χωρίς άλλη αναβολή
Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008
18 ~ Aλέξης Τραϊανός: Κλείνουν οι δρόμοι ένας-ένας
Υιοθετήσαμε τις απεγνωσμένες
Χειρονομίες των πουλιών
Το ζεστό γλίστρημα των ψαριών
Κι όλ' αυτά για να μην πεθάνουμε
Τώρα που ο θάνατος
Έγινε μια υπόθεση τόσο εύκολη
Και λογική τόσο...
Ο χώρος όπου και να κοιτάξεις σου επιστρέφει τον πόνο του
Ζω κλεισμένος σ' ένα φιλί
Κανείς δεν είναι μέσα στο ρίγος της νύχτας
Τα κοιμισμένα όνειρα στις παλάμες μου
Γνώρισαν το σφυγμό ενός ήλιου που μάτωνε
Άλικες πέτρες και σύννεφα
Κι οι βουνοσειρές άλικες
Πώς να 'ναι ωραίες δίχως εσένα
Δίχως τα μάτια σου να 'ναι επάνω τους
Είναι μια μακρινή γιορτή χειλιών
Που τα έβαψε όλα
Άλικα βήματα κι η ζωή ξεγυμνώνοντας τη ζωή σου
Που άρχιζε και τέλειωνε
Μέσα στο κάθε πράγμα
Μέσα στο κάθε σήμερα
Μέσα στο κάθε που έζησα
Έτσι έζησα έτσι ζω έτσι θα ζήσω
Χνούδι από άνεμο
Ίσκιωμα φύλλου
Δάκρυ νερού
Άνθρωπος τελειώνοντας μέσα σου
Χνούδι ίσκιωμα δάκρυ
Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα
Εκδ. Πλέθρον, 1991
Πιλάτοι
Δεν είμαι παρά απ' αυτό μόνο που έρχομαι
Κάθε μέρα υπάρχοντας σε κάτι το άλλο
Αυτό που δε θα γίνω ποτέ
Απ' αυτό είναι που είμαι φτιαγμένος
Απ' αυτό κι έναν τρόμο
Κι είναι
Σα να 'χεις ταχυδρομηθεί στο διάστημα
Ένα φτωχό ανόητο μήνυμα
Σκουριασμένος ύπνος
Με τον προβολέα των θέλω
Που διαλύει τα μέταλλα
Γαντζώνει την αγωνία στο μυαλό
Μια πληγή δίπλα σου να την αγγίζεις
Ανάμεσα στα χόρτα και τα τροχοφόρα
Στο αλκοολικό δωμάτιο
Και τα φτηνά βγαλμένα εσώρουχα
Και να παίρνεσαι
Από μαγικά χαμένα ονόματα
Μες σ' έναν ουρανό γεμάτο τζιν
Με τους αγγέλους του
Να μασουλάν αστέρια
Σύμπαν της κίτρινης σκονισμένης λάμπας
Τώρα που μου χορεύουν
Τώρα που μου φεύγουν
Ο κύριος Ίβνινγκ
Η Εσμεράλδα ο Κουασιμόδος
Τώρα π' ανοίγουν
Οι τελευταίες καταπακτές
Βγάζοντας νάνους
Κι ηλίθιους κι ουδέτερους
Καθένας τους κι ένας Πιλάτος
Όλοι τους μαχαίρια
Σαπούνια κι αποσμητικά
Ενώ εγώ περπατώ και θυμάμαι
Παρακολουθώ πάντα
Απ' το απέναντι πεζοδρόμιο
Τον εαυτό μου
Δεν κοιμάμαι
- Η λέξη, τ.4. Μάιος 1981 -
Παραδοχή εποχής
Εκείνο το καλοκαίρι
Δαγκάνοντας με τους φλοίσβους του
Τα χείλια της άμμου
Ήρθε
Συναυλία κοχυλιών
Χορός οστράκων
Στην πίστα της παλάμης σου
Ατέρμονη προσδοκία
Του μετώπου μου
Εκείνο το καλοκαίρι
Σταματημένη ηλικία
Ετοίμασε τη βαριά του σφραγίδα
- Εντευκτήριο, τ. 51. Ιούλ.2000 -
Παρουσία
Υπήρξα ίσως στο παρελθόν ίσως πάλι να μην υπήρξα
Να 'μαι το δημιούργημα μιας ιστορίας φανταστικής
Αφού τίποτα δεν ορίζω δεν ξέρω
Μόνον ορίζομαι περιορίζομαι απ' ομορφιά και θάνατο
Πέφτοντας απ' ομορφιά σ' άλλη ομορφιά
Από θάνατο σε θάνατο
Σηκώνοντας στα χέρια μου το κρανίο του κόσμου
Κύματα της πέτρας χρυσά κάτω απ' το χειμωνιάτικο ήλιο
Στο στόμα του χρόνου ως την άκρη της ματιάς
Και το ξεψύχισμα μιας εποχής αργό τεφρό
Στο πρόσωπό μου
Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα
Εκδ. Πλέθρον, 1991
Μιλούσε όλο για μια γυναίκα...
Μιλούσε όλο για μια γυναίκα
Χαμένη μέσα σ' απέραντες πανεπιστημιακές αίθουσες
Με παγωμένους υαλοπίνακες
Για ένα όνομα που δεν ξανάκουσε πια
"Άλλωστε φίλε μου τι σημασία
Να 'χει ένα τόσο κοινό όνομα
Τι σημασία"
Μετά την πτώση και πριν την άλλη πτώση
Μετά τον ένα θάνατο και πριν τον άλλο
Όταν οι μέρες λυγίζουν μία μία
Χωνεύονται γίνονται μνήμη
Και ίσκιοι μες στη μνήμη
Ανοίγουν κύκλο γύρω τα παράθυρα
Τραβιούνται άξαφνα στις άκρες οι κουρτίνες
"Προσπάθησε να δεις
Προσπάθησε επί τέλους
Κοίταξε όρισε προσδιόρισε"
"Ζωή μας αυτό που ποτέ μας δε ζήσαμε
Αυτό το κενό - η ζωή μας"
- Εντευκτήριο, τ. 63. Δεκ. 2003 -
Ένιωθα το χρόνο να φεύγει
Πάνω απ' τα πράγματα
Ξαφνικά έτσι
Όπως στεγνώνει κάτι το υγρό
Ξαφνικά έτσι ο χρόνος έφευγε
Τα πράγματα μέναν γυμνά πανάρχαια
Στεγνά όρθια και αμίλητα
(Τα κοίταζα τα ένιωθα
Πάντοτε έτσι)
Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα
Εκδ. Πλέθρον, 1991
"Φυσικά, δουλειά του ποιητή, του καλλιτέχνη, είναι να συμφιλιώνει το υποκείμενο με το αντικείμενο. Εδώ όμως βρίσκεται η δυσκολία και το αδιέξοδο, ύστερα απ' την έλευση και τη συνειδητοποίηση του μηδενός. Πώς να μιλήσεις για το μηδέν, τό κενό, το τίποτα; Οι λέξεις -το όργανο- του ποιητή έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα, όσο κανένα άλλο μέσον τέχνης, από άσχετες ιστορικές επιχώσεις εννοιών..."
Το γκάζι μιλά καλύτερα απ' την σιωπή ή τους ανθρώπους.
Μυρίζει όταν κανένας δεν έρχεται να μυρίσεις.
Τ' ανοίγεις εσύ ή οι άλλοι για σένα ή για τους άλλους
Ένα ουδέτερο ρύγχος ίσως απ' το ταβάνι.
Αλέξης Τραϊανός [Αλέξανδρος Ζαβατάρης] (1944-1980)
Στις 7 Μαΐου, στο Καπανδρίτι. Aπό ασφυξία που προκάλεσε διοχετεύοντας στο εσωτερικό του αυτοκινήτου του τα καυσαέρια από την εξάτμιση.
(η εικόνα από το τεύχος 4 της Λέξης)
Links:
Ο Αλέξης Τραϊανός στο translatum.gr,
στο Ελληνικό Σκακιστικό Ιστολόγιο, και
στο You Tube,
Χειρονομίες των πουλιών
Το ζεστό γλίστρημα των ψαριών
Κι όλ' αυτά για να μην πεθάνουμε
Τώρα που ο θάνατος
Έγινε μια υπόθεση τόσο εύκολη
Και λογική τόσο...
Ο χώρος όπου και να κοιτάξεις σου επιστρέφει τον πόνο του
Ζω κλεισμένος σ' ένα φιλί
Κανείς δεν είναι μέσα στο ρίγος της νύχτας
Τα κοιμισμένα όνειρα στις παλάμες μου
Γνώρισαν το σφυγμό ενός ήλιου που μάτωνε
Άλικες πέτρες και σύννεφα
Κι οι βουνοσειρές άλικες
Πώς να 'ναι ωραίες δίχως εσένα
Δίχως τα μάτια σου να 'ναι επάνω τους
Είναι μια μακρινή γιορτή χειλιών
Που τα έβαψε όλα
Άλικα βήματα κι η ζωή ξεγυμνώνοντας τη ζωή σου
Που άρχιζε και τέλειωνε
Μέσα στο κάθε πράγμα
Μέσα στο κάθε σήμερα
Μέσα στο κάθε που έζησα
Έτσι έζησα έτσι ζω έτσι θα ζήσω
Χνούδι από άνεμο
Ίσκιωμα φύλλου
Δάκρυ νερού
Άνθρωπος τελειώνοντας μέσα σου
Χνούδι ίσκιωμα δάκρυ
Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα
Εκδ. Πλέθρον, 1991
Πιλάτοι
Δεν είμαι παρά απ' αυτό μόνο που έρχομαι
Κάθε μέρα υπάρχοντας σε κάτι το άλλο
Αυτό που δε θα γίνω ποτέ
Απ' αυτό είναι που είμαι φτιαγμένος
Απ' αυτό κι έναν τρόμο
Κι είναι
Σα να 'χεις ταχυδρομηθεί στο διάστημα
Ένα φτωχό ανόητο μήνυμα
Σκουριασμένος ύπνος
Με τον προβολέα των θέλω
Που διαλύει τα μέταλλα
Γαντζώνει την αγωνία στο μυαλό
Μια πληγή δίπλα σου να την αγγίζεις
Ανάμεσα στα χόρτα και τα τροχοφόρα
Στο αλκοολικό δωμάτιο
Και τα φτηνά βγαλμένα εσώρουχα
Και να παίρνεσαι
Από μαγικά χαμένα ονόματα
Μες σ' έναν ουρανό γεμάτο τζιν
Με τους αγγέλους του
Να μασουλάν αστέρια
Σύμπαν της κίτρινης σκονισμένης λάμπας
Τώρα που μου χορεύουν
Τώρα που μου φεύγουν
Ο κύριος Ίβνινγκ
Η Εσμεράλδα ο Κουασιμόδος
Τώρα π' ανοίγουν
Οι τελευταίες καταπακτές
Βγάζοντας νάνους
Κι ηλίθιους κι ουδέτερους
Καθένας τους κι ένας Πιλάτος
Όλοι τους μαχαίρια
Σαπούνια κι αποσμητικά
Ενώ εγώ περπατώ και θυμάμαι
Παρακολουθώ πάντα
Απ' το απέναντι πεζοδρόμιο
Τον εαυτό μου
Δεν κοιμάμαι
- Η λέξη, τ.4. Μάιος 1981 -
Παραδοχή εποχής
Εκείνο το καλοκαίρι
Δαγκάνοντας με τους φλοίσβους του
Τα χείλια της άμμου
Ήρθε
Συναυλία κοχυλιών
Χορός οστράκων
Στην πίστα της παλάμης σου
Ατέρμονη προσδοκία
Του μετώπου μου
Εκείνο το καλοκαίρι
Σταματημένη ηλικία
Ετοίμασε τη βαριά του σφραγίδα
- Εντευκτήριο, τ. 51. Ιούλ.2000 -
Παρουσία
Υπήρξα ίσως στο παρελθόν ίσως πάλι να μην υπήρξα
Να 'μαι το δημιούργημα μιας ιστορίας φανταστικής
Αφού τίποτα δεν ορίζω δεν ξέρω
Μόνον ορίζομαι περιορίζομαι απ' ομορφιά και θάνατο
Πέφτοντας απ' ομορφιά σ' άλλη ομορφιά
Από θάνατο σε θάνατο
Σηκώνοντας στα χέρια μου το κρανίο του κόσμου
Κύματα της πέτρας χρυσά κάτω απ' το χειμωνιάτικο ήλιο
Στο στόμα του χρόνου ως την άκρη της ματιάς
Και το ξεψύχισμα μιας εποχής αργό τεφρό
Στο πρόσωπό μου
Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα
Εκδ. Πλέθρον, 1991
Μιλούσε όλο για μια γυναίκα...
Μιλούσε όλο για μια γυναίκα
Χαμένη μέσα σ' απέραντες πανεπιστημιακές αίθουσες
Με παγωμένους υαλοπίνακες
Για ένα όνομα που δεν ξανάκουσε πια
"Άλλωστε φίλε μου τι σημασία
Να 'χει ένα τόσο κοινό όνομα
Τι σημασία"
Μετά την πτώση και πριν την άλλη πτώση
Μετά τον ένα θάνατο και πριν τον άλλο
Όταν οι μέρες λυγίζουν μία μία
Χωνεύονται γίνονται μνήμη
Και ίσκιοι μες στη μνήμη
Ανοίγουν κύκλο γύρω τα παράθυρα
Τραβιούνται άξαφνα στις άκρες οι κουρτίνες
"Προσπάθησε να δεις
Προσπάθησε επί τέλους
Κοίταξε όρισε προσδιόρισε"
"Ζωή μας αυτό που ποτέ μας δε ζήσαμε
Αυτό το κενό - η ζωή μας"
- Εντευκτήριο, τ. 63. Δεκ. 2003 -
Ένιωθα το χρόνο να φεύγει
Πάνω απ' τα πράγματα
Ξαφνικά έτσι
Όπως στεγνώνει κάτι το υγρό
Ξαφνικά έτσι ο χρόνος έφευγε
Τα πράγματα μέναν γυμνά πανάρχαια
Στεγνά όρθια και αμίλητα
(Τα κοίταζα τα ένιωθα
Πάντοτε έτσι)
Φύλακας ερειπίων, Τα ποιήματα
Εκδ. Πλέθρον, 1991
"Φυσικά, δουλειά του ποιητή, του καλλιτέχνη, είναι να συμφιλιώνει το υποκείμενο με το αντικείμενο. Εδώ όμως βρίσκεται η δυσκολία και το αδιέξοδο, ύστερα απ' την έλευση και τη συνειδητοποίηση του μηδενός. Πώς να μιλήσεις για το μηδέν, τό κενό, το τίποτα; Οι λέξεις -το όργανο- του ποιητή έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα, όσο κανένα άλλο μέσον τέχνης, από άσχετες ιστορικές επιχώσεις εννοιών..."
Το γκάζι μιλά καλύτερα απ' την σιωπή ή τους ανθρώπους.
Μυρίζει όταν κανένας δεν έρχεται να μυρίσεις.
Τ' ανοίγεις εσύ ή οι άλλοι για σένα ή για τους άλλους
Ένα ουδέτερο ρύγχος ίσως απ' το ταβάνι.
Αλέξης Τραϊανός [Αλέξανδρος Ζαβατάρης] (1944-1980)
Στις 7 Μαΐου, στο Καπανδρίτι. Aπό ασφυξία που προκάλεσε διοχετεύοντας στο εσωτερικό του αυτοκινήτου του τα καυσαέρια από την εξάτμιση.
(η εικόνα από το τεύχος 4 της Λέξης)
Links:
Ο Αλέξης Τραϊανός στο translatum.gr,
στο Ελληνικό Σκακιστικό Ιστολόγιο, και
στο You Tube,
8 Comments:
Και σ' ευχαριστώ πολύ για την αναφορά της ανθολογίας μου. :-)
Βίκυ
Σε μια τέτοια δουλειά σαν την δική σου, με γνώση, μοναδική επιμέλεια και μεράκι, μια αναφορά, είναι το λιγότερο που της αξίζει.
Η αλληλεπίδραση στο ίντερνετ είναι από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του μέσου. Μακάρι όλοι μας να δίναμε το λινκ με τις πηγές μας. Για παράδειγμα, σήμερα, είδα μια πλήρη και ακριβή αντιγραφή δικής μου ανάρτησης, ακόμα και των φωτογραφιών της, στο τελευταίο τεύχος γνωστού λογοτεχνικού περιοδικού, που μάλιστα εκτιμώ και προμηθεύομαι από την πρώτη έκδοσή του, χωρίς την παραμικρή αναφορά της πηγής του.
Είναι «καινούριο κοσκινάκι» το διαδίκτυο και ο κόσμος πιστεύει ότι μπορεί να το ξεζουμίζει ή να το μέμφεται (ό,τι βολεύει τον καθένα κατά περίσταση).
Εύχομαι να βρει το δρόμο του σύντομα. Ως τότε, όμως, χρειάζεται να αγωνιζόμαστε διαρκώς για να διασφαλίσουμε τα πνευματικά μας δικαιώματα σε κάθε σοβαρή διαδικτυακή προσπάθεια και να ζητούμε να αναφέρονται οι σύνδεσμοι των πηγών πάντα και παντού.
Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Translatum έχουμε ρίξει μεγάλο βάρος στην αναφορά των πηγών μας γιατί είναι υποχρέωσή μας, όπως είπες κι εσύ.
Πάντως, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και από μένα έχεις «επίσημη» πρόσκληση να γραφτείς στο φόρουμ και να συμμετέχεις, όποτε και όπως μπορείς. Πάντα έχουμε ανάγκη από ανθρώπους με μεράκι και καλό γούστο και τα δικά σου ιστολόγια διαθέτουν και τις δύο αυτές αρετές.
αν και λένε ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στην τέχνη, είναι προφανές ότι στο μπλογκ μου δεν γεννάται "τέχνη", αλλά αναπαράγεται η τέχνη άλλων. Επομένως, δεν διεκδικώ τίποτα περισσότερο από την τήρηση των κανόνων δεοντολογίας.
χαιρετώ.
-------
Bίκυ,
Το έχω δει και το έχω παλέψει και έχω γίνει αντιπαθής, περισσότερες από μία φορές. Ωστόσο, διαφωνώ για τον όρο "πνευματικά δικαιώματα" σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο των μπλογκς μου, μιας και πρόκειται περί αναδημοσιεύσεων των πνευματικών έργων άλλων ανθρώπων. Εκεί που επιμένω είναι η αναφορά των πηγών, γι αυτό και γίνομαι τόσο λεπτομερής στην αναφορά των δικών μου. Κι αυτό, όχι μόνον για λόγους δεοντολογίας, αλλά, κυρίως, για την ευκαιρία που πρέπει να έχουν οι αναγνώστες να διαβάσουν και κάτι παραπάνω από όσα βρίσκουν εδώ. Γι αυτό, άλλωστε, εκτός από τα βιβλία και τα περιοδικά, παρέπεμψα και στην δουλειά σου.
...για την οποία είχα τις καλύτερες συστάσεις από τον utopia, πριν δω το φόρουμ σας
...και την οποία έχω ζηλέψει
...και στην οποία, επίσης, έχω σκεφθεί πολλές φορές να συμβάλλω, αλλά εκτός που είσαι ήδη "πολλή", είναι και ζήτημα χρόνου.
Όταν μίλησα για «πνευματικά δικαιώματα», εννοούσα πρωτίστως αυτά των δημιουργών, γιατί αν δεις τις περισσότερες αναδημοσιεύσεις λογοτεχνικών έργων στο διαδίκτυο δεν αναφέρεται καν ο τίτλος του βιβλίου στο οποίο ανήκουν τα αποσπάσματα (όπερ θλιβερό). Ο αναγνώστης αξίζει και δικαιούται να ξέρει σε ποια περίοδο του συγγραφέα ανήκει το γραπτό του.
Αφού έχεις ζηλέψει τη δουλειά για τους ποιητές της Θεσσαλονίκης, συνέχισε αυτό που κάνεις κι εσύ. Το αποτέλεσμα είναι ήδη αξιοπρεπές και πολύ όμορφο και διαφωτιστικό.
Χαίρε
Δημοσίευση σχολίου
<< Home