χωρίς άλλη αναβολή

Τζακ Κόρριγκαν
...
Τ’ αγριεμένα νερά τον παρέσυραν, και κάθε νεύρο τεντώθηκε
για να διατηρήσει το κράτημα στο αδύναμο στήριγμα
Μολονότι τον είχε κυριεύσει ένα παγωμένο μούδιασμα,
το θάρρος του δεν τον είχε εγκαταλείψει ακόμα,
ο πόθος για ελευθερία πλημμύριζε κάθε του σκέψη.

Το σκοινί ταλαντεύτηκε χαμηλά κάτω από το βάρος του και σύρθηκε στο ρεύμα,
τα ορμητικά κύματα στροβιλίζονταν γύρω απ’ το κεφάλι του,
ενώ ψηλά πάνω απ’ τον ρόχθο του ποταμού αντιλαλούσε το φριχτό ουρλιαχτό
μιας ψυχής που δραπετεύει με τρόμο από τον κόσμο.
Ένας μεγάλος κορμός, που εμφανίσθηκε αστραπιαία με το φούσκωμα της πλημμύρας,
τον παρέσυρε χωρίς αντίσταση κάτω από το ανυπόμονο κύμα,
τον ρούφηξε στο βάθος του ποταμού, και εκεί κάτω από τον αφρό,
ο Τζάκ Κόρριγκαν αναζήτησε ένα ανώνυμο μνήμα -
«Αντίο ζωή, αντίο ζωή» περιγελούσαν τραγουδιστά τα κύματα,
οι επιβλητικοί γκρεμοί ύψωναν το άγριο ρεφραίν,
"μια ζωή κομμάτια, μια θρηνούσα σύζυγος," έτσι πήγαινε ο ρυθμός,
"κι ένα μικρό αγόρι που δεν θα ξαναδεί ποτέ."

Ο έρωτας ενός βουσμάνου
...
Λες πως εμείς οι βουσμάνοι δεν μπορούμε να αγαπήσουμε
Οι ζωές μας είναι πολύ ανιαρές: συνεπώς
αφήνουμε να χαθεί ή στερούμαστε αυτή την εκλεκτή αίσθηση
που ανυψώνει αρκετούς άνδρες πάνω
από τους συντρόφους τους, που τους ξεχωρίζει
σαν αγγεία εξαιρετικής κατασκευής
- το αποκορύφωμα της αγγειοπλαστικής τέχνης -
τοποθετημένα χωριστά πάνω στο ράφι.
Έτσι, είναι κάτι περισσότερο από την κοινή πορσελάνη
και κάτι παραπάνω από θηρίο με ανθρώπινο προσωπείο
που, ψάχνοντας, βρίσκει τον ευγενή εαυτό του
διπλοκαθρεφτισμένο στα μάτια μιας γυναίκας!

Ωστόσο αυτά τα πράγματα έχουν και το αντίτιμό τους:
Γιατί, συχνά, και μόνο το άγγιγμα αρκεί για να τσακίσει
αυτά τα αγγεία εξαιρετικής τέχνης.
...

Rocklands, Adaminaby
29 Μαΐου 1887

Αγαπητέ Πατέρα
...
Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου ζήσαμε μια μεγάλη τραγωδία όταν από μια ανόητη πράξη, μια χαζομάρα, κόντεψα να χάσω τη ζωή μου. Μου έγινε μάθημα ώστε να μην ξαναϋποχωρήσω σε πιέσεις για φάρσες. Ο Μπόιντι κι εγώ συζητούσαμε κι αστειευόμαστε στην κουζίνα με την Μις Μπι και τον νεαρό Τεντ' και δεν θυμάμαι τι το ξεκίνησε, αλλά κι οι δυο ισχυριστήκαμε ότι μπορούμε να κρεμαστούμε. Yπήρχε ένα επικίνδυνο παιχνίδι όπου κρεμούσαν το πρόβατο από ένα δοκάρι και το άφηναν να αιωρείται σε ένα χαλαρό βρόχο. Εγώ, σαν βλάκας, έκανα μια περαστή θηλιά, και, δένοντας ένα μαντήλι στο πρόσωπό μου, είπα αντίο σε όλους, πέρασα το βρόχο γύρω απ’ το λαιμό μου και τον έσφιξα (Ο Μπόιντι κρεμόταν απ’ το μαντήλι του). Η Μις Μπι έφυγε τρέχοντας από την κουζίνα για το δωμάτιό της. Εγώ έμεινα μετέωρος, όπως μου είπαν, με τη θηλιά σφιγμένη γύρω στο λαιμό μου, με το βάρος μου στα χέρια μου, και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι που είδα την Μις Μπι να φεύγει.

Τότε έχασα κάθε συνείδηση του έξω κόσμου, νόμιζα, όμως, ότι ονειρευόμουν. Δεν ένιωθα πόνο, αλλά είχα την εντύπωση πως αναλογιζόμουν την παραδοξότητα αυτού του κόσμου και των ανθρώπων, και τι υπέροχο πράγμα που ήταν η γνώση. Βαθμιαία όμως μου φάνηκε ότι με κατέλαβε ένα αίσθημα ενόχλησης και προσπάθησα να μην σκέπτομαι, όμως έπρεπε να το κάνω. Με πίεζαν σκέψεις' περνούσαν μπρος στα μάτια μου σαν διερχόμενο τραίνο, τόσο γρήγορα που μου προξενούσε πόνο να τις παρακολουθώ. Εκείνο το διάστημα, υποθέτω, υπήρξε ένα κενό' και το επόμενο πράγμα που σκέφτηκα ήταν το πλοίο του Μίλσονς Πόιντ. Μπορούσα να ακούω το νερό να πλατσουρίζει και είχα την αίσθηση ότι επιβράδυνε σταδιακά καθώς πλεύριζε στην αποβάθρα. Τότε αντιλήφθηκα ότι κάτι μου συνέβη. Μπορούσα να βλέπω τον κόσμο γύρω μου, και ταυτόχρονα ήξερα ότι ήμουν πάνω στο πλοίο και είχα πάθει καρδιακή προσβολή. (ο δόκτωρ Κοξ μου είπε ότι έχω αδύνατη καρδιά). Σκέφθηκα Επιτέλους πρόκειται να πεθάνω' και τότε μου φάνηκε ότι το πλοίο βυθιζόταν, και μπορούσα να αισθάνομαι την ορμή του νερού πάνω μου και να το νιώθω να βρέχει τα μάγουλά μου. Φαινόταν σαν να υπήρχε ένα τρομερό βάρος που συνέθλιβε το στήθος μου. Όσο πήγαινε και χειροτέρευα, και σιγά σιγά καθώς επανερχόμουν στην πραγματικότητα κατάλαβα ότι ήμουν ξαπλωμένος στο πάτωμα και όλοι γύρω μου έβρεχαν τα χέρια και τους κροτάφους μου, ενώ εγώ πάσχιζα να αναπνεύσω.

Ω! Ήταν τρομερό – δέκα φορές χειρότερο από το κρέμασμα. Θα είχα ξανασωριαστεί στο πάτωμα, όταν ξαφνικά, πάνω στην προσπάθειά μου να πάρω ανάσα, συσπάσθηκαν τα χαρακτηριστικά μου φθάνοντας πολυ κοντά στο να τα καταφέρω να συνέλθω. Μου είπαν ότι έβγαζα φριχτούς ήχους. Ένιωσα ότι το στήθος μου κομματιάστηκε με τον αέρα, δεν μπορούσα να πάρω βαθιά αναπνοή, και δεν ήθελα να το ξαναπεράσω. Επιτέλους, άρχισα να καλυτερεύω και μπόρεσα να καταπιώ λίγο μπράντυ. Μετά από λίγο συνήλθα ολωσδιόλου, αλλά αυτός ο λαιμός μου! Μου έμεινε το σημάδι της θηλιάς γύρω του και την επόμενη μέρα (χθες δηλαδή) οι μύες μου ήταν πρησμένοι σαν χοντρά σκοινιά και ο πονοκέφαλος που είχα το Σάββατο το βράδυ και χθες, κόντεψε να με τρελλάνει.

Μετά που η Μις Μπι είχε φύγει από την κουζίνα, ο Μπόιντι είχε βγάλει το μαντήλι απ’ το λαιμό του και μαζί με τον νεαρό Τεντ έμειναν να γελάνε μαζί μου. Κανείς τους δεν είχε καταλάβει ότι κρατούσα τη θηλιά με τα χέρια μου' κι οι δυο νόμιζαν ότι την είχα δέσει στους ώμους μου. Όταν με είδαν, τα χέρια μου ήταν τεντωμένα στα πλευρά μου και τα δάχτυλά μου κινούνταν σπασμωδικά. Ήταν πολύ σκοτεινά κι έτσι δεν μπορούσαν να δουν ότι κρεμόμουν από τον λαιμό μου. «Έλα, να τον ξεκρεμάσουμε» είπε ο Τεντ και ήταν έτοιμοι να με δείρουν. Καθυστέρησαν λίγο και η Μις Μπι επέστρεψε. «Παραπάει αυτό το αστείο κύριε Μπόουκ» είπε, κι όλοι τους νόμιζαν ότι ακόμα υποκρινόμουν. Με ξεκρέμασαν και όταν μου έβγαλαν το μαντήλι και είδαν πως το πρόσωπό μου είχε μελανιάσει κι απ’ το στόμα μου έτρεχε αίμα, τότε μόνον κατάλαβαν ότι δεν ήταν αστείο αλλά άκρως αληθινό.

Μπορώ να σου πω ότι τους κοψοχόλιασα. Τους πήρε κοντά μισή ώρα να με συνεφέρουν. Βέβαια, είναι δεδομένο πως ήταν μεγάλη βλακεία μου να περάσω τη θηλιά στο λαιμό μου, αλλά ακόμα κι ένας λεβέντης συχνά κάνει απερισκεψίες, που όμως δεν έχουν πάντα τόσο δυσάρεστες συνέπειες.
...

Barcroft Henry Thomas Boake (1866 - 1892)
Στις 10 Μαΐου, οκτώ μέρες μετά την εξαφάνισή του, βρέθηκε
κρεμασμένος με τη λαβή του μαστιγίου του, στο Φόλλυ Πόιντ
του Μιντλ Χάρμπορ, - Σίδνεϊ.