χωρίς άλλη αναβολή
Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008
5 ~ Πάουλ Τσέλαν: "Στο γκρεμό του αποχαιρετισμού"
Ακροτελεύτια μουσική
Κάποτε,
τότε τον άκουσα,
τότε ξέπλυνε τον κόσμο,
αθέατος, στο μάκρος της νύχτας,
αληθινά.
Μονάχος και ατελεύτητος,
εκμηδενιζόμενος,
να εκμηδενίζει.
Φως ήταν. Απελευθέρωση
μτφ: Μηνάς Δημάκης
Γράμμα και ρολόι
Κερί,
για να σφραγίσεις το Άγραφο,
που θα μαντέψει τ' όνομά σου,
που κρυπτογραφεί
τ' όνομά σου
θά 'ρθεις τώρα, φως συ που πλέεις;
Δάχτυλα, κι αυτά από κερί,
περασμένα
σε άγνωστους, κρίκους οδυνηρούς.
Και τ' άκρα τους λιώνουν.
Θά 'ρθεις, φως εσύ που πλέεις;
Kενές από χρόνο οι κερήθρες της ώρας,
μέλισσες χίλιες, γαμήλιο σμήνος έτοιμο
για ταξίδι.
Έλα, φως εσύ που πλέεις.
μτφ: Μηνάς Δημάκης
Μπορώ ακόμη να σε βλέπω: μια ηχώ,
ψηλαφητή με λόγια
αισθητά στο γκρεμό
του αποχαιρετισμού.
Το πρόσωπό σου δειλιάζει σιγαλά
όταν έξαφνα
φεγγοβολάει το φως
μέσα μου, στο μέρος
όπου λέει κανείς με βαθιά οδύνη ΠΟΤΕ.
μτφ: Νόρα Πυλόρωφ-Προκοπίου
Να στέκεσαι, στη σκιά
του στίγματος στον αγέρα.
Για - κανέναν - και - για - τίποτε - να στέκεσαι.
Αγνώριστος,
μόνος για τον εαυτό σου.
Με όλα, όσα βρίσκουν χώρο μέσα του
και χωρίς
λόγια.
μτφ: Νόρα Πυλόρωφ-Προκοπίου
Paul Celan (1920-1970)
Προς το τέλος Απριλίου, στο Παρίσι,
πέφτοντας στον Σηκουάνα.
Tα ποιήματα είναι από το βιβλίο της Μαρίας Λαϊνά
Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα - εκδ. Λωτός, 2000
-φωτογραφία: sternenfall.de-
Links:
Paul Celan, από το blog Radical Desire
Κάποτε,
τότε τον άκουσα,
τότε ξέπλυνε τον κόσμο,
αθέατος, στο μάκρος της νύχτας,
αληθινά.
Μονάχος και ατελεύτητος,
εκμηδενιζόμενος,
να εκμηδενίζει.
Φως ήταν. Απελευθέρωση
μτφ: Μηνάς Δημάκης
Γράμμα και ρολόι
Κερί,
για να σφραγίσεις το Άγραφο,
που θα μαντέψει τ' όνομά σου,
που κρυπτογραφεί
τ' όνομά σου
θά 'ρθεις τώρα, φως συ που πλέεις;
Δάχτυλα, κι αυτά από κερί,
περασμένα
σε άγνωστους, κρίκους οδυνηρούς.
Και τ' άκρα τους λιώνουν.
Θά 'ρθεις, φως εσύ που πλέεις;
Kενές από χρόνο οι κερήθρες της ώρας,
μέλισσες χίλιες, γαμήλιο σμήνος έτοιμο
για ταξίδι.
Έλα, φως εσύ που πλέεις.
μτφ: Μηνάς Δημάκης
Μπορώ ακόμη να σε βλέπω: μια ηχώ,
ψηλαφητή με λόγια
αισθητά στο γκρεμό
του αποχαιρετισμού.
Το πρόσωπό σου δειλιάζει σιγαλά
όταν έξαφνα
φεγγοβολάει το φως
μέσα μου, στο μέρος
όπου λέει κανείς με βαθιά οδύνη ΠΟΤΕ.
μτφ: Νόρα Πυλόρωφ-Προκοπίου
Να στέκεσαι, στη σκιά
του στίγματος στον αγέρα.
Για - κανέναν - και - για - τίποτε - να στέκεσαι.
Αγνώριστος,
μόνος για τον εαυτό σου.
Με όλα, όσα βρίσκουν χώρο μέσα του
και χωρίς
λόγια.
μτφ: Νόρα Πυλόρωφ-Προκοπίου
Paul Celan (1920-1970)
Προς το τέλος Απριλίου, στο Παρίσι,
πέφτοντας στον Σηκουάνα.
Tα ποιήματα είναι από το βιβλίο της Μαρίας Λαϊνά
Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα - εκδ. Λωτός, 2000
-φωτογραφία: sternenfall.de-
Links:
Paul Celan, από το blog Radical Desire
7 Comments:
Θυμήθηκα έτσι κι ένα νορβηγικό μυθιστόρημα με τον τίτλο: "Μικρές αυτοκτονίες μεταξύ φίλων".
Γεια χαρά!
γεια σου κι εσένα.
ναυτίλε, ελπίζω να μην αναφέρεσαι στην επιλογή των λογοτεχνών να βάλουν τέρμα στη ζωή τους. :-)
Πάντως, σε κάποιες περιπτώσεις η υστεροφημία των αυτοκτόνων λογοτεχνών δεν αποκτήθηκε λόγω της λογοτεχνικής τους αξίας αλλά λόγω της τραγικότητας του τέλους τους.
Οι επαΐοντες, π.χ., λένε ότι η Σύλβια Πλαθ, απέκτησε δυσανάλογη φήμη σε σχέση με την ποιητική της αξία. Και σε ό,τι αφορά την προσωπική μου εκτίμηση, συμφωνώ μαζί τους.
Γεια σου, ναυτίλε, βλέπω συχνά το όνομά σου. Θα επισκεφθώ το μπλογκ σου σύντομα και θα σε "λινκάρω"!
agapimeni i maria laina opote oute kan kano deuteri skepsi gia ti metafrasi pou epelekse ....
latreuo paul celan .....
s euxaristo kai apo do tha se balo stis voltes mou den ginetai exeis poly yliko edo na psaxo ....
Θα σου έλεγα όμως να κάνεις πιο ευχάριστες βόλτες στα μπλογκς, και να μην στέκεσαι για πολύ εδώ...
:-)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home