χωρίς άλλη αναβολή

Δε λυπούμαι, δεν κλαίω, δε φωνάζω,
Όλα θα περάσουν, σαν απ' τις μηλιές άσπρη καπνιά.
Μες στο χρυσάφι της φθοράς όλο βουλιάζω,
Δε θα 'μαι νέος πια ποτέ ξανά.

Αλλιώτικα πια θα χτυπάς, καρδιά μου, τώρα,
Που το κύμα σε αγγίζει της κρύας παγωνιάς,
Κι η στρωμένη με της λεύκας το βαμβάκι χώρα
Δε θα σε προκαλεί ξυπόλυτος να τριγυρνάς.

Αλήτικη διάθεση, όλο και πιο αραιά
Ταράζεις για λίγο στα χείλη τη φωτιά.
Ω, για πάντα χαμένη μου φρεσκάδα,
Αίσθημα του πάθους, του ματιού αγριάδα.

Τώρα πια οι επιθυμίες έχουν στερέψει.
Ζωή μου, ή μήπως σ' έχω ονειρευτεί;
Σάμπως σε ροζ άλογο να έχω τρέξει
Μέσα από την άνοιξη ένα πρωί.

Στον κόσμο αυτό είμαστε όλοι περαστικοί,
Απ' του σφένδαμνου τα φύλλα ο χαλκός αργά κυλά...
Ας είναι, λοιπόν, ευλογημένο το καθετί,
Που του έλαχε ν' ανθίσει και να πεθάνει μια φορά.

1922

μετάφραση: Γιώργος Μολέσκης

Όχι φωνές, πικρίες και κλάματα.
Αντίο, μηλιές, πούχα αγαπήσει'
μ' άγγιξε κιόλας το φθινόπωρο
κι η νιότη απόμακρα έχει σβήσει.

Τα καρδιοχτύπια, πάει, περάσανε'
ναι, λίγη ψύχρα - η πρώτη. Το ίσο
χαλί των χωραφιών που αγάπησα
γυμνόποδος δεν θα πατήσω.

Αντίο, ωραίες περιπλανήσεις μου,
των αισθημάτων μου άγρια δάση'
νιότη τρελλή που τα τραγούδια μου
παράφορα είχες λαμπαδιάσει.

Κανένα πια τρανό λαχτάρισμα'
μη και μες στ' όνειρο έχω ζήσει:
Καβάλα σ' ένα ρόδινο άλογο
μια χαραυγή έχω διασχίσει.

Φύλλα από μαυρισμένο μέταλλο
σκορπάει τριγύρω το σφεντάνι.
Ευλογημένο ας είναι ό,τι άνθησε
πάνω στη γη και θα πεθάνει.

μετάφραση: Κατίνα Ζορμπαλά

Πέρασε η μέρα, κι η γραμμή όλο λιγοστεύει'
άλλο ξεκίνημα' φυγή ξανά γι αλλού.
Με ελαφρό τίναγμα του ενός άσπρου δακτύλου
κόβω τα μυστικά τα αιώνια του νερού.

Απ' το γαλάζιο ανάβρυσμα της μοίρας μου, ένα
κρύο κατακάθι μόνο αφρού, χτύπος βαθύς'
το ζαρωμένο χείλι το σφραγίζει τώρα
μια νέα ρυτίδα αιχμαλωσίας βουβής.

Μέρα τη μέρα γίνομαι πιο ξένος
στον εαυτό μου και στων άλλων τη ζωή'
απόνα αυλάκι του καθάριου κάμπου
ο ίσκιος του κορμιού μου έχει κοπεί.

Ίσκιος γυμνός, και χάθηκε από τότε
παίρνοντας τους γερμένους ώμους μου μαζί'
κάπου μακριά-μακριά θα υπάρχει τώρα
και κάποιον άλλον θ' αγκαλιάζει θα φιλεί.

Κι ίσως - ποιος ξέρει - γέρνοντας σ' εκείνον
θα λησμονήσει εμέ παντοτινά'
στη στοιχειωμένη σκοτεινιά του στηριγμένος
τα χείλη και το στόμα θάχει αλλάξει πια.

Και ζει στους ήχους των πανάρχαιων χρόνων
που τριγυρνούν στα δάση σαν ηχώ
κι εγώ το μαύρον ίσκιο του ίδιου μου πορτραίτου
με χείλη γαλάζια φιλώ.

μετάφραση: Κατίνα Ζορμπαλά

Τώρα κι εμείς για κει τραβάμε

Τώρα κ' εμείς για κει τραβάμε λίγοι-λίγοι
στη χώρα αυτή που βασιλεύει η ευλογία κ' η σιωπή.
Ίσως κι εγώ, τα υπάρχοντά μου τα φθαρμένα,
θα πρέπει σύντομα να τα μαζεύω για τα κει.

Δάση μου εσείς αγαπημένα από σημύδες!
Άμμοι της στέππας άμετροι. Και γη μου εσύ!
Μπροστά σ' αυτόν το μέγα πλούτο που μου φεύγει
δε βρίσκει τρόπο η θλίψη να κρυφτεί.

Α, πόσο, πόσο αγάπησα σ' αυτόν τον κόσμο
ό,τι ολοζώντανο τυλίγει την ψυχή,
γαλήνη στις οξυές που ανοίγοντας τα κλώνια
ξεχάστηκαν κοιτώντας τον ορίζοντα τριανταφυλλή.

Μέσα στην ησυχία πλήθος σκέψεις έχω πλάσει,
πλήθος τραγούδια αρμόνισα για μένανε. Γι' αυτό
νιώθω ευτυχής που ανάσαινα και ζούσα
στην αγριεμένη τούτη γη, στον άγριο αυτό καιρό.

Είμαι ευτυχής που φίλησα πολλές γυναίκες,
που μάδησα άνθη, που κυλίστηκα στη χλόη την απαλή'
τα ζώα, σαν τα μικρότερά μου αδέρφια
ποτέ μου δεν τα χτύπησα στην κεφαλή.

Το ξέρω πως εκεί τα δάση δεν ανθίζουν,
δεν κουδουνίζει η σίκαλη τον κύκνειο της λαιμό'
μπροστά σ' αυτόν τον πλούτο που μου φεύγει
με περιτρέχει ρίγος παγερό.

Το ξέρω πως στη χώρα εκείνη δε θα υπάρχουν
οι κάμποι αυτοί που στο σκοτάδι λάμπουνε χρυσοί,
γι' αυτό και τόσον ακριβοί μού είναι οι ανθρώποι
που ζουν μαζί μου πάνω εδώ σ' αυτή τη γη.

μετάφραση: Κατίνα Ζορμπαλά

Κόσμε μυστήριε, κόσμε μου αρχαίε,
κατάκατσες και κόπασες σαν τον αγέρα πια.
Το λαιμό, κοίτα, του χωριού πώς σφίγγει
με τα πέτρινα χέρια της η δημοσιά.

Τι φοβισμένα μες στη χιονισμένη ασπράδα
ο τρόμος φτεροκόπησε κουδουνιστός.
Χαίρε μου εσύ, θάνατε μαύρε, να με
έρχομαι προς συνάντησή σου σκοτεινός.
...
μετάφραση: Κατίνα Ζορμπαλά

Και το ξύλινο ρολόι του φεγγαριού
θα σημάνει βραχνά τα δικά μου μεσάνυχτα

Sergei Alexandrovich Yesenin [Esenin] (1895-1925)
Στις 27 Δεκεμβρίου, κρεμάστηκε από τους σωλήνες της
κεντρικής θέρμανσης του ξενοδοχείου Anglettere της
Αγίας Πετρούπολης.



- το πρώτο ποίημα είναι από την δίγλωσση Ανθολογία
Ρώσοι ποιητές του 20ού αιώνα - εκδ. Μεσόγειος, 2004
- τα υπόλοιπα ποιήματα είναι από το βιβλίο Σεργκέη Γεσένιν, Ποιήματα (εκδ. Κέδρος, 2000), σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου
πάνω στη μετάφραση της Κατίνας Ζορμπαλά

- η φωτογραφία είναι από το site: esenin.name -

Σ' αυτή τη ζωή το να πεθάνεις δεν είναι πρωτότυπο
μα και να ζεις σίγουρα δεν είναι ασυνήθιστο (ο Σεργκέι Γιεσένιν)

Σ' αυτή τη ζωή να πεθάνεις δεν είναι δύσκολο,
να φτιάξεις τη ζωή είναι δυσκολότερο (ο Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι)

Link:
- Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι για τον Σεργκέι Γιεσένιν

Ετικέτες G-L