χωρίς άλλη αναβολή

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

14 ~ Μαρίνα Τσβετάγιεβα: "Καίγομαι, μέχρι να γίνω στάχτη"

Προσευχή

Χριστέ μου και Θεέ μου! Διψώ για θαύμα,
Τώρα, αμέσως, στης μέρας την αρχή!
Ω, δώσε μου το θάνατο τώρα που ακόμα
Ένα βιβλίο είναι μπροστά μου όλη η ζωή.

Είσαι σοφός. Δε θα μου πεις αυστηρά:
- «Κράτα, δεν ήρθε ακόμη ο καιρός».
Εσύ μου 'δωσες μονομιάς τόσα πολλά!
Μα θέλω να 'ναι ο κάθε δρόμος ανοιχτός.

Τα θέλω όλα: με την ψυχή Τσιγγάνου,
Τραγουδώντας στη ληστεία να ριχτώ,
Να υποφέρω στους ήχους του οργάνου
Και σαν αμαζόνα στη μάχη να ορμώ.

Να διαβάζω τ' αστέρια σε μαύρο πύργο,
Τα παιδιά να οδηγώ απ' το σκοτάδι πέρα...
Η μέρα η χθεσινή να μοιάζει με μύθο
Κι η κάθε μέρα μου να 'ναι μια τρέλα!

Μ' αρέσει κι ο σταυρός και το μετάξι και το ξίφος,
Η ψυχή μου είναι μιας στιγμής τ' αχνάρι...
Τα παιδικά χρόνια που μου 'δωσες ήτανε μύθος,
Στα δεκαεφτά το θάνατο στείλε να με πάρει.

26 Σεπτεμβρίου 1909, Ταρούσα

μετάφραση: Γιώργος Μολέσκης


Όλα όσα κανείς δεν χρειάζεται, φέρτε τα σε μένα,
Όλα πρέπει να καούν στη φωτιά μου,
Τραβάω σαν μαγνήτης τη ζωή και το θάνατο
Για να τα προσφέρω, μικρό δώρο, στη φωτιά μου.
Στη φλόγα αρέσουν τα πράγματα που δεν έχουν βάρος'
Τα κλαδιά του περασμένου χρόνου, οι κορόνες, οι χαμένες λέξεις,
Η φλόγα ξεπετάγεται όταν τροφοδοτείται από τέτοια πράγματα
Και θα ξαναγεννηθείτε πιο καθαροί από τη στάχτη.
Τραγουδώ μόνο μέσα στη φωτιά, όπως και ο Φοίνικας.
Στηρίξτε γερά τη ζωή μου,
Καίγομαι στα σίγουρα, καίγομαι μέχρι να γίνω στάχτη.
Έτσι, η νύχτα θα είναι διάφανη για σας.
Φωτιά από πάγο, πηγή από φωτιά,
Υψώνω ψηλά τη σιλουέτα μου,
Κρατώ ψηλά την αξιοπρέπειά μου
Με την υπόσταση της συνομιλήτριας και της κληρονόμου!
(Verstes II)

μετάφραση: Μαριλένα Καρρά

Κάποια μέρα, αξιολάτρευτο πλάσμα,
Δεν θα είμαι πια για σένα παρά μόνο ανάμνηση,
Χαμένη μέσα στην γαλανομάτα μνήμη σου,
Χαμένη, θαμμένη, τόσο μακριά, τόσο μακριά!
Θα ξεχάσεις το προφίλ μου με τη γαμψή μύτη,
Το στεφανωμένο από τον καπνό των τσιγάρων μετωπό μου,
Το συνεχές γέλιο μου που εκνευρίζει τους ανθρώπους,
Και τα άπειρα ασημένια δαχτυλίδια πάνω στο φιλόπονο χέρι μου,
Και τη σοφίτα μας, που μοιάζει με καμπίνα πλοίου,
Και την ακαταστασία των χαρτιών μου.
Θα ξεχάσεις την τρομερή χρονιά, που την εξαΰλωσε η Δυστυχία.
Ήσουν τόσο μικρή κι εγώ τόσο νέα ακόμα!

μετάφραση: Μαριλένα Καρρά

Έγραφα πάνω σε μια πλάκα από σχιστόλιθο
Και πάνω στα ξεθωριασμένα φτερά μιας βεντάλιας,
Και πάνω στην άμμο των ποταμών και των θαλασσών,
Πάνω στον πάγο με πατίνια και πάνω στο γυαλί μ' ένα δαχτυλίδι,

Και πάνω στο φλοιό των αιωνόβιων δέντρων,
Και στο τέλος, για να το μάθουν όλοι,
Ότι αγαπήθηκες, αγαπήθηκες, αγαπήθηκες, αγαπήθηκες!
Και υπέγραφα τις λέξεις αυτές με ένα ουράνιο τόξο στον ορίζοντα.

μετάφραση: Μαριλένα Καρρά

Μικρέ μου Μουρ, συγχώρεσέ με, αλλά αργότερα τα πράγματα θα χειροτέρευαν. Είμαι σοβαρά άρρωστη, δεν είμαι πια ο εαυτός μου. Σε αγαπώ τρελά. Κατάλαβε ότι δεν μπορούσα πια να ζήσω. Πες στον μπαμπά και στην Άλια, αν τους δεις, ότι τους αγάπησα μέχρι την τελευταία στιγμή και εξήγησέ τους ότι βρισκόμουν σε αδιέξοδο.
(στο γιο της)

μετάφραση: Μαριλένα Καρρά


Marina Ivanovna Cvetaeva [Марина Ивановна Цветаева] (1892-1941)
Στις 31 Αυγούστου, δι΄ απαγχονισμού στο σπίτι που ζούσε, στην Γελάμπουγκα του Ταταρστάν.




- το πρώτο ποίημα είναι από την δίγλωσση Ανθολογία
Ρώσοι ποιητές του 20ού αιώνα
- εκδ. Μεσόγειος, 2004
- τα υπόλοιπα ποιήματα και η επιστολή είναι από το βιβλίο
του Ανρί Τρουαγιά
Μαρίνα Τσβετάγιεβα, η αιώνια επαναστάτρια -
εκδ. Μεταίχμιο, 2003


-φωτογραφία: rg.ru-


από Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.. _Permalink ---> 25.8.08

0 Comments:

Δημοσίευση σχολίου

<< Home