χωρίς άλλη αναβολή

H γέφυρα του Μπρούκλυν

Πόσα ξημερώματα, παγωμένα απ' το πλάγιασμα στα κύματα
τα φτερά του γλάρου θα βουτούν και ψηλά θα τον πηγαίνουν
σκορπώντας λευκούς κρίκους θορύβου, δημιουργώντας ψηλά
πάνω απ' τα νερά του αλυσοδεμένου κόλπου Ελευθερία.

Μετά μ' αβίαστη στροφή τα μάτια μάς αφήνουν
σαν οπτασίες ταξιδιών στη θάλασσα
σε μια σελίδα με εικόνες που φυλάξαμε
ώσπου ανελκυστήρες μας απορρίξουν απ' τη μέρα μας.

Σκέφτομαι τα σινεμά, τα φανταστικά τεχνάσματα
με κόσμο αμέτρητο να σκύβει στη λαμπρή οθόνη
τεχνάσματα αφανέρωτα που ξαναγίνονται γοργά
πάνω στην ίδια την οθόνη, μπροστά σε άλλα μάτια.

Κι εσύ, αντίκρυ στο λιμάνι με ασημένια βήματα
λες και ο ήλιος από σένα δανείστηκε το βήμα του,
άφησε όμως κάποια κίνηση αξόδευτη μες στο δικό σου βήμα -
Βαστώντας σιωπηλά τη δική σου Ελευθερία!
...
μτφ: Γιάννης Λειβαδάς
Ανθολογία αμερικανικής ποίησης του εικοστού αιώνα
εκδ. Ηριδανός, 2007

Επεισόδιο χεριών

Το απρόσμενο ενδιαφέρον τον έκανε να κοκκινίσει.
Ξαφνικά φάνηκε να ξεχνά τον πόνο -
συγκατατέθηκε - και πρότεινε
ένα από τα δάχτυλα.
Το βαθύ κόψιμο αιμορραγούσε και μια αχτίδα ήλιου
που παιχνίδιζε ανάμεσα στους τροχούς,
έπεσε ελαφρά, ζεστά, πάνω στην πληγή.
Και καθώς τα δάχτυλα του γιου του αφεντικού
- που ήξεραν να πιάνουν βιβλία και ρακέτες
τόσο καλά όσο το σίδερο και το δέρμα -
καθώς τα όμορφα, λεπτά δάχτυλα τύλιξαν τη γάζα
γύρω από την επιφάνεια του τραύματος,
τα ίδια του τα χέρια του φάνηκαν
σαν φτερά πεταλούδας που τρεμόπαιζαν
στο φως του ήλιου σε καλοκαιρινά χωράφια.
Οι τόσοι ρόζοι και οι χαρακιές στο πλατύ, βαθύ χέρι
-που βρισκόταν μέσα στο χέρι εκείνου - φάνταζαν όμορφοι.
Ήταν σαν σημάδια παιχνιδιού άγριων πόνυ,
χλωροί, πράσινοι θάμνοι στη σκληρή τύρφη.
Και οι ήχοι και οι σκέψεις του εργοστασίου
σαρώθηκαν από εκείνο το πιο μακρύ, ήρεμο χέρι
που φώλιαζε μέσα στο δικό του με τον ήλιο επάνω του.
Και καθώς ο κόμπος του επιδέσμου σφίχτηκε
οι δυο άντρες χαμογέλασαν κοιτώντας ο ένας τον άλλον στα μάτια.

μτφ: Ρήγας Κούπα
Η έλξη των Ομωνύμων
εκδ. Οδυσσέας, 2005

Αλά Τσάπλιν

Θα πάρουμε ήρεμοι τα μέτρα μας
Ευχαριστημένοι με τις τόσο τυχαίες παρηγόριες
Καθώς ο άνεμος αφήνεται
Σε ολισθηρές και τόσο ευρύχωρες εσοχές.

Γιατί μπορούμε ακόμη τον κόσμο ν' αγαπούμε, εμείς που
Έναν μικρό λιμασμένο γάτο βρίσκουμε στο σκαλί, κι έχouμε
Κάποια κρυφή γωνιά γι' αυτόν πέρα απ' των δρόμων τη μανία,
Ή μια κρυψώνα σε κάποιου κουρελή την αγκαλιά.
...
Από μια άποψη οι κηδείες μας δεν είναι τολμηρότητα.
Μπορούμε να σας απoφύγoυμε, όπως τα πάντα εκτός απ' την καρδιά:
Τι μας δικάζει αν συνεχίζει η καρδιά να ζει.
...
μτφ: Γιάννης Λειβαδάς
Ανθολογία αμερικανικής ποίησης του εικοστού αιώνα
εκδ. Ηριδανός, 2007


Harold Hart Crane (1899–1932)
Στις 27 Απριλίου, λίγο πριν το μεσημέρι
πέφτοντας από το ατμόπλοιο Orizaba,
στον κόλπο του Μεξικού.



-φωτογραφία: shahrgone.com-

Ετικέτες G-L