χωρίς άλλη αναβολή

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2007

2 ~ Κοραλία Θεοτοκά: Όλα τελειώνουνε στο μαύρο

Η κεντρική οδός

Αυτή η κεντρική οδός δεν είναι πια δική μας
Δεν έχει χελιδόνι, δεν έχει ουρανό.
Μεταλλικός ο ήχος της τους τοίχους της σταυρώνει
Κι οι κήποι λησμονήθηκαν μες στων νεκρών τα μάτια.

Αυτή η κεντρική οδός αδιαφορεί στις φλόγες και στο αίμα
Γελάς κι η υπεροψία της καπνίζει
Βουλιάζεις στη μονοτονία της ασφάλτου
Τα βιαστικά σου βήματα, λαβύρινθος θανάτου.

Δέστε σκοινιά να κρατηθώ μέσα στις μνήμες
Με τ’ άσπρα δέντρα και τις πορφυρές σκιές,
Πάνω στα στήθη των ωραίων αγαλμάτων
Στη χάλκινη ακινησία των αλόγων
Μες στα χαμόγελα γυμνών παιδιών
Που σαν κοράλλια απολιθώθηκαν στην αγκαλιά της.

Τι ωφελούν τα συντριβάνια
Μέσα στη δυναστεία των ανέμων;
Η φωνή μου χάνεται στις φωνές του πλήθους,
Στα πέτρινα σπίτια, στους κρότους των μηχανών.
Πίσω απ’ τα κάγκελα οι θησαυροί,
Σκόνη πυκνή κι αμείλικτη σαν τελευταία κρίση.

Μακριά, με δροσερό κρασί
Και το πουλίς της Άνοιξης στα ουράνια.
Μακριά! Η κεντρική οδός δεν είναι πια δική μας.

Δέος

Έσπασ’ ο ήχος τη φωτιά, και τα χλωρά σου δάχτυλα πληγώνουν τ’ άστρα.
Βροντάς καμπάνες κεραυνών, ορμάς, γεννάς, γιορτάζεις
Λάμπεις καινούργιαν Άνοιξη, λάμπεις καινούργιο θάμα
Ωραία, μόνη, τραγική και παραδείσια σκέψη
Ωραία, μόνη, τραγική, σκέψη ανθρωποχαλάστρα
Π’ ανατριχιάζεις παίζοντας της χίμαιρας το δράμα.

Φύσης τυφλής ιέρεια και θείας δημιουργίας
Σκορπίζεις χώμα και νερά και τους ρυθμούς σπαράζεις.
Πετάς στο φως, στην γαλανή των ουρανών της στέψη.
Πετάς το βάρος λύνοντας προαιώνιας μαγείας.

Φεύγεις αποστρακίζοντας την πίστη σου στα πέρατα
Σέρνοντας στ’ άδεια στήθη σου τα δακρυσμένα βρέφη
- Άσπρισ’ η γη, πετρώσανε τα χέρια -
Πάνε χιλιάδες χρόνια
Που τη ζωή σου ζύγισες στων ιερών ταύρων τα κέρατα
Που την ψυχή σου τύλιξες στα νέφη.

Πάνε χιλιάδες χρόνια
Που ο κρότος απ’ το δεκανίκι σου διώχνει τα περιστέρια.

Έσπασ’ ο ήχος τη φωτιά, και τα χλωρά σου δάχτυλα πληγώνουνε τ' αστέρια.

Ο αγαπημένος ήταν Οκτώβρης με πουλιά
χόρταινε φως τα μάτια μου
τον ήπιε το νερό στο χώμα.
Θέλω να γεννηθώ ξανά για να τον κλάψω.
Όλα τελειώνουνε στο μαύρο...
*
Πηχτός Οκτώβρης, κατεβάζει σύννεφα πουλιά
και γω κελαηδώ στην ερημιά μαδώντας άνθη.
Το αίμα το δικό μου δεν ξημέρωσε στο φιλί σου.
Όχι δεν μερώνω έτσι, δεν υπάρχω...
*
Αισθηση θερισμένη με τον αέρα
εκείνον τον βέβαιο Οκτώβρη
που πήρε τη θάλασσα μαζί του...
Μην αγριεύεις πάλι αγαπημένε
σ' αυτό το στερνό καλοκαίρι
που ο χωρισμός κι η αλλαγή
δεν κοστίζουν τίποτα.
Ήσουν ο διάδοχος του Ήλιου
εσύ ο καινούργιος
με ξάφνιασες με τη μέθοδο
της πλημμύρας
πόσο στέγνωσαν όλα ξανά
η ίδια ξύλινη γεύση.
Αλλά το άδειο είναι γεμάτο θεούς...
*
Έχω αντοχή
φτάνει να πεις "μαζί"...
*
-Αγρυπνείτε λοιπόν, μην ξυπνήσω
Μόνο εδώ υπάρχω, μόνο μ' αυτόν υπάρχω.
*
Μακριά από τους πίδακες των ματιών σου
μακριά από το μαντείο του στήθους σου
φεύγω με τα κοπάδια τα παιδιά
που δίνουνε τον εαυτό τους μ' ένα σύνθημα.
Άθροισες σε μια νύχτα τη ζωή μου
γέμισες τ' άδειο κρεβάτι με σπασμούς
με βεγγαλικά την ερημιά της κάμαρας.
Δεν έμαθες τι χρειάζεται για να επιπλέεις,
την επίσημη γλώσσα, τα ψέματα,
και με τον πάταγο των δακρυγόνων εξαφανίστηκες
μέσα στην αυγή με τα μονοξείδια.
Κυκλωμένη από τις κοινές κραυγές
άνοιξα το παράθυρο φώναξα:
-Έχει ο καιρός γυρίσματα.
*
Εσύ, με τις λάμψεις από το αίμα
θ' αντέξεις.
Θα κλείνεις τη γροθιά σου μαχαίρι
γι' αυτούς που δεν μοίρασαν σωστά το χώμα
θα καταριέσαι αυτούς που φοράνε καπέλα.
Ξόδεψα τ' οξυγόνο μου για σένα,
το παρασύνθημα είναι θάνατος, φυλάξου
στην άλλη ζωή θ' ανταμώσουμε.

Θα ξανασμίξουμε. Τούτα τα δύο «εγώ», που 'γιναν ένα «Εσύ», δεν μπορεί να διαλυθούν, κάπου θα πλανιούνται, κάπου θα συναντηθούν. Θέλω να ελπίζω, για να μην αυτοκτονήσω (μην κι ανατραπεί ή τάξη και δεν τον ξαναβρώ ποτέ).

Η καταθλιπτική κατάσταση που με βασανίζει δεν μ' αφήνει να εργαστώ αποδοτικά πουθενά.(...) Θαυμάζω τους νέους για την κατάφασή τους στη ζωή, ήθελα να 'μαι σαν κι αυτούς, αλλ' αλίμονο δεν μπορώ ν' αγωνιστώ όπως θα 'θελα (...). Ο κόσμος ελπίζω να καλυτερέψει. Για όλους.(...) Τελειώνω τη ζωή μου με τη δική μου θέληση, και κανένας εκτός από εμένα δεν ευθύνεται για τον θάνατό μου.


Κοραλία Ανδρειάδη Θεοτοκά (1935-1976)
Στις 18 Δεκεμβρίου, με πτώση από την ταράτσα του σπιτιού της, στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας 90, στην Αθήνα.

Image and video hosting by TinyPic

Όλο το υλικό της ανάρτησης είναι από το περιοδικό η λέξη
τεύχη:
-10/Δεκέμβρης '81
-59-60/Νοέμβρης '86
-107/Γενάρης '92


Ακόμα:
Η Κοραλία Θεοτοκά στα Αυτοβιογραφικά

από Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.. _Permalink ---> 26.11.07

2 Comments:

ό,τι και να πω θα είναι λίγο...
όχι μόνο για το παρόν' για όλα τα blogs που -ΦΥΣΙΚΑ- και είναι ΕΝΑ...

καλημέρα...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 16, 2007 4:13:00 π.μ.  

Kαλή μέρα, επίσης.

Θα μπορούσε, όντως, να είναι όλα σε ένα, αλλά ας όψεται ο ψυχαναγκασμός μου που εκδηλώνεται με θεματικές ...διαταραχές.

Πάντως, δεν θα αποφύγω να σημειώσω πόσο πολύ διαφέρουν τα κριτήρια των bloggers.

Κάποιος εκ των συνδέσμων σας, έχει χαρακτηρίσει τα blogs μου ως "αδιάφορες ασύνδετες αντιγραφές" και βρίσκει ότι "περισσότερο ενδιαφέρον έχει ο τηλεφωνικός κατάλογος στο γράμμα Π με τους χιλιάδες Παπαδόπουλους" παρά αυτά.

γούστα είναι αυτά... τι να πεις;

Τρίτη, Δεκεμβρίου 18, 2007 9:37:00 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home