χωρίς άλλη αναβολή

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

23 ~ Ερβέ Γκιμπέρ: πόσο θα 'παιρνε για να πάψει να χτυπά η καρδιά μου;

...είχα ξεκινήσει να γράφω βίαια κείμενα για την ανατομή του σώματος' εκείνο τον καιρό είχα απορροφηθεί εντελώς από την ανατομική τέχνη, από οτιδήποτε περιστρεφόταν γύρω από τον θάνατο, το νεκροτομείο, τα πτώματα. Ήταν ο κόσμος μου. Ένα αισθητικό πάθος, το πάθος ενός ηδονοβλεψία, ενός συλλέκτη. Μου φαινόταν κάτι πολύ ζωντανό. Βίαια κείμενα όπου οι ερωτικές σκηνές και οι πράξεις ανατομής διατυπώνονταν σαν ερωτικές δραστηριότητες.

Επί τρείς μήνες πίστευα ότι ήμουν καταδικασμένος να πεθάνω από αυτή τη θανατηφόρα αρρώστεια... αλλά μετά από τρεις μήνες συνέβη κάτι ολωσδιόλου απρόσμενο που με έπεισε ότι θα μπορούσα, σχεδόν σίγουρα, να γλιτώσω...
Αν, για παράδειγμα, κάποια μέρα μάθαινες ότι είχα αυτοκτονήσει, τι θα σκεπτόσουν; Θα θύμωνες μαζί μου;

Θα έριχνα σ' ένα ποτήρι με νερό εβδομήντα σταγόνες, θα το έπινα και μετά τι θα έκανα; Θα ξάπλωνα... πόσο θα 'παιρνε για να πάψει να χτυπά η καρδιά μου;

Με σκέφτονται τόσοι άνθρωποι που τώρα πια δεν έχω καμμιά ανάγκη να υπάρχω.


Hervé Guibert (1955-1991)
Στις 27 Δεκεμβρίου, στο Παρίσι, με υπερβολική δόση
ντιζιταλίν, ανήμπορος να παλέψει με το AIDS



(αποσπάσματα από κείμενα του Hervé Guibert, στο βιβλιο
του Jean-Pierre Boulé: Hervé Guibert, Voices of the Self
- μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου)

Links:
Ερβέ Γκιμπέρ: Στο φίλο που δεν μου έσωσε τη ζωή
Ερβέ Γκιμπέρ: Το πρωτόκολλο της θλίψης

Ετικέτες

από Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ.. _Permalink ---> 19.3.09 2 comments