χωρίς άλλη αναβολή
Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011
63 ~ Γιασουνάρι Καουαμπάτα: Ανόητες ιδέες!
Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών
Σαν άνθρωπος που ήταν, αισθανόταν κάπου κάπου το κενό της μοναξιάς, μια ψυχρή κατάθλιψη. Δε θα ήταν αυτό το μέρος ιδανικό για να πεθάνει; Να προκαλέσει την περιέργεια και την αποδοκιμασία του κόσμου - έτσι δε θα τελείωνε τη ζωή του με τον κατάλληλο θάνατο; Όλοι του οι γνωστοί θα εκπλήσσονταν. Δεν μπορούσε να υπολογίσει το πλήγμα που θα προκαλούσε στην οικογένειά του. Όμως το να πεθάνει στον ύπνο του, απόψε, ανάμεσα σ' αυτές τις δυο κοπέλες δε θα ήταν αυτή η καλύτερη ευχή για ένα γέρο στην ηλικία του; Όχι, δεν ήταν έτσι. Θα τον μετέφεραν σαν το γέρο-Φούκουρα σ' ένα άθλιο πανδοχείο και θα έλεγαν στον κόσμο ότι είχε αυτοκτονήσει με υπνωτικά χάπια. Μια και δε θα υπήρχε κανένα σημείωμα, θα διαδιδόταν ότι ήταν απελπισμένος για την πιθανή εξέλιξη των πραγμάτων. Μπορούσε να φανταστεί το αχνό χαμόγελο της πατρόνας.
«Ανόητες ιδέες. Σαν να θέλω να φέρω κακοτυχία.»
μετάφραση: Έφη Κουκουμπάνη-Πολυτίμου
~ Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών (εκδ. Καστανιώτη, 1995)
Το μπράτσο
Εκείνο το πρωί είχα αγοράσει ένα μπουμπούκι μανόλιας και το είχα βάλει σ' ένα γυάλινο βάζο' η καμπύλη του μπράτσου της κοπέλας μού θύμιζε ένα μεγάλο λευκό μπουμπούκι. Το φόρεμα που φορούσε είχε ένα κάπως πιο τολμηρό κόψιμο από άλλα κοντομάνικα φορέματα. Η κλείδωση του ώμου όπως και ολόκληρος ο ώμος ήταν εκτεθειμένα. Το φόρεμα, φτιαγμένο από σκούρο πράσινο μετάξι, σχεδόν μαύρο, είχε μια απαλή γυαλάδα. Όλη η ομορφιά της κοπέλας βρισκόταν στη στρογγυλή κλίση των ώμων, έτσι όπως συναντιόταν σαν ελαφρύς κυματισμός στο απαλό εξόγκωμα της πλάτης της. Όταν την κοίταζε κανείς από πίσω, έβλεπε τη σάρκα από τους στρογγυλούς ώμους μέχρι το λεπτό, ψηλό λαιμό της να σταματάει απότομα στις ρίζες των ψηλά σηκωμένων μαλλιών της, ενώ τα μαύρα μαλλιά έριχναν μια φωτεινή αντανάκλαση πάνω στην καμπύλη των ώμων.
Είχε καταλάβει ότι την έβρισκα όμορφη και γι' αυτό μου είχε δανείσει το δεξί της μπράτσο, για κείνη την καμπύλη εκεί πάνω στον ώμο.
Κρυμμένο προσεκτικά κάτω από το αδιάβροχό μου, το μπράτσο της κοπέλας ήταν πιο κρύο από το δικό μου χέρι. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και ένιωθα μια ελαφριά ζάλη, γι' αυτό ήταν τόσο ζεστό το χέρι μου. Θα ήθελα να μπορούσα να κρατήσω για πάντα αυτή τη ζεστασιά, τη ζεστασιά της ίδιας της κοπέλας.
μετάφραση: Έφη Κουκουμπάνη-Πολυτίμου
~ Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών (εκδ. Καστανιώτη, 1995)
Περί ζώων και πουλιών
Για κείνον όμως η ζωή γέμιζε με μια νεανική φρεσκάδα για αρκετές μέρες μετά τον ερχομό ενός καινούριου πουλιού. Σ' αυτό έβλεπε την ευλογία της οικουμένης. Ίσως είχε κάποιο πρόβλημα ο ίδιος, όμως δεν μπορούσε να αισθανθεί κάτι ανάλογο για κανένα ανθρώπινο πλάσμα. Και το έβρισκε πιο εύκολο να δει το θαύμα της φύσης στην κίνηση ενός πουλιού που πετούσε παρά σ' ένα κοχύλι ή σ' ένα λουλούδι.
Αυτά τα πλασματάκια ακόμα και μέσα στο κλουβί τους αντανακλούσαν τη χαρά της ζωής.
μετάφραση: Έφη Κουκουμπάνη-Πολυτίμου
~ Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών (εκδ. Καστανιώτη, 1995)
Η λίμνη
Το μασάζ τελείωσε. Ο Ζιμπέι έμεινε καθισμένος όση ώρα η κοπέλα τού κούμπωνε το πουκάμισο, του φορούσε τις κάλτσες και του έδενε τα παπούτσια. Εκείνος έδεσε τη ζώνη και τη γραβάτα του. Η νέα έμεινε κοντά του την ώρα που εκείνος δροσιζόταν με έναν φρουτοχυμό, αφού είχε βγει πια απ' το λουτρό.
Τον συνόδεψε μέχρι τη μεγάλη πόρτα κι εκείνος ξαναβρέθηκε στην αυλή. Του φάνηκε πως είδε υψωμένο μέσα στη νύχτα, ένα τεράστιο δίχτυ αράχνης. Δύο τρία νυχτοπούλια και διάφορα έντομα πιάστηκαν σ' αυτή την παγίδα. Τα γαλαζωπά φτερά των πουλιών κι ο υπέροχος άσπρος κύκλος γύρω από τα μάτια τους ξεχώριζαν πεντακάθαρα. Ίσως τα πουλιά αν πλατάγιζαν λίγο τα φτερά τους, να μπορούσαν να κόψουν το δίχτυ που τα φυλάκιζε, μα εκείνα έμεναν ακίνητα, σαν καταδικασμένα απ' τα ίδια τους τα φτερά. Η αράχνη, από φόβο μήπως την κομματιάσουν τα πουλιά με τα ράμφη τους, έμενε ακόμα κι αυτή κουρνιασμένη στη μέση του διχτυού, με την πλάτη στα πουλιά.
Το βλέμμα του Ζιμπέι πλανήθηκε στο σκοτεινό δάσος. Πάνω στην όχθη της λίμνης, λίγο πιο πέρα απ' το χωριό όπου γεννήθηκε η μητέρα του, μια πυρκαγιά απλωνόταν μέσα στη νύχτα. Κάτι σαν μαγεία κυρίεψε τον Ζιμπέι, τραβώντας τον προς αυτό το λαμπύρισμα που αντανακλούνταν στα πυκνά σκοτάδια.
*
Είχαν συμφωνήσει να περιμένουν πρώτα να νυχτώσει κι έπειτα να πάνε να δουν τις ανθισμένες κερασιές, στο πάρκο Ιένο. Ύστερα η Μιγιάκο θα τους πήγαινε όλους σ' ένα κινέζικο εστιατόριο, όχι πολύ μακριά απ' το πάρκο.
Στο πάρκο υπήρχε τόσος κόσμος που με κόπο προχωρούσαν. Οι κερασιές φαίνονταν σαν άρρωστες και τα ανθισμένα κλαδιά ήταν μαραμένα. Κι ωστόσο, το τεχνητό φως έδινε μια υπέροχη λάμψη στο ρόδινο χρώμα των πετάλων. Η Μασιέ, που ήταν από τη φύση της σιωπηλή ή που η παρουσία της Μιγιάκο την τάραξε, μιλούσε λίγο. Παρ' όλα αυτά τους διηγήθηκε πώς έπεφταν τα λουλούδια της κερασιάς και σκέπαζαν τα μεγάλα άνθη της αζαλέας, μέσα στον κήπο των γονιών της το πρωί που ξυπνούσε, και πόσο της άρεσε αυτό. Ή ακόμα, καθώς έφτανε στο σπίτι του Κεϊζικέ, πώς λαμπύριζε ο ήλιος ανάμεσα στις ανθισμένες κερασιές, τόσο κίτρινος όσο ο κρόκος του αυγού.
μετάφραση: Ντίνα Κισκίνη
~ Η λίμνη (εκδ. Παρατηρητής, 1986)
Ο κοσμικός χρόνος είναι ίδιος για όλους, αλλά ο ανθρώπινος χρόνος διαφέρει σε κάθε άτομο. Ο χρόνος κυλάει με τον ίδιο τρόπο για όλους τους ανθρώπους, όμως κάθε ανθρώπινο πλάσμα ρέει μέσα από το χρόνο με διαφορετικό τρόπο.
Yasunari Kawabata (1899-1972)
Στις 16 Απριλίου με γκάζι, ώρα έξι το απόγευμα, στο γραφείο του, στην Καμακούρα. Καθώς δεν άφησε σημείωμα, οι εικασίες γύρω από τους λόγους που τον οδήγησαν να δώσει τέλος στη ζωή του, αναφέρουν την κακή του υγεία, μια πιθανή παράνομη ερωτική σχέση, και το ότι δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το σοκ από την αυτοκτονία του στενού φίλου του, Γιούκιο Μίσιμα. Κατά τον βιογράφο του, τον ιάπωνα Takeo Okuno, ο θάνατος του Μισίμα τού είχε προκαλέσει καθημερινούς εφιάλτες για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και συνεχώς τον στοίχειωνε το φάντασμά του. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της ζωής του, όταν κυριευόταν από κατάθλιψη, έλεγε σε φίλους του ότι μερικές φορές ευχόταν να συντριβεί το αεροπλάνο με το οποίο θα ταξίδευε. Η χήρα του, όπως και κάποιοι συνεργάτες του απέρριψαν την εκδοχή της αυτοκτονίας και απέδωσαν τον θάνατό του σε ατύχημα.
-φωτ: otona.yomiuri.co.jp -
Σαν άνθρωπος που ήταν, αισθανόταν κάπου κάπου το κενό της μοναξιάς, μια ψυχρή κατάθλιψη. Δε θα ήταν αυτό το μέρος ιδανικό για να πεθάνει; Να προκαλέσει την περιέργεια και την αποδοκιμασία του κόσμου - έτσι δε θα τελείωνε τη ζωή του με τον κατάλληλο θάνατο; Όλοι του οι γνωστοί θα εκπλήσσονταν. Δεν μπορούσε να υπολογίσει το πλήγμα που θα προκαλούσε στην οικογένειά του. Όμως το να πεθάνει στον ύπνο του, απόψε, ανάμεσα σ' αυτές τις δυο κοπέλες δε θα ήταν αυτή η καλύτερη ευχή για ένα γέρο στην ηλικία του; Όχι, δεν ήταν έτσι. Θα τον μετέφεραν σαν το γέρο-Φούκουρα σ' ένα άθλιο πανδοχείο και θα έλεγαν στον κόσμο ότι είχε αυτοκτονήσει με υπνωτικά χάπια. Μια και δε θα υπήρχε κανένα σημείωμα, θα διαδιδόταν ότι ήταν απελπισμένος για την πιθανή εξέλιξη των πραγμάτων. Μπορούσε να φανταστεί το αχνό χαμόγελο της πατρόνας.
«Ανόητες ιδέες. Σαν να θέλω να φέρω κακοτυχία.»
μετάφραση: Έφη Κουκουμπάνη-Πολυτίμου
~ Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών (εκδ. Καστανιώτη, 1995)
Το μπράτσο
Εκείνο το πρωί είχα αγοράσει ένα μπουμπούκι μανόλιας και το είχα βάλει σ' ένα γυάλινο βάζο' η καμπύλη του μπράτσου της κοπέλας μού θύμιζε ένα μεγάλο λευκό μπουμπούκι. Το φόρεμα που φορούσε είχε ένα κάπως πιο τολμηρό κόψιμο από άλλα κοντομάνικα φορέματα. Η κλείδωση του ώμου όπως και ολόκληρος ο ώμος ήταν εκτεθειμένα. Το φόρεμα, φτιαγμένο από σκούρο πράσινο μετάξι, σχεδόν μαύρο, είχε μια απαλή γυαλάδα. Όλη η ομορφιά της κοπέλας βρισκόταν στη στρογγυλή κλίση των ώμων, έτσι όπως συναντιόταν σαν ελαφρύς κυματισμός στο απαλό εξόγκωμα της πλάτης της. Όταν την κοίταζε κανείς από πίσω, έβλεπε τη σάρκα από τους στρογγυλούς ώμους μέχρι το λεπτό, ψηλό λαιμό της να σταματάει απότομα στις ρίζες των ψηλά σηκωμένων μαλλιών της, ενώ τα μαύρα μαλλιά έριχναν μια φωτεινή αντανάκλαση πάνω στην καμπύλη των ώμων.
Είχε καταλάβει ότι την έβρισκα όμορφη και γι' αυτό μου είχε δανείσει το δεξί της μπράτσο, για κείνη την καμπύλη εκεί πάνω στον ώμο.
Κρυμμένο προσεκτικά κάτω από το αδιάβροχό μου, το μπράτσο της κοπέλας ήταν πιο κρύο από το δικό μου χέρι. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και ένιωθα μια ελαφριά ζάλη, γι' αυτό ήταν τόσο ζεστό το χέρι μου. Θα ήθελα να μπορούσα να κρατήσω για πάντα αυτή τη ζεστασιά, τη ζεστασιά της ίδιας της κοπέλας.
μετάφραση: Έφη Κουκουμπάνη-Πολυτίμου
~ Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών (εκδ. Καστανιώτη, 1995)
Περί ζώων και πουλιών
Για κείνον όμως η ζωή γέμιζε με μια νεανική φρεσκάδα για αρκετές μέρες μετά τον ερχομό ενός καινούριου πουλιού. Σ' αυτό έβλεπε την ευλογία της οικουμένης. Ίσως είχε κάποιο πρόβλημα ο ίδιος, όμως δεν μπορούσε να αισθανθεί κάτι ανάλογο για κανένα ανθρώπινο πλάσμα. Και το έβρισκε πιο εύκολο να δει το θαύμα της φύσης στην κίνηση ενός πουλιού που πετούσε παρά σ' ένα κοχύλι ή σ' ένα λουλούδι.
Αυτά τα πλασματάκια ακόμα και μέσα στο κλουβί τους αντανακλούσαν τη χαρά της ζωής.
μετάφραση: Έφη Κουκουμπάνη-Πολυτίμου
~ Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών (εκδ. Καστανιώτη, 1995)
Η λίμνη
Το μασάζ τελείωσε. Ο Ζιμπέι έμεινε καθισμένος όση ώρα η κοπέλα τού κούμπωνε το πουκάμισο, του φορούσε τις κάλτσες και του έδενε τα παπούτσια. Εκείνος έδεσε τη ζώνη και τη γραβάτα του. Η νέα έμεινε κοντά του την ώρα που εκείνος δροσιζόταν με έναν φρουτοχυμό, αφού είχε βγει πια απ' το λουτρό.
Τον συνόδεψε μέχρι τη μεγάλη πόρτα κι εκείνος ξαναβρέθηκε στην αυλή. Του φάνηκε πως είδε υψωμένο μέσα στη νύχτα, ένα τεράστιο δίχτυ αράχνης. Δύο τρία νυχτοπούλια και διάφορα έντομα πιάστηκαν σ' αυτή την παγίδα. Τα γαλαζωπά φτερά των πουλιών κι ο υπέροχος άσπρος κύκλος γύρω από τα μάτια τους ξεχώριζαν πεντακάθαρα. Ίσως τα πουλιά αν πλατάγιζαν λίγο τα φτερά τους, να μπορούσαν να κόψουν το δίχτυ που τα φυλάκιζε, μα εκείνα έμεναν ακίνητα, σαν καταδικασμένα απ' τα ίδια τους τα φτερά. Η αράχνη, από φόβο μήπως την κομματιάσουν τα πουλιά με τα ράμφη τους, έμενε ακόμα κι αυτή κουρνιασμένη στη μέση του διχτυού, με την πλάτη στα πουλιά.
Το βλέμμα του Ζιμπέι πλανήθηκε στο σκοτεινό δάσος. Πάνω στην όχθη της λίμνης, λίγο πιο πέρα απ' το χωριό όπου γεννήθηκε η μητέρα του, μια πυρκαγιά απλωνόταν μέσα στη νύχτα. Κάτι σαν μαγεία κυρίεψε τον Ζιμπέι, τραβώντας τον προς αυτό το λαμπύρισμα που αντανακλούνταν στα πυκνά σκοτάδια.
*
Είχαν συμφωνήσει να περιμένουν πρώτα να νυχτώσει κι έπειτα να πάνε να δουν τις ανθισμένες κερασιές, στο πάρκο Ιένο. Ύστερα η Μιγιάκο θα τους πήγαινε όλους σ' ένα κινέζικο εστιατόριο, όχι πολύ μακριά απ' το πάρκο.
Στο πάρκο υπήρχε τόσος κόσμος που με κόπο προχωρούσαν. Οι κερασιές φαίνονταν σαν άρρωστες και τα ανθισμένα κλαδιά ήταν μαραμένα. Κι ωστόσο, το τεχνητό φως έδινε μια υπέροχη λάμψη στο ρόδινο χρώμα των πετάλων. Η Μασιέ, που ήταν από τη φύση της σιωπηλή ή που η παρουσία της Μιγιάκο την τάραξε, μιλούσε λίγο. Παρ' όλα αυτά τους διηγήθηκε πώς έπεφταν τα λουλούδια της κερασιάς και σκέπαζαν τα μεγάλα άνθη της αζαλέας, μέσα στον κήπο των γονιών της το πρωί που ξυπνούσε, και πόσο της άρεσε αυτό. Ή ακόμα, καθώς έφτανε στο σπίτι του Κεϊζικέ, πώς λαμπύριζε ο ήλιος ανάμεσα στις ανθισμένες κερασιές, τόσο κίτρινος όσο ο κρόκος του αυγού.
μετάφραση: Ντίνα Κισκίνη
~ Η λίμνη (εκδ. Παρατηρητής, 1986)
Ο κοσμικός χρόνος είναι ίδιος για όλους, αλλά ο ανθρώπινος χρόνος διαφέρει σε κάθε άτομο. Ο χρόνος κυλάει με τον ίδιο τρόπο για όλους τους ανθρώπους, όμως κάθε ανθρώπινο πλάσμα ρέει μέσα από το χρόνο με διαφορετικό τρόπο.
Yasunari Kawabata (1899-1972)
Στις 16 Απριλίου με γκάζι, ώρα έξι το απόγευμα, στο γραφείο του, στην Καμακούρα. Καθώς δεν άφησε σημείωμα, οι εικασίες γύρω από τους λόγους που τον οδήγησαν να δώσει τέλος στη ζωή του, αναφέρουν την κακή του υγεία, μια πιθανή παράνομη ερωτική σχέση, και το ότι δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το σοκ από την αυτοκτονία του στενού φίλου του, Γιούκιο Μίσιμα. Κατά τον βιογράφο του, τον ιάπωνα Takeo Okuno, ο θάνατος του Μισίμα τού είχε προκαλέσει καθημερινούς εφιάλτες για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και συνεχώς τον στοίχειωνε το φάντασμά του. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της ζωής του, όταν κυριευόταν από κατάθλιψη, έλεγε σε φίλους του ότι μερικές φορές ευχόταν να συντριβεί το αεροπλάνο με το οποίο θα ταξίδευε. Η χήρα του, όπως και κάποιοι συνεργάτες του απέρριψαν την εκδοχή της αυτοκτονίας και απέδωσαν τον θάνατό του σε ατύχημα.
-φωτ: otona.yomiuri.co.jp -
Ετικέτες Νομπελίστες
