χωρίς άλλη αναβολή
Τετάρτη 28 Μαΐου 2008
10 ~ Σάρα Τήσντεηλ: Απέραντο κενό
Tα όνειρα της καρδιάς μου
Τα όνειρα της καρδιάς και του νου μου, περνούν
Τίποτα δεν μένει μαζί μου για πολύ
Είχα όμως από παιδί
Την κρυφή παρηγοριά του τραγουδιού’
Αν κάποτε μ’ αφήσει κι αυτό
Ας βρώ το θάνατο κι ας μείνω
Με πράγματα που η μελωδία τους τέλειωσε και ξεχάστηκε
Σαν την χθεσινή βροχή.
Η απάντηση
Όταν επιστρέψω στο χώμα
Κι όλο το αγαλλόμενο σώμα μου
Ματαιώσει το κόκκινο και το λευκό
Που κάποτε υπήρξαν τόσο περήφανα
Αν οι άνθρωποι περνούν από πάνω
Με ψεύτικη κι άτονη συμπόνοια
Η στάχτη μου θα βρει φωνή
Να τους αποκριθεί δυνατά:
"Ησυχάστε, εγώ είμαι ευχαριστημένη
Κρατήστε τον φτωχό σας οίκτο
Η χαρά ήταν μια φλόγα μέσα μου
Πάρα πολύ σταθερή για να καταστραφεί'
Λυγερή σαν γερμένη καλαμιά
Που βρίσκει ευχαρίστηση να την παραδέρνει η καταιγίδα -
Βρίσκω περισσότερη χαρά στην οδύνη
Απ’ όση θα μπορούσατε εσείς να βρείτε στην ίδια τη χαρά"
Μετά τον έρωτα
Δεν υπάρχει πια καμμιά μαγεία
Συναντιόμαστε όπως κάνουν κι άλλοι
Δεν κάνεις θαύματα για μένα
Ούτε εγώ για σένα
Ήσουν ο άνεμος κι ήμουν η θάλασσα –
Δεν υπάρχει πια μεγαλείο
Έγινα αδιάφορη σαν την λιμνούλα
Δίπλα στην ακτή
...
Μια φαντασίωση
Η φωνή της είναι σαν κρυστάλλινο νερό
Που στάζει πάνω σε πέτρα
Σε δάση μακρινά και σιωπηλά
Όπου η Σιωπή παίζει μόνη.
Οι σκέψεις της είναι σαν το νούφαρο
Που άνθισε σε ιερούς ρύακες
Κάτω από από τις αψίδες του ναού
Όπου η Σιωπή κάθεται και ονειρεύεται
Τα φιλιά της είναι τα τριαντάφυλλα
Που φεγγοβολούν όσο βαθαίνει το σούρουπο
Σε περίβολους κήπων περσικών
Όπου η Σιωπή αποκοιμιέται
Μόνη
Είμαι μόνη, σε πείσμα του έρωτα,
Σε πείσμα όλων όσων πήρα και έδωσα
Σε πείσμα όλης σου της τρυφεράδας
Είναι φορές που δεν είμαι ευτυχισμένη που ζω
Είμαι μόνη λες και στάθηκα
στην πιο ψηλή κορφή του κουρασμένου γκρίζου κόσμου
Γύρω μου μόνο χιόνι που στροβιλίζεται
Πάνω μου ανοίγεται απέραντο κενό
Με γή κρυμμένη κι ουρανούς κρυφούς
Και με μόνη την περηφάνεια της ψυχής μου
Να με γλιτώνει από την γαλήνη εκείνων
Που δεν είναι μόνοι, έχοντας πεθάνει.
μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
Sara Trevor Teasdale (1884-1933)
Στις 29 Ιανουαρίου το πρωί, στο σπίτι της στη
Νέα Υόρκη, με υπνωτικά χάπια.
Τα όνειρα της καρδιάς και του νου μου, περνούν
Τίποτα δεν μένει μαζί μου για πολύ
Είχα όμως από παιδί
Την κρυφή παρηγοριά του τραγουδιού’
Αν κάποτε μ’ αφήσει κι αυτό
Ας βρώ το θάνατο κι ας μείνω
Με πράγματα που η μελωδία τους τέλειωσε και ξεχάστηκε
Σαν την χθεσινή βροχή.
Η απάντηση
Όταν επιστρέψω στο χώμα
Κι όλο το αγαλλόμενο σώμα μου
Ματαιώσει το κόκκινο και το λευκό
Που κάποτε υπήρξαν τόσο περήφανα
Αν οι άνθρωποι περνούν από πάνω
Με ψεύτικη κι άτονη συμπόνοια
Η στάχτη μου θα βρει φωνή
Να τους αποκριθεί δυνατά:
"Ησυχάστε, εγώ είμαι ευχαριστημένη
Κρατήστε τον φτωχό σας οίκτο
Η χαρά ήταν μια φλόγα μέσα μου
Πάρα πολύ σταθερή για να καταστραφεί'
Λυγερή σαν γερμένη καλαμιά
Που βρίσκει ευχαρίστηση να την παραδέρνει η καταιγίδα -
Βρίσκω περισσότερη χαρά στην οδύνη
Απ’ όση θα μπορούσατε εσείς να βρείτε στην ίδια τη χαρά"
Μετά τον έρωτα
Δεν υπάρχει πια καμμιά μαγεία
Συναντιόμαστε όπως κάνουν κι άλλοι
Δεν κάνεις θαύματα για μένα
Ούτε εγώ για σένα
Ήσουν ο άνεμος κι ήμουν η θάλασσα –
Δεν υπάρχει πια μεγαλείο
Έγινα αδιάφορη σαν την λιμνούλα
Δίπλα στην ακτή
...
Μια φαντασίωση
Η φωνή της είναι σαν κρυστάλλινο νερό
Που στάζει πάνω σε πέτρα
Σε δάση μακρινά και σιωπηλά
Όπου η Σιωπή παίζει μόνη.
Οι σκέψεις της είναι σαν το νούφαρο
Που άνθισε σε ιερούς ρύακες
Κάτω από από τις αψίδες του ναού
Όπου η Σιωπή κάθεται και ονειρεύεται
Τα φιλιά της είναι τα τριαντάφυλλα
Που φεγγοβολούν όσο βαθαίνει το σούρουπο
Σε περίβολους κήπων περσικών
Όπου η Σιωπή αποκοιμιέται
Μόνη
Είμαι μόνη, σε πείσμα του έρωτα,
Σε πείσμα όλων όσων πήρα και έδωσα
Σε πείσμα όλης σου της τρυφεράδας
Είναι φορές που δεν είμαι ευτυχισμένη που ζω
Είμαι μόνη λες και στάθηκα
στην πιο ψηλή κορφή του κουρασμένου γκρίζου κόσμου
Γύρω μου μόνο χιόνι που στροβιλίζεται
Πάνω μου ανοίγεται απέραντο κενό
Με γή κρυμμένη κι ουρανούς κρυφούς
Και με μόνη την περηφάνεια της ψυχής μου
Να με γλιτώνει από την γαλήνη εκείνων
Που δεν είναι μόνοι, έχοντας πεθάνει.
μτφ: Ιωάννα Μοάτσου-Στρατηγοπούλου
Sara Trevor Teasdale (1884-1933)
Στις 29 Ιανουαρίου το πρωί, στο σπίτι της στη
Νέα Υόρκη, με υπνωτικά χάπια.
Ετικέτες G-L
3 Comments:
Ειδικά το «Μόνη» το βρίσκω πολύ προχωρημένο στίχο, μιας γυναίκας που έχει αναλύσει πάρα πολύ καλά την ανθρώπινη σχέση και έχει κάνει ενσυνείδητα την επιλογή της και όχι από ανάγκη, όπως είναι το προφανές.
Ωστόσο εδώ θα ήθελα να τονίσω την εξαιρετική συμβολή της μεταφράστριας, στην άμεση μετάδοση του ακριβούς αισθήματος της ποιήτριας.
Καλησπέρα!
Ετούτο εδώ είναι σκέτη μαυρίλα.
Σαφώς και μετά χαράς... Λίαν συντόμως και μόλις μας το επιτρέψει η ακατακατσιά μας! ;)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home