χωρίς άλλη αναβολή

Ζητιάνα φωνή

Ακόμη τολμώ να αγαπώ
τον ήχο του φωτός σε μιαν ώρα νεκρή,
το χρώμα του χρόνου σ' ένα τείχος εγκαταλειμμένο.

Στο βλέμμα μου όλα έχουν χαθεί.
Είναι τόσο μακρινό το να ζητήσω.
Είναι τόσο κοντινό το να ξέρω πως δεν υπάρχει.

μτφ: Ρήγας Κούπα

Σιωπές

σιωπή εγώ ενώνομαι στη σιωπή
εγώ έχω ενωθεί στη σιωπή
και αφήνω να με κάνουν
αφήνω να με πίνουν
αφήνω να με λένε

μαχαιρωμένη απ' αυτό που λείπει
από την άτιμη αναμονή
θα ξαναγεννηθώ στα τρομερά παιχνίδια
και θα τα θυμάμαι όλα

οι ναυαγοί πίσω από τη σκιά
αγκάλιασαν αυτή που αυτοκτόνησε
με τη σιωπή του αίματός της

η νύχτα ήπιε κρασί
και χόρεψε γυμνή ανάμεσα στα κόκαλα της ομίχλης
ζώο ριγμένο στο πιο μακρινό χνάρι του
η κοπέλα γυμνή καθισμένη μέσα στη λησμονιά
ενώ το ανοιγμένο κεφάλι της πλανιέται κλαίγοντας
ψάχνοντας να βρει ένα πιο αγνό σώμα

ύστερα όταν πεθάνουν
εγώ θα χορέψω
χαμένη στο φως του κρασιού
κι ο εραστής του μεσονυκτίου

που είναι
πίσω από τα μάτια μου
κι από τα μάτια σου
τώρα που είναι νύχτα
στο αίμα
και δεν μπορούμε να δούμε
τον κρύο κόσμο μεγάλο

δεν έχει σημασία αν όταν φωνάξει η αγάπη
εγώ είμαι νεκρή
θα έρθω
πάντα θα έρχομαι
αν κάποτε
μου φωνάξει η αγάπη

ταξιδεύτρα της καρδιάς μαύρου πουλιού
είναι δική σου η μοναξιά τα μεσάνυχτα
δικά σου τα γνωστικά ζώα που πληθαίνουν τον ύπνο σου
περιμένοντας τον πανάρχαιο λόγο
δική σου είν' η αγάπη κι ο ήχος του ραγισμένου ανέμου

μτφ: Ρήγας Καππάτος

Το κουφό φανάρι

Οι απόντες φυσάνε κι η νύχτα είναι πυκνή.
Η νύχτα έχει το χρώμα των ματόκλαδων του νεκρού.
Όλη τη νύχτα φτιάχνω τη νύχτα. Όλη τη νύχτα
γράφω. Λέξη τη λέξη γράφω τη νύχτα.

μτφ: Ρήγας Καππάτος


Alejandra Pizarnik (1936-1972)
Στις 25 Σεπτεμβρίου, παίρνοντας 50 χάπια του βαρβιτουρικού σεκονάλ. Εθισμένη στις αμφεταμίνες, με κατάθλιψη και δύο ακόμα απόπειρες αυτοκτονίας παίρνει την θανατηφόρα δόση κατά τη διάρκεια της διήμερης άδειας της από το ψυχιατρικό νοσοκομείο Pirovano του Μπουένος Άιρες, όπου νοσηλευόταν.



- Το ποίημα Ζητιάνα φωνή είναι από την ανθολογία ομοερωτικών
ποιημάτων Η Έλξη των Ομωνύμων
εκδ. Οδυσσέας, 2005

- το ποίημα Σιωπές είναι από την ανθολογία
Τα εκατό ωραιότερα ερωτικά ποιήματα της ισπανικής γλώσσας
εκδ. Εκάτη, 2000
και
- το ποίημα Το κουφό φανάρι είναι από την Γενική Ανθολογία
Σύγχρονης Λατινοαμερικανικής Ποίησης 1892-1975
εκδ. Εκάτη, 2011 - (ενημέρωση: 23/7/2011)

- φωτογραφία: elpais.com -

Παράπονο

Ύπνος και θάνατος, μακάβρια πουλιά
γύρω από το κρανίο μου βουΐζουν όλη νύχτα.
Τη χρυσωμένη εικόνα του ανθρώπου
άραγε θα την καταπιεί
το παγωμένο κύμα του χρόνου;

Πάνω σε αποτρόπαιους υφάλους
χτυπιέται και τσακίζεται το σώμα, ολοπόρφυρο.
Και η φωνή πνιχτά στενάζει
πάνω απ' τη θάλασσα.
Ω αδελφή εσύ
της ταραγμένης μελαγχολίας,
κοίτα, μια βάρκα αλαφιασμένη βουλιάζει
κάτω απ' τ' αστέρια,
στο σιωπηλό το πρόσωπο της νύχτας.

μτφ: Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα

Άσμα των Ωρών

Με σκοτεινά κοιτάζονται βλέμματα οι εραστές,
οι ξανθοί, οι αστραφτεροί. Μέσα σε πυκνό σκοτάδι
αδύναμα απ' τον πόθο αγκαλιάζονται τα μπράτσα.

Πορφυρό συντρίφτηκε το στόμα των ευλογημένων. Τα
στρογγυλά τα μάτια
το σκούρο αντανακλούν χρυσάφι του ανοιξιάτικου
δειλινού,
την εσχατιά και τη μαυρίλα του δάσους, φόβους εσπερινούς
στο πράσινο,
ίσως ένα ανομολόγητο πέταγμα των πουλιών, του αγέννητου
μονοπάτι σε σκοτεινά χωριά, προς καλοκαίρια μοναχικά.
Και από ξέθωρη γαλανάδα ξέπνοο προβάλλει πότε πότε ένα σώμα.

Ελαφρά θροΐζει στο χωράφι το κίτρινο σιτάρι.
Σκληρή είναι η ζωή και ατσάλινο κραδαίνει
ο γεωργός δρεπάνι,
μεγάλα συνταιριάζει ο μαραγκός δοκάρια.

Πορφυρές βάφονται το φθινόπωρο οι φυλλωσιές' το
μοναστικό πνεύμα
περιδιαβαίνει τις ιλαρές ημέρες' ωριμάζει το σταφύλι
και γιορτινός φυσά ο άνεμος στις απλόχωρες αυλές.
Γλυκύτερα ευωδιάζουν οι κιτρινισμένοι καρποί' σιγανό είναι το γέλιο
του μακάριου, μουσική και χορός στα σκιερά
καπηλειά'
βήμα και σιωπή του πεθαμένου αγοριού στου κήπου το θαμπόφωτο.

μτφ: Ιωάννα Αβραμίδου

Έλις
Ι

Τέλεια είναι η γαλήνη της χρυσής αυτής μέρας.
Κάτω από γέρικες δρυς
προβάλλεις, Έλις, ήρεμος με στρογγυλά μάτια.

Το γαλάζιο τους καθρεφτίζει των ερωτευμένων τον ύπνο.
Στο στόμα σου
βουβάθηκαν οι ρόδινοι στεναγμοί τους.

Το βράδυ ανάσυρε ο ψαράς τα βαριά δίχτυα.
Ένας καλός βοσκός
οδηγεί το κοπάδι του στο μάκρος της άκρης του δάσους.
Ω, πόσο είναι δίκαιες όλες σου, Έλις, οι μέρες.

Σε τοίχους γυμνούς
πέφτει σιγά της ελιάς η γαλάζια ησυχία,
το σκοτεινό τραγούδι σβήνει ενός γέρου.

Μια βάρκα χρυσή
λικνίζει, Έλις, στον έρημο ουρανό την καρδιά σου.

μτφ: Δημ. Στ. Δήμου

Αποκάλυψη και αφανισμός
(απόσπασμα)

Στην άκρη του δάσους θα περπατήσω ένα πλάσμα βουβό, που από τ' άφωνα χέρια του, έπεσε ο τρίχινος ήλιος' ένας ξένος στο βραδινό λόφο, που κλαίγοντας υψώνει τα βλέφαρα πάνω απ' την πέτρινη πολιτεία' ένα αγρίμι, που στέκεται ήρεμο στη γαλήνη της γέρικης κουφοξυλιάς' ω, ανήσυχο αφουγκράζεται το σκοτεινιασμένο κεφάλι, ή ακολουθούν τα δισταχτικά βήματα το γαλάζιο σύννεφο στο λόφο, κι ακόμα και τα στοχαστικά άστρα. Ήσυχα τον συντροφεύουν στο πλάι τα πράσινα σπαρτά, φοβισμένο συμπορεύεται το ζαρκάδι σε μουσκλιασμένα μονοπάτια του δάσους. Κλείστηκαν βουβές των χωριανών οι καλύβες και μέσα στη μαύρη νηνεμία σε τρομάζει το γαλάζιο παράπονο του χειμάρρου.

Καθώς όμως κατέβαινα το μονοπάτι των βράχων, με κυρίεψε η τρέλα και κραύγασα δυνατά μες στη νύχτα' και καθώς έγυρα με δάχτυλα ασημένια από τα σιωπηλά νερά, είδα ότι με είχε εγκαταλείψει το πρόσωπό μου. Και η λευκή φωνή μού μίλησε: Σκοτώσου! Αναστενάζοντας υψώθηκε μέσα μου ι ίσκιος ενός αγοριού και με κοίταξε αστραφτερό με κρυστάλλινα μάτια, έτσι που σωριάστηκα κλαίγοντας κάτω απ' τα δέντρα, κάτω απ' το θεόρατο θόλο των άστρων.

μτφ: Δημ. Στ. Δήμου

Το φθινόπωρο τον μοναχικού

Σκούρο φθινόπωρο όλο πλούτο και καρπούς,
ωραίων θερινών ωρών κιτρινισμένο κλέος.
Αγνό γαλάζιο από φθαρμένους βγαίνει ασκούς,
η πτήση των πουλιών ηχεί θρύλος αρχαίος
ο μούστος γίνεται κρασί. Τη σιωπή ακούς
σε ζοφερά ερωτήματα πως απαντά με δέος.

Κι εδώ κι εκεί ένας σταυρός σε λόφους κι ερημιές.
Στο άλικο δάσος χάνεται ένα κοπάδι ακόμα.
Το σύννεφο οδοιπορεί πάνω απ' το βάλτο, δες,
τώρα ησυχάζει του ήμερου του χωρικού το σώμα
το βράδυ αναδεύει αχνά φτερούγες γαλανές,
μια στέγη από άχυρο ξερό, η μαύρη γη, το χώμα.

Στο φρύδι όποιου κουράστηκε τ' άστρα τώρα φωλιάζουν
η σιωπηλή σεμνότητα στα κρύα δωμάτια μπαίνει
κι άγγελοι μέσα απ' τα κυανά των εραστών κοιτάζουν
τα μάτια που την ώρα αυτή το πάθος τους γλυκαίνει.
Καλάμια θροΐζουν κι οι ιτιές οι φαλακρές σταλάζουν
μαύρη δροσιά και όστέινη φρίκη τον κόσμο ραίνει.

μτφ: Λένια Ζαφειροπούλου

Το βράδυ

Με νεκρές παρουσίες ηρώων
γεμίζεις φεγγάρι
τα σιωπώντα δάση
δρεπάνι φεγγάρι –
με τον γλυκύ εναγκαλισμό
των εραστών
τον ίσκιο περίφημων χρόνων
μουχλιάζουν τα βράχια ένα γύρο
γαλαζωπά αστράφτει
εκεί προς την πόλη,
όπου ψυχρό και κακό
οικεί ένα γένος σε σήψη
στα λευκά του εγγόνια
μέλλον πικρό ετοιμάζει
ίσκιοι που κατάπιε το φεγγάρι
αναστενάζοντας σε κρύσταλλο κενό
της λίμνης της βουνίσιας.

μτφ: Λένια Ζαφειροπούλου


Georg Trakl (1887-1914)
Στις 3 Νοεμβρίου, με υπερβολική δόση κοκαΐνης, νοσηλευόμενος σε νοσοκομείο της Κρακοβίας. Εξαρτημένος από ναρκωτικά, συναισθηματικά ασταθής, και υποφέροντας από κατάθλιψη που επιδεινώθηκε υπηρετώντας ως τραυματιοφορέας κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο στο μέτωπο της Γαλικίας, λίγες εβδομάδες νωρίτερα, είχε πάλι προσπαθήσει να θέσει τέλος στην ζωή του με αυτοπυροβολισμό, αλλά τον είχαν εμποδίσει οι σύντροφοί του.



- Το πρώτο ποίημα είναι από την Λέξη - τ. 201, Ιούλ.2009
- Το δεύτερο ποίημα είναι από το Εντευκτήριο - τ. 75, Δεκ.2006
- Το τρίτο και το τέταρτο είναι από την ανθολογία της Μαρίας Λαϊνά
"Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα" - εκδ. Λωτός, 2000
- Τα δύο τελευταία ποιήματα είναι από την Ποιητική - τεύχος
έβδομο, Άνοιξη 2011 (ενημέρωση 12 Νοε.2011)

- φωτογραφία: henkgrasduint.web-log.nl -