από τις καρυάτιδες και τις ατλαντίδες, τους ερωτιδείς και τις πομόνες, που τότε με αντίκριζαν, πιο προσφιλείς μού ήταν τώρα εκείνες οι σκονισμένες ενάρετες γυναίκες του κατωφλιού, που φυλάσσουν την είσοδο στο Είναι ή στην Εστία. Γιατί ήταν εκεί για να προσμένουν. Τους ήταν αδιάφορο αν αυτός που περίμεναν ήταν ξένος, η επιστροφή των αρχαίων θεών, ή το παιδί που τριάντα χρόνια πριν έσερνε τη σάκα του μπροστά στα πόδια τους. Με το συμβολισμό τους, η παλιά Δύση έγινε η αρχαία Δύση, αυτή από την οποία φτάνουν οι δυτικοί άνεμοι στους ναυτικούς, που απαλά κωπηλατούν τη λέμβο τους με τα μήλα των Εσπερίδων πάνω στα νερά του Λάντβερκανάλ , για να τα αποθέσουν στη γέφυρα του Ηρακλή. Και πάλι, όπως στα παιδικά μου χρόνια, η Λερναία Ύδρα και το Λιοντάρι της Νεμέας πήραν τη θέση τους στο δάσος, γύρω από την πλατεία Γκρόσερ Στέρν.<br />
<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><strong>* *</strong></span></span><br />
<br />
<strong>Μπλούμεσχοφ</strong><br />
Η αθλιότητα δεν μπορούσε να έχει καμία θέση σ' αυτά τα δωμάτια, αφού ούτε ό ίδιος ο θάνατος μπορούσε να έχει. Δεν υπήρχε θέση για να πεθάνει κανείς μέσα σ' αυτά. Έτσι οι ένοικοί τους πεθαίνανε στα σανατόρια, αλλά τα έπιπλα κατέληγαν στους εμπόρους από τους πρώτους κιόλας κληρονόμους. Ο θάνατος δεν προβλεπόταν από αυτούς. Αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο αυτά τα δωμάτια φαίνονταν τόσο άνετα την ημέρα, και μετατρέπονταν τη νύχτα σε θέατρο κακών ονείρων. Η σκάλα που άρχιζα να ανεβαίνω αποδεικνυόταν ότι ήταν το φρούριο ενός εφιάλτη που στην αρχή έκανε τα μέλη μου εντελώς βαριά και αδύναμα, για να με μαγεύσει στη συνέχεια και να με παραλύσει, ενώ λίγα βήματα μόνο με χώριζαν από το επιθυμητό κατώφλι. Τέτοιου είδους όνειρα ήταν το τίμημα που πλήρωνα για το αίσθημα ασφάλειας.<br />
<br />
<span style="font-family: arial;"><span style="color: black;">μετάφραση: <strong>Ιωάννα Αβραμίδου</strong><br />
από το βιβλίο <strong>Walter Benjamin: Τα παιδικά χρόνια στο Βερολίνο στο χίλια εννιακόσια</strong><br />
Εκδόσεις Άγρα, 2005</span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br />
Κάθε πάθος αγγίζει τα όρια του χαοτικού, αλλά το πάθος του συλλέκτη αγγίζει τα όρια του χάους των αναμνήσεων.<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><strong>* *</strong></span></span><br />
Οι γνήσιες πολεμικές προσεγγίζουν ένα βιβλίο με την ίδια τρυφερότητα που ένας κανίβαλος προσθέτει καρυκεύματα σ' ένα μωρό. <br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><strong>* *</strong></span></span><br />
Δεν υπάρχει κανένα γραπτό πολιτισμού που να μην είναι ταυτοχρόνως και γραπτό βαρβαρισμού.<br />
<span style="font-size: 130%;"><span style="color: #ff9900;"><strong>* *</strong></span></span><br />
Να είσαι ευτυχής είναι να μπορείς να έχεις επίγνωση του εαυτού σου χωρίς φόβο.<br />
<br />
<span style="color: black; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">(μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου)</span><br />
<br />
<br />
<span style="color: #ff9900;"><span style="font-family: georgia;"><em><span style="font-size: 130%;"><strong>Walter</strong> Bendix Schönflies <strong>Benjamin</strong> (1892-1940)</span><br />
<strong>Στις 27 Σεπτεμβρίου, στο Πορτμπού της Καταλονίας, με χάπια μορφίνης. Έχοντας διασχίσει τα γαλλοϊσπανικά σύνορα - στην προσπάθειά του να διαφύγει για να γλιτώσει από τους Γερμανούς -, εξαντλημένος, άρρωστος, και απελπισμένος από τον εκβιασμό Ισπανού συνοριακού ότι η Ισπανία δεν μπορούσε να τον δεχθεί (μαζί με την ομάδα εβραίων φυγάδων που ακολουθούσε) και ότι το επόμενο πρωί έπρεπε να επιστρέψει στην Γαλλία όπου τον περίμεναν οι γαλλικές αρχές για να τον παραδώσουν στην Γκεστάπο. </strong></em></span></span><br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEim5qntDR1KMzZa-3X3slrIX5UOr_liMSJ3ko9N_S-DZ2wmj1GLYMDIcukq5tBZyq3elb4PFK4OfsJtepoXhGADcvKkZDv7Udvra8q_u1p7S6pIjpJZtCUEOwFnd4N7sE46JGgR9WFYSzVo/s1600/WalterBenjamin-b.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5740287395809655202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEim5qntDR1KMzZa-3X3slrIX5UOr_liMSJ3ko9N_S-DZ2wmj1GLYMDIcukq5tBZyq3elb4PFK4OfsJtepoXhGADcvKkZDv7Udvra8q_u1p7S6pIjpJZtCUEOwFnd4N7sE46JGgR9WFYSzVo/s400/WalterBenjamin-b.jpg" style="cursor: hand; height: 370px; width: 234px;" /></a><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: 85%;">(φωτογραφία της Charlotte Joel από: medienkunstnetz.de)</span></span></div><br />
<br />
<strong>Ακόμα</strong>:<br />
- <a href="http://k-m-autobiographies.blogspot.com/2011/06/117.html"><strong><u>Βάλτερ Μπένγιαμιν: Επαίτες και πόρνες</u></strong></a>, στα <em><strong>αυτοβιογραφικά</strong><br />
</em><br />
Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-59715578308447059962012-01-08T08:03:00.004+02:002012-05-09T08:08:18.048+03:0070 ~ Πάολο Ιασβίλι: Τα κουρασμένα μάτια ζητούν τον ύπνο<div align="justify"><strong>Η σκιά στο κρύο<br /></strong><br />Η βροχή, η βροχή, το κρύο το λιβάδι, η αδύναμη σκιά.<br />Ποια είναι αυτή, και ποιος ο δρόμος; Κρύωνει η σκιά η αδύναμη<br />Μια στέγη ήθελε... Άργησε στο κρύο, με παγωμένη την ανάσα<br />Θα περπατάει για πολύ χωρίς να φτάνει πουθενά.<br /><br />Έρχεται ο θάνατος... Για πού το 'βαλες ή από πού μας έρχεσαι;<br />Τα κουρασμένα μάτια ζητούν τον ύπνο, το σούρουπο κοντεύει.<br />Ένα κοράκι πίσω έμεινε από το σμήνος<br />Πονεμένε ταξιδιώτη, να βρεις τη νύχτα και να κλάψεις.<br /><br />Δεν ξέρει ο άνεμος την ιστορία του λιβαδιού σε ποιον να τραγουδήσει<br />Δεν ξέρει η βροχή σε ποιανού την πόρτα μπροστά πικρά να κλάψει<br />Με τα κουρέλια τού ταξιδιώτη, ο κόρακας θα ζεσταθεί τις κρύες νύχτες<br />Ειρήνη σε όλους εκείνους που εκεί έξω θα πεθάνουν το χειμώνα!<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br /><strong>Από μία λυρική διάθεση</strong><br /><br />Ποτέ δεν είχα νιώσει, έτσι αδύναμο πουλάκι ζαρωμένο<br />Μια αγάπη τόσο απέραντη, καρδιά να ξεχειλίζει<br />Σ' εσένα στρέφομαι και σε καλώ, αγάπη, σε προσμένω -<br />Τα μάτια μου το μαρτυράνε.<br /><br />Τα βάσανά μου κι η χλομάδα, η αιώνια στραβωμάρα<br />Ούτε μια λέξη δεν νοώ στων αλλωνών τα λόγια<br />Τόσο μικρός και τόσο άγαρμπος, όλες τις λύπες έχω δοκιμάσει -<br />Όλα αυτά, ω ποθητή μου ομορφιά, εσύ τα 'χεις σφραγίσει.<br /><br />Όταν πια δεν αντέχονταν η απελπισμένη αναμονή<br />Τότ' εμφανίστηκες εσύ, τότε η ζήλια μού 'τρωγε τα σωθικά.<br />Ηρέμησε, καλή μου, μη φοβάσαι το ασήμι στους κροτάφους -<br />Μια αχτίδα που προστέθηκε στην τόση αγάπη!<br /><br />Τα τριάντα εφτά μου χρόνια πέρασαν<br />Όπως η σχέση του ζωγράφου με το αγαπημένο χρώμα.<br />Μαζί μου να είσαι, μ' εμέ τον θαρραλέο<br />Ίούτες τις μέρες τις μεγάλες κάθε στιγμή μαζί να πορευτούμε.<br /><br />Ία μαύρα προμηνύματα μη σε σκοτίζουν<br />Όταν αδιάφορα απλώνεται στη νύχτα η σιωπή<br />Ίδια φοβερή όπως ο πόλεμος που πλησιάζει<br />Ίδια φοβερή όπως η σφαίρα που ετοιμάζεται να με βρει.<br /><br /><br /><span style="COLOR: rgb(255,153,0)"><span style="font-family:georgia;"><em><span style="font-size:130%;"><strong>Paolo Iashvili </strong>პაოლო იაშვილი (1894–1937)</span><br /><strong>Στις 22 Ιουλίου, με πυροβόλο όπλο, στην Ένωση Συγγραφέων Γεωργίας, στην Τιφλίδα (Τμπιλίσι). Προσαρμοσμένος στην σοβιετική ιδεολογία, μετά από πιέσεις του Μπέρια που τον είχε "ανταμείψει" με την τοποθέτησή του ως μέλος της Πανακαυκασιανής Κεντρικής Επιτροπής, και έχοντας ήδη καταγγείλει συναδέλφους του ως "εχθρούς του λαού", δεν άντεξε πλέον να ενδώσει για μια ακόμα φορά - με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο - στην εκβιαστική πρόταση του Μπέρια ή να καταδώσει τον φίλο του, ποιητή </strong><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Titsian_Tabidze"><u><strong>Τιτσιάν Ταμπίτζε</strong></u></a><strong>, ή να συλληφθεί και να βασανισθεί ο ίδιος από την </strong><a href="http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%9A%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%AC%CF%84%CE%BF_%CE%95%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%A5%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%AD%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD"><u><strong>ΝιΚαΒεΝτέ</strong></u></a><strong>.<br /></strong>(Τρεις μήνες μετά την αυτοκτονία του, ο Τιτσιάν Ταμπίτζε συνελήφθη με χαλκευμένες κατηγορίες, υπέστη βασανιστήρια και εκτελέσθηκε τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς.)</em></span></span><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAOBjIvQorrRbKP7ULhQWVazK7ztVGvCPjmzSB69z_3hJ-4u_OZ32dgOQwVub5yUtHQ2puOGh2FuXq9oa5tbxAv8LGCCWKfPiDECrUNsdm-LIPsWzLVW7_3fcGMO_A9le-TPUOgiNhH1mC/s1600/PaoloIashvili2-b.jpg"><img style="WIDTH: 190px; HEIGHT: 267px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5688228796631443122" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAOBjIvQorrRbKP7ULhQWVazK7ztVGvCPjmzSB69z_3hJ-4u_OZ32dgOQwVub5yUtHQ2puOGh2FuXq9oa5tbxAv8LGCCWKfPiDECrUNsdm-LIPsWzLVW7_3fcGMO_A9le-TPUOgiNhH1mC/s400/PaoloIashvili2-b.jpg" /></a><br /><span style="font-size:85%;"><span style="color:#000000;">-πρωτότυπη φωτογραφία: jazzmena.wordpress.com</span></span><br /><br /><span style="font-size:100%;"><span style="font-family:arial;"><span style="color:#000000;">- Τα ποιήματα είναι από την <strong>Ανθολογία Γεωργιανής Ποίησης, 19ος-20ός αιώνας</strong><br />Μετάφραση από τα γεωργιανά: <strong>Άνι Τσικοβιάνι</strong><br />Ανθολόγηση και απόδοση στα ελληνικά: <strong>Δημήτρης Νόλλας</strong><br />Εκδόσεις: Καστανιώτης, 2001 - με την χορηγία του Υπ. Πολιτισμού</span></span></span><br /><br /><strong>Link</strong>:<br />- Ο Πάολο Ιασβίλι στο <a href="http://poem-for-you.blogspot.com/2011/12/185.html"><strong><u>μετά τιμής</u></strong></a> <br /><br /></div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-11915912903854342102011-12-05T08:00:00.004+02:002012-05-10T08:50:56.096+03:0069 ~ Τζέημς Ρόμπερτ Μπαίηκερ: Πλάκα κάνω!<div align="justify">Ήθελα να ήταν στην πόλη ο Τοντ αυτό το σαββατοκύριακο. Απόψε θα μπορούσαμε να πάμε να φάμε και να δούμε καμμιά ταινία. Αλλά έπρεπε να επιστρέψει στην Νέα Υόρκη για ένα συνέδριο της ACT UP. Τον τελευταίο χρόνο καταγινόταν όλο και πιο πολύ με την επιτροπή της οργάνωσης του Λος Άντζελες. Η υγεία του ήταν μια χαρά, μολονότι, σαν κι εμένα κι αυτός, ήταν σκληροπυρηνικά απορριπτικός απέναντι στο τεστ. Έχασε, ωστόσο, έναν αριθμό φίλων, πιο πολλούς από όσους έχασα εγώ. Αλλά πάλι ο Τοντ, είχε πάντα περισσότερους φίλους για να χάσει. Είχα δώσει χρήματα στην ACT UP, όμως αντιστάθηκα στην άμεση εμπλοκή, απωθούμενος από τους καυγάδες και τις εσωτερικές διαμάχες που διαπίστωσα στις συναντήσεις που πήγα.<br /><br />Ο Τοντ κι εγώ ήμασταν φίλοι επί δώδεκα χρόνια, από τo UCLA, όπου αυτός σπούδαζε τέχνη κι εγώ εργαζόμουν πάνω στην διπλωματική μου στη σχολή κινηματογράφου. Με είχε βοηθήσει πολύ μετά τον χωρισμό μου με τον Πητ. Αν δεν είχα τον Τοντ, ίσως είχα κάνει κάτι πραγματικά ακραίο. Κάποιες φορές έμπαινα στον πειρασμό να σκέπτομαι τον Τοντ σαν πρότυπο, αναφορικά με τις σχέσεις. Αυτός και ο Φιλ ήταν μαζί δέκα χρόνια, παρά το γεγονός ότι δεν ήσαν μονογαμικοί. Και οι δυο είχαν ταυτοχρόνως "ασφαλείς περιπέτειες". Δεν είχα ηθικό πρόβλημα μ΄αυτό - έτσι κι αλλιώς δεν ήταν δική μου δουλειά - αλλά ήξερα πως αυτό το είδος συμφωνίας θα μπορούσε να με τρελλάνει. Ο Πητ κι εγώ ήμασταν μονογαμικοί, για όσο κράτησε η σχέση μας. Κανείς από εμάς δεν ήθελε να είναι με κάποιον άλλο για όλους αυτούς τους έξι μήνες.<br /><br /><strong><em><span style="COLOR: rgb(51,51,51);font-size:100%;" >-Tim and Pete-</span></em></strong><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br />Μαγνητοταινία 1<br />Ψιτ Τζιμ. Την ώρα που θ' ακούς αυτή την κασέτα, θα είμαι νεκρός.<br />Πλάκα κάνω! Αλλά μάλλον αναρωτιέσαι τι είν' αυτό. Ένα πράγμα που δεν είναι, είναι αυτό που περίμενες: μια κασέτα της παράστασης των Bad Religion στο Πάλας. Την έχασα τελικά. Πολλά συμβαίνουν.<br /><br />Θα σου πω τι είναι, σε ένα επίπεδο τελοσπάντων. Ένα πείραμα. Ένα μυθιστόρημα, ένα ζωντανό μυθιστόρημα, ειπωμένο κατ' ευθείαν στην κασέτα. Χωρίς όλες τις κουραστικές δακτυλογραφήσεις και επιμέλειες, τους ατζέντηδες, τους εκδότες, τους τυπογράφους... Θα τα παραλείψω όλ' αυτά. Και είναι μία ζώσα νουβέλα επειδή διαδραματίζεται αυτή τη στιγμή, καθώς μιλάω. Εννοώ πως δεν ξέρω ακριβώς τι πρόκειται να συμβεί. Δεν ξέρω πώς θα εκτυλιχθεί κάθε σκηνή. Αλλά έχω μια πολύ αδρή αίσθηση της αφήγησης.<br /><br /><strong><em><span style="COLOR: rgb(51,51,51);font-size:100%;" >-Testosterone-</span></em></strong><br /><br /><br /><span style="COLOR: rgb(255,153,0)"><span style="font-family:georgia;"><em><span style="font-size:130%;"><strong>James Robert Baker</strong> (1946–1997)</span><br /><strong>Στις 5 Νοεμβρίου, με απαγχονισμό, στο σπίτι του, στο Πασίφικ Παλισέιντς της Καλιφόρνια. Βιώνοντας συναισθηματική πτώση στα όρια της κατάθλιψης, λόγω των δυσκολιών να βρει εκδότη για το νέο έργο του, μετά τις εχθρικές κριτικές που δέχθηκε για το αμφιλεγόμενο βιβλίο του Τιμ και Πητ. Αντιμετωπίζοντας οικονομικές δυσκολίες και με ιστορικό καταχρήσεων (αλκοόλ, ναρκωτικά και ουσίες). Οι φήμες ότι οδηγήθηκε στην αυτοκτονία επειδή διαγνώσθηκε ως φορέας HIV, διαψεύσθηκαν από τον σύντροφό του, Ρον Ρόμπερτσον, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι ο Τζέημς δεν ήταν οροθετικός.</strong></em></span></span><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL4MLRMx51dnNHqFhl6IM1a12Pc8T2YyTJ59RV0NaXkyDH5Ca8umrTdXpqPV6v66xP-XA5y24jI6TDs6hP0YTs7ix5tI25Gr5vtRCJpGyXE_LPyrGi0UrDFQumt3LZ8SWDNylMZXzyppaF/s1600/JamesRobertBaker-b.jpg"><img style="WIDTH: 195px; HEIGHT: 251px" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5686668038951888786" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL4MLRMx51dnNHqFhl6IM1a12Pc8T2YyTJ59RV0NaXkyDH5Ca8umrTdXpqPV6v66xP-XA5y24jI6TDs6hP0YTs7ix5tI25Gr5vtRCJpGyXE_LPyrGi0UrDFQumt3LZ8SWDNylMZXzyppaF/s400/JamesRobertBaker-b.jpg" /></a><br /><span style="font-size:85%;"><span style="color:#000000;">-πρωτότυπη φωτογραφία: en.wikipedia.org</span></span><br /><br /><span style="font-family:arial;color:#000000;">Μετάφραση αποσπασμάτων: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου</span> <br /><br /></div>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7970581265020828780.post-66788696674058042502011-11-14T07:58:00.002+02:002012-05-09T08:06:14.499+03:0068 ~ Καρολίν φον Γκούντερροντ: Κάτι με σύρει δίχως αιτία, κι ούτε που ξέρω για πού<strong>Όλα είναι βουβά<br /></strong><br />Όλα είναι βουβά και άδεια<br />Τίποτα πια χαρά δε μου προσφέρει.<br />Αρώματα, πια δεν μυρίζουν,<br />Αέρες πια δεν πνέουν.<br />Κι είναι η καρδιά μου τόσο βαριά!<br />Είναι όλα ερημιά εκειπέρα.<br />Φοβισμένη η καρδιά κι η σκέψη μου.<br />Και δεν γνωρίζω τι πια εγώ επιθυμώ.<br />Κάτι με σύρει δίχως αιτία<br />Κι ούτε που ξέρω για το πού!<br />Και στην καρδιά ένας ήχος ησυχάζει<br />Που ακόμη το θάρρος ανακουφίζει.<br />Κι ωσάν φλογέρας ήχος κάποιος λόγος<br />Ηχεί βαθιά μου σιωπηλά<br />Κι ηρεμεί δακρύων πλημμυρίδα...<br /><br /><span style="font-family:arial;"><span style="color:#000000;">μετάφραση: <strong>Σωτήρης Ε. Γυφτάκης</strong><br />~ Γερμανόφωνη Ποίηση - Μέρος Δεύτερο (εκδ. λεξίτυπον, 2009)</span></span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s1600-h/dkornc6.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5186850628685539090" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj96mp-Z4Apw7gqM2BNOrgdYqirGH5umxP9gtB8kYLq1lxUlYfLRqPZGzw1CyN2o16uzkw3liT96txcQoX7PGpGgz85b_GXmMNct_9n4hP_k_G08MUKzlZUX29shso_ji9vRolxJw3Gs2iT/s400/dkornc6.gif" /></a><br />Κάποτε η γλυκειά ζωή μού ανήκε<br />γιατί εντελώς αναπάντεχα έδειχνα<br />σαν μια ευωδιαστή τολύπη σύννεφου'<br />τίποτ' άλλο να φαίνεται πάνω από μένα<br />παρά μόνο μια βαθυγάλαζη ωκεάνια θάλασσα,<br />κι αρμένιζα πότε εδώ, πότε εκεί<br />απαλά λικνισμένη απ' τα κύματα.<br /><br /><br /><div align="justify"><span style="color:#ff9900;"><span style="font-family:georgia;"><em><span style="font-size:130%;"><strong>Karoline von Günderrode </strong>(1780-1806)</span><br /><strong>Στις 27 Ιουλίου, με στιλέτο, στην όχθη του Ρήνου, στο Βίνκελ. Στα εικοσιέξι της, απελπισμένη και δυστυχής λόγω αποτυχίας και της δεύτερης σοβαρής ερωτικής σχέσης της.</strong></em></span></span><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitQMyHTFq4sRRJwL244VVmuX51rW_pMSArp11WxSJ-33KyHQfviRpymwldRUuHwqtYNaMkkNttESa8FkoohtBm-DCt2y9XxKukL56YtApp94oUyChhwePJyMlfGLkFvvNkuhFX7cNG0TUb/s1600/gund4-b.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 254px; height: 339px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitQMyHTFq4sRRJwL244VVmuX51rW_pMSArp11WxSJ-33KyHQfviRpymwldRUuHwqtYNaMkkNttESa8FkoohtBm-DCt2y9XxKukL56YtApp94oUyChhwePJyMlfGLkFvvNkuhFX7cNG0TUb/s400/gund4-b.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5737213346419479522" /></a><br /><span style="color:#000000;"><span style="font-size:85%;">(η πρωτότυπη λιθογραφία από το dw.der)<br /></span></div><br /></span>Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.http://www.blogger.com/profile/03242508418340000410noreply@blogger.com0