χωρίς άλλη αναβολή
Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014
89 ~ Βερόνικα Μίκλε: Τι νιώθω, λοιπόν, δεν ξέρω
[Αν της ιτιάς]
Αν της ιτιάς κλαρί χτυπά
τη τζαμαρία τη θαμπή,
μνήμη καλή είναι που αγαπά
πάλι στο σπίτι μου να μπει.
Στης λίμνης το φυρό νερό
αστέρι' αν τρέμουνε πολλά,
είναι τον πόνο τον πικρό
να μου πραΰνουν απαλά.
Κι αν από φράχτη συννεφιά
βγαίν' η σελήνη και κοιτά,
είναι η θεία σου ομορφιά
που με ακλουθεί παντού πιστά.
μετάφραση: Κώστας Ασημακόπουλος
Νέα Εστία τχ. 1619
Η σκέψη μου
Αν μπορούσα θα έδενα τη σκέψη μου
και σε βαριές αλυσίδες θα την άδραχνα
Ίσως τότε, θέλοντας και μη
τελικά θα ηρεμούσε
Επειδή, χωρίς να με ειδοποιεί
πάντα θα ξεστρατίζει
Όταν θα ψάχνω πού θα μπορούσε να πάει
θα την βρίσκω να τρέχει πάλι σ' εσένα
Τι νιώθω λοιπόν, δεν ξέρω
αλλά αν είχα αυτή τη δύναμη,
φτερά στη σκέψη μου θα έβαζα
για να την βοηθούσα στη φυγή της.
απόδοση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
Aπό τα γράμματά της στον Εμινέσκου:
20 Αυγούστου 1879
Όταν σε γνώρισα στη Βιέννη oι έξι μήνες που πέρασα στην αυστριακή πρωτεύουσα μου φάνηκαν σαν έξι ημέρες. Θυμάσαι άραγε ακόμη, τότε που σε συνάντησα για πρώτη φορά στης Frau Löwenbach, που ήταν η σπιτονοικοκυρά μου...
μετάφραση: Χριστίνα Π. Λαλιώτου
Νέα Εστία τχ. 1689
* *
September 2, 1879
Όση ώρα σου γράφω, χύνω πικρά δάκρυα. Αυτή η κατάσταση είναι τόσο καινούργια για μένα και τόσο άγνωστη. Αυτό το οδυνηρό συναίσθημα γίνεται ακόμα πιο πικρό καθώς με καταβάλλει όταν η διάθεσή μου είναι ήδη κάπως μελαγχολική. Μη νομίζεις πως είμαι θυμωμένη μαζί σου. Τουναντίον: ο λόγος που συνεχίζω να σου περιγράφω ό,τι έχω μέσα στο μυαλό μου είναι επειδή θέλω να ξέρεις την πραγματική αιτία της αιώνιας υποταγής μου, την αιτία μιας επώδυνης άρνησης.
μετάφραση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
Veronica Micle (1850-1889)
Στις 3 Αυγούστου στο χωριό Βάρατεκ της βορειοανατολικής Ρουμανίας, με κατάποση αρσενικού. Πενήντα μέρες μετά το τραγικό τέλος του Εμινέσκου με τον οποίο την έδενε δεκαεπτάχρονη αδιέξοδη σχέση.
φωτογραφία: commons.wikimedia.org
Αν της ιτιάς κλαρί χτυπά
τη τζαμαρία τη θαμπή,
μνήμη καλή είναι που αγαπά
πάλι στο σπίτι μου να μπει.
Στης λίμνης το φυρό νερό
αστέρι' αν τρέμουνε πολλά,
είναι τον πόνο τον πικρό
να μου πραΰνουν απαλά.
Κι αν από φράχτη συννεφιά
βγαίν' η σελήνη και κοιτά,
είναι η θεία σου ομορφιά
που με ακλουθεί παντού πιστά.
μετάφραση: Κώστας Ασημακόπουλος
Νέα Εστία τχ. 1619
Η σκέψη μου
Αν μπορούσα θα έδενα τη σκέψη μου
και σε βαριές αλυσίδες θα την άδραχνα
Ίσως τότε, θέλοντας και μη
τελικά θα ηρεμούσε
Επειδή, χωρίς να με ειδοποιεί
πάντα θα ξεστρατίζει
Όταν θα ψάχνω πού θα μπορούσε να πάει
θα την βρίσκω να τρέχει πάλι σ' εσένα
Τι νιώθω λοιπόν, δεν ξέρω
αλλά αν είχα αυτή τη δύναμη,
φτερά στη σκέψη μου θα έβαζα
για να την βοηθούσα στη φυγή της.
απόδοση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
Aπό τα γράμματά της στον Εμινέσκου:
20 Αυγούστου 1879
Όταν σε γνώρισα στη Βιέννη oι έξι μήνες που πέρασα στην αυστριακή πρωτεύουσα μου φάνηκαν σαν έξι ημέρες. Θυμάσαι άραγε ακόμη, τότε που σε συνάντησα για πρώτη φορά στης Frau Löwenbach, που ήταν η σπιτονοικοκυρά μου...
μετάφραση: Χριστίνα Π. Λαλιώτου
Νέα Εστία τχ. 1689
* *
September 2, 1879
Όση ώρα σου γράφω, χύνω πικρά δάκρυα. Αυτή η κατάσταση είναι τόσο καινούργια για μένα και τόσο άγνωστη. Αυτό το οδυνηρό συναίσθημα γίνεται ακόμα πιο πικρό καθώς με καταβάλλει όταν η διάθεσή μου είναι ήδη κάπως μελαγχολική. Μη νομίζεις πως είμαι θυμωμένη μαζί σου. Τουναντίον: ο λόγος που συνεχίζω να σου περιγράφω ό,τι έχω μέσα στο μυαλό μου είναι επειδή θέλω να ξέρεις την πραγματική αιτία της αιώνιας υποταγής μου, την αιτία μιας επώδυνης άρνησης.
μετάφραση: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
Veronica Micle (1850-1889)
Στις 3 Αυγούστου στο χωριό Βάρατεκ της βορειοανατολικής Ρουμανίας, με κατάποση αρσενικού. Πενήντα μέρες μετά το τραγικό τέλος του Εμινέσκου με τον οποίο την έδενε δεκαεπτάχρονη αδιέξοδη σχέση.
φωτογραφία: commons.wikimedia.org
