χωρίς άλλη αναβολή
Σάββατο 9 Ιουνίου 2012
76 ~ Όιγκεν Γκότλομπ Βίνκλερ: τρομαγμένοι στεκόμαστε στα κάγκελα
Μελαγχολία
Τρομαγμένοι στεκόμαστε στα κάγκελα
Κι αναμετρούμε τα συμβάντα.
Κορόνες και χρυσά κιονόκρανα
Κατρακυλούν από την τελευταία κιθάρα
Μετράμε ακόμα μια φορά τις γυναίκες
Και τα αστέρια εορταστικά
Ώσπου της αγχόνης το πουλί στη στέγη
Δυνατά και συνεχώς κραυγάζει: Φρίκη!
Και το παιχνίδι ρολόι του κόσμου χτυπά
Γρήγορα και πιο γρήγορα φωναχτά.
Εκατό χιλιάδες στέκονται αμυνόμενοι
Γύρω από το δέντρο του κόσμου, που λυγίζει.
Κι ώρα την ώρα φτερουγίζει
Μια μαύρη κάργια.
Πίσω στη θλιμμένη χώρα
Τραβάει ο ήλιος στο χαμό!
μετάφραση: Σωτήρης Ε. Γυφτάκης
~ Γερμανόφωνη Ποίηση - Μέρος Δεύτερο (εκδ. λεξίτυπον, 2009)
O θάνατος μού φαίνεται όχι μόνον σαν λύση, αλλά σαν ένα αναπόφευκτο επακόλουθο. Ο πνευματικός θάνατος είναι για μένα συνώνυμος με τον σωματικό. Επιβάλλεται να ακολουθεί ο ένας τον άλλο.
Eugen Gottlob Winkler (1912-1936)
Στις 26 Οκτωβρίου, στο Μόναχο, με υπερβολική δόση χαπιών. Φανερά αντιναζιστής και περιφρονητικός προς την Γερμανική Αυτοκρατορία, του είχε γεννηθεί η ιδέα της μετανάστευσης ή της αυτοκτονίας όταν, το 1933, είχε κατηγορηθεί, από ένα κορίτσι, για την καταστροφή μιας αφίσας του κυβερνητικού κόμματος (NSDAP) και είχε τεθεί υπό δεκαήμερη κράτηση. Έκτοτε ζούσε με άγχος για το μέλλον και υπέφερε από κατάθλιψη. Έτσι, όταν ένας αστυνομικός τον σταμάτησε νύχτα στο δρόμο, φοβήθηκε πως θα ακολουθούσε μία δεύτερη σύλληψή του και οδηγήθηκε στην οριστική μοιραία απόφαση, θέλοντας να ξεφύγει από τον ασφυκτικό έλεγχο της γερμανικής κυβέρνησης.
(πρωτότυπη φωτογραφία: kaner.de)
Τρομαγμένοι στεκόμαστε στα κάγκελα
Κι αναμετρούμε τα συμβάντα.
Κορόνες και χρυσά κιονόκρανα
Κατρακυλούν από την τελευταία κιθάρα
Μετράμε ακόμα μια φορά τις γυναίκες
Και τα αστέρια εορταστικά
Ώσπου της αγχόνης το πουλί στη στέγη
Δυνατά και συνεχώς κραυγάζει: Φρίκη!
Και το παιχνίδι ρολόι του κόσμου χτυπά
Γρήγορα και πιο γρήγορα φωναχτά.
Εκατό χιλιάδες στέκονται αμυνόμενοι
Γύρω από το δέντρο του κόσμου, που λυγίζει.
Κι ώρα την ώρα φτερουγίζει
Μια μαύρη κάργια.
Πίσω στη θλιμμένη χώρα
Τραβάει ο ήλιος στο χαμό!
μετάφραση: Σωτήρης Ε. Γυφτάκης
~ Γερμανόφωνη Ποίηση - Μέρος Δεύτερο (εκδ. λεξίτυπον, 2009)
O θάνατος μού φαίνεται όχι μόνον σαν λύση, αλλά σαν ένα αναπόφευκτο επακόλουθο. Ο πνευματικός θάνατος είναι για μένα συνώνυμος με τον σωματικό. Επιβάλλεται να ακολουθεί ο ένας τον άλλο.
Eugen Gottlob Winkler (1912-1936)
Στις 26 Οκτωβρίου, στο Μόναχο, με υπερβολική δόση χαπιών. Φανερά αντιναζιστής και περιφρονητικός προς την Γερμανική Αυτοκρατορία, του είχε γεννηθεί η ιδέα της μετανάστευσης ή της αυτοκτονίας όταν, το 1933, είχε κατηγορηθεί, από ένα κορίτσι, για την καταστροφή μιας αφίσας του κυβερνητικού κόμματος (NSDAP) και είχε τεθεί υπό δεκαήμερη κράτηση. Έκτοτε ζούσε με άγχος για το μέλλον και υπέφερε από κατάθλιψη. Έτσι, όταν ένας αστυνομικός τον σταμάτησε νύχτα στο δρόμο, φοβήθηκε πως θα ακολουθούσε μία δεύτερη σύλληψή του και οδηγήθηκε στην οριστική μοιραία απόφαση, θέλοντας να ξεφύγει από τον ασφυκτικό έλεγχο της γερμανικής κυβέρνησης.
(πρωτότυπη φωτογραφία: kaner.de)
2 Comments:
Εδώ, όπως και στα περισσότερα σπίτια. Θα ήθελα να λέω "όλα καλά", αλλά κοντεύουν τρία χρόνια κυβερνητικής βαρβαρότητας.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home