χωρίς άλλη αναβολή
Τρίτη 21 Ιουλίου 2009
29 ~ Σαπφώ: "και φαίνομαι απ' το θάνατο λίγο εγώ ν' απέχω"
Εκείνη μ' άφησε, χύνοντας δάκρυα πολλά.
και τούτα δω τα λόγια μού 'πε
"Αλίμονο, Σαπφώ μου, τι βάσανα μάς έχουν βρει!
Είναι αλήθεια, πράγματι, αθέλητα σ' αφήνω".
Κι εγώ της αποκρίθηκα:
"Καλά να 'σαι και πήγαινε και μένα να θυμάσαι,
γιατί ξέρεις καλά πως σε προσέχαμε εμείς'
αν όμως πέφτω έξω,
θέλω να σου θυμίσω τελικά [...]
όλες εκείνες τις στιγμές γαλήνης κι ομορφιάς που έχουμε περάσει'
γιατί πολλά στεφάνια από γιούλια και από τριαντάφυλλα
κι από κλαδάκια αμπελιού [πλεγμένα] μ' άνηθο μαζί,
σιμά μου καθισμένη επάνω στο κεφάλι φόρεσες,
μα και πολλές γιρλάντες στριφογυριστές,
φτιαγμένες με λουλούδια,
γύρω στον απαλό λαιμό σου έβαλες,
και το κορμί παντού,
με μύρο ακριβό [...]
μύρο βασιλικό το άλειψες και τό 'κανες να λάμπει,
κι επάνω σε στρωσίδια μαλακά,
την απαλή [...]
κι ευθύς τον πόθο για κορίτσια άλλα τον διώχνεις μακριά,
κι ούτε χορός ούτε κανείς
βωμός ούτε [...]
υπήρχε, απ' όπου λείπαμε εμείς,
ούτε κι άλσος ιερό [...]
Ίδιος θεός μου φαίνεται εκείνος εκεί ο άντρας
που απέναντί σου κάθεται,
κι από κοντά το γλυκομίλημά σου
ακούει
και τ' όμορφο το γέλιο σου,
τούτο που την καρδιά μου, αληθινά, ταράζει μες στα στήθη'
όταν για λίγο σε κοιτώ, μήτε φωνή μήτε μια λέξη
βγάζω,
καθώς η γλώσσα μου έχει παγώσει στη σιωπή
κι ευθύς, κάτω απ' το δέρμα μου, μικρή φωτιά χυμάει.
Τα μάτια μου δεν βλέπουν τίποτε, βουίζουνε
τ' αυτιά μου,
κι ιδρώτα χύνει το κορμί' ολόκληρη ένα τρέμουλο
μ' αδράχνει, πιο πράσινη κι απ' το γρασίδι γίνομαι
και φαίνομαι απ' το θάνατο λίγο εγώ ν' απέχω,
με σαλεμένα τα μυαλά.
δέδυκε μεν α σελάννα και Πληίαδες, μέσαι δε
νύκτες, παρά δ' έρχετ' ώρα, έγω δε μόνα κατεύδω
Σαπφώ (630 - 570)
πέφτοντας στη θάλασσα από τα βράχια της Λευκάδας
(κατά τη μυθολογία)
Tα ποιήματα είναι από την Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Ερωτικής Ποίησης
- εκδ. Ροές, 2003
Μετάφραση: Γεωργία Παπαδάκη
-ο πίνακας του John William Godward είναι από το squidoo.com-
Ετικέτες G-L
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Home