χωρίς άλλη αναβολή

Tα όνειρα της καρδιάς μου

Τα όνειρα της καρδιάς και του νου μου, περνούν
Τίποτα δεν μένει μαζί μου για πολύ
Είχα όμως από παιδί
Την κρυφή παρηγοριά του τραγουδιού’

Αν κάποτε μ’ αφήσει κι αυτό
Ας βρώ το θάνατο κι ας μείνω
Με πράγματα που η μελωδία τους τέλειωσε και ξεχάστηκε
Σαν την χθεσινή βροχή.

Η απάντηση

Όταν επιστρέψω στο χώμα
Κι όλο το αγαλλόμενο σώμα μου
Ματαιώσει το κόκκινο και το λευκό
Που κάποτε υπήρξαν τόσο περήφανα
Αν οι άνθρωποι περνούν από πάνω
Με ψεύτικη κι άτονη συμπόνοια
Η στάχτη μου θα βρει φωνή
Να τους αποκριθεί δυνατά:

"Ησυχάστε, εγώ είμαι ευχαριστημένη
Κρατήστε τον φτωχό σας οίκτο
Η χαρά ήταν μια φλόγα μέσα μου
Πάρα πολύ σταθερή για να καταστραφεί'
Λυγερή σαν γερμένη καλαμιά
Που βρίσκει ευχαρίστηση να την παραδέρνει η καταιγίδα -
Βρίσκω περισσότερη χαρά στην οδύνη
Απ’ όση θα μπορούσατε εσείς να βρείτε στην ίδια τη χαρά"

Μετά τον έρωτα

Δεν υπάρχει πια καμμιά μαγεία
Συναντιόμαστε όπως κάνουν κι άλλοι
Δεν κάνεις θαύματα για μένα
Ούτε εγώ για σένα

Ήσουν ο άνεμος κι ήμουν η θάλασσα –
Δεν υπάρχει πια μεγαλείο
Έγινα αδιάφορη σαν την λιμνούλα
Δίπλα στην ακτή
...

Μια φαντασίωση

Η φωνή της είναι σαν κρυστάλλινο νερό
Που στάζει πάνω σε πέτρα
Σε δάση μακρινά και σιωπηλά
Όπου η Σιωπή παίζει μόνη.

Οι σκέψεις της είναι σαν το νούφαρο
Που άνθισε σε ιερούς ρύακες
Κάτω από από τις αψίδες του ναού
Όπου η Σιωπή κάθεται και ονειρεύεται

Τα φιλιά της είναι τα τριαντάφυλλα
Που φεγγοβολούν όσο βαθαίνει το σούρουπο
Σε περίβολους κήπων περσικών
Όπου η Σιωπή αποκοιμιέται

Μόνη

Είμαι μόνη, σε πείσμα του έρωτα,
Σε πείσμα όλων όσων πήρα και έδωσα
Σε πείσμα όλης σου της τρυφεράδας
Είναι φορές που δεν είμαι ευτυχισμένη που ζω

Είμαι μόνη λες και στάθηκα
στην πιο ψηλή κορφή του κουρασμένου γκρίζου κόσμου
Γύρω μου μόνο χιόνι που στροβιλίζεται
Πάνω μου ανοίγεται απέραντο κενό

Με γή κρυμμένη κι ουρανούς κρυφούς
Και με μόνη την περηφάνεια της ψυχής μου
Να με γλιτώνει από την γαλήνη εκείνων
Που δεν είναι μόνοι, έχοντας πεθάνει.

μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου


Sara Trevor Teasdale (1884-1933)
Στις 29 Ιανουαρίου το πρωί, στο σπίτι της στη
Νέα Υόρκη, με υπνωτικά χάπια.

Ετικέτες G-L

Φωνή

Θα σου δέσω
τα χέρια
σαν μια φλόγα,
οδύνη να υπηρετείς
πράγματα ανόητα.
Θ' αρχίσω να τρέχω
με τις γροθιές ψηλά
ανάμεσα στα σπίτια
των ανθρώπων.

Έχουμε όλοι κοιμηθεί
υπερβολικά.

Κοιμισμένοι
στο πλήρες φως
καθώς τ' αστέρια
καταμεσήμερο.

Κοιμισμένοι
με τις λάμπες
μισοαναμένες'
κρυολογημένοι
στην ηλιακή πυράκτωση'
μετρώντας τον αριθμό
των μαλλιών μας,
βλέποντας να μεγαλώνουν
τα είκοσί μας νύχια.

Πότε
οι κήποι τ' ουρανού
θα ρίξουν ρίζες
στη σάρκα των ανθρώπων,
στη ζωή των ανθρώπων,
στον οίκο των ανθρώπων;

Δεν πρέπει να κοιμηθούμε
μέχρι τότε.
Ανοιχτά τα βλέφαρα'
χωρισμένα με τα δάχτυλα
αν πάνε να σφαλίσουν,
ώσπου να κοκκινήσουν
από την κόπωση,
καθώς οι σεληνιακοί
κύκλοι,
όταν η καταιγίδα
θέλει
να διαμελίσει
το σύμπαν.

μτφ: Virginia López Recio

Το χαμένο χάδι

Γλιστράει μέσα απ' τα δάκτυλα το αναίτιο χάδι,
μου φεύγει από τα χέρια. Στον άνεμο όταν κυλάει,
το χάδι του πλανιέται δίχως σκοπό ούτε μέλλον,
το χαμένο χάδι ποιος θα το βρει να το πάρει;

Θα μπορούσα ν' αγαπήσω απόψε με μια άπειρη λύπη
θα μπορούσα ν' αγαπήσω τον πρώτο τυχόντα.
Κανένας δεν έρχεται. Μοναξιά στ' ανθισμένα δρομάκια.
Το χαμένο χάδι θα κυλάει... θα κυλάει...

Αν απόψε στον άνεμο σε καλούν ταξιδιώτη,
αν ριγήσει τα κλώνια ένας γλυκός στεναγμός,
αν σου σφίγγει τα δάχτυλα ένα χέρι μικρό
που σε κρατάει και σε αφήνει, σε βρίσκει και φεύγει.

Αν δε βλέπεις το στόμα που φιλάει, ούτε εκείνο το χέρι,
αν το κάλεσμα δεν είναι παρά μια αυταπάτη
του αγέρα, ω, ταξιδιώτη που έχεις μάτια γαλάζια,
διαλυμένη στον άνεμο, θα με αναγνωρίσεις;

μτφ: Ρήγας Καππάτος

Στον έρωτα

Νά 'μαι που σ' έχω πιάσει απ' το λαιμό
στο ακροθαλάσσι, ενώ εκεί ετοίμαζες
τα βέλη της φαρέτρας σου να με πληγώσεις
κι είδα στο δάπεδο την άνθινη κορώνα σου.

Όπως μια κούκλα θα σ' έχω ξεκοιλιάσει
και διάβασα τα απατηλά γρανάζια σου,
και καλοτυλιγμένη στις χρυσές της τροχαλίες
ανακάλυψα μια παγίδα που έλεγε: σεξ.

Πλάι στη θάλασσα, καμωμένο κουρέλι,
σ' έδειξα στον ήλιο, ερευνητή των έργων σου,
μπροστά σ' έναν κύκλο Σειρήνων τρομαγμένων.
Ανέβαινε ολοένα απ' τη λευκοπαθή πλαγιά
η ανάδοχός σου στις απάτες, η κυρά Σελήνη,
και σε εκσφενδόνισα στο στόμα των κυμάτων.

μτφ: Ρήγας Καππάτος

Αθεράπευτη

Άνθρωπε, μη μου λες πως πρέπει να πεθάνω
Γιατί το ξέρω.
Μου το είπαν τόσο και τόσο το λέω
Που μ' έχει κουράσει.

Αν πρέπει να φύγω, καλύτερα για όλους,
Αλλά και για μένα.
Ενώ τραγουδάει, τρελά το τζιτζίκι
Και ρουφάει το κολίβρι το νέκταρ.
... ... ...

μτφ: Ρήγας Καππάτος

Πάω να κοιμηθώ

Άνθινα δόντια και φιλέ μου από δροσόπαγο
χέρια χλόης, λεπτή μου παραμάνα,
ετοίμασέ μου τα χωμάτινα σεντόνια
και τη μαξιλάρα μου απο ξασμένα μούσκλα.

Παραμάνα μου, πάω για ύπνο, σκέπασέ με.
Στο προσκεφάλι βάλε μου μια λάμπα
έναν αστερισμό' όποιον σου αρέσει'
όλοι είναι ωραίοι' χαμήλωσέ τη λίγο.

Άσε με τώρα: ακούς που ανοίγουν τα μπουμπούκια...
σε νανουρίζει από ψηλά ένα ουράνιο λαγοπόδι
κι ένα πουλί σου τραγουδάει μερικές τρίλιες.
να ξεχαστείς... Ευχαριστώ. Α, να ένα θέλημα:
αν αυτός έρθει ή τηλεφωνήσει πάλι
πες να μην ξαναπάρει. Πες πως βγήκα...

μτφ: Ρήγας Καππάτος


Alfonsina Storni (1892–1938)
Στις 25 Οκτωβρίου, μπήκε στη θάλασσα της
Μαρ ντελ Πλάτα, κι αφέθηκε στα κύματα.



- Το ποίημα "Φωνή" είναι από το περιοδικό Ευθύνη, τχ.385/Ιαν. 2004

- "Το χαμένο χάδι" είναι από το βιβλίο Τα εκατό ωραιότερα
ερωτικά ποιήματα της ισπανικής γλώσσας - εκδ.Εκάτη, 2000

- Το ποίημα "Στον έρωτα" είναι από το βιβλίο των Ρήγα Καππάτου &
Pedro Lastra H παρουσία της Ελλάδας στην ποίηση της Λατινικής
Αμερικής - εκδ. Εκάτη, 2003

- Το απόσπασμα από το ποίημα "Αθεράπευτη" και το ποίημα "Πάω να
κοιμηθώ", που η Αλφονσίνα Στόρνι έγραψε μία ημέρα πριν αυτοκτονήσει, είναι από την Γενική Ανθολογία Σύγχρονης
Λατινοαμερικανικής Ποίησης 1892-1975 - εκδ. Εκάτη, 2011
(ενημέρωση: 23/7/2011)

-φωτογραφία: eumetis.files.wordpress.com-

Ετικέτες G-L