χωρίς άλλη αναβολή

Θάvατος; Προς τι όλη αυτή η φασαρία γύρω από τον θάνατο; Xρησιμοποιείστε τη φαντασία σας, προσπαθείστε να σκεφθείτε έναν κόσμο χωρίς θάνατο! ...Ο θάνατος είναι η βασική προϋπόθεση της ζωής, δεν είναι συμφορά.

Η αγάπη καλλιεργείται με την προσφορά
*
Η λογική δεν έχει ισχύ έναντι του συναισθήματος, και το συναίσθημα, πιο παλιό κι από την ιστορία, δεν είναι αστεία υπόθεση.
*
Το να περιβάλλεται o άνθρωπος από όμορφα πράγματα έχει καλή επιρροή επάνω του' το να δημιουργεί όμορφα πράγματα, έχει ακόμα καλύτερη.

Το να χάφτεις και να ακολουθείς είτε παλιές δοξασίες είτε σύγχρονες προπαγάνδες, είναι μια αδυναμία που ακόμα εξουσιάζει το ανθρώπινο πνεύμα.
*
Tο πιο μαλακό, το πιο ελεύθερο, πιο εύκαμπτο και πιο ευμετάβλητο συστατικό της ζωής είναι το μυαλό - συγχρόνως δε, είναι το πιο σκληρό και το πιο αλύγιστο.

Μεγαλώσαμε με τις σταθερές εμμονές των διακηρυγμένων διακρίσεων φύλου, νομίζοντας ότι οι περισσότερες ανθρώπινες ιδιότητες, είναι ανδρικές ιδιότητες, για τον απλό λόγο ότι αυτές έχουν αναγνωρισθεί στους άνδρες και είναι απαγορευμένες στις γυναίκες.
*
Οι γυναίκες που κάνουν την περισσότερη δουλειά παίρνουν τα λιγότερα χρήματα, και οι γυναίκες που έχουν τα περισσότερα χρήματα κάνουν την λιγότερη δουλειά.
*
H γυναίκα θα έπρεπε να στέκεται πλάι στον άνδρα ως σύντροφος της ψυχής του και όχι σαν υπηρέτρια του κορμιού του.
*
Δεν υπάρχει θηλυκό μυαλό. Ο εγκέφαλος δεν είναι όργανο φύλου. Σκεφθείτε να μιλούσαμε και για θηλυκό συκώτι.
*
Πρέπει να μπει ένα τέλος στα πικρά αισθήματα που έχουν προκύψει μεταξύ των φύλων αυτόν τον αιώνα.

Είναι καθήκον της νέας γενιάς να κομίσει νέες, φρέσκες δυνάμεις που θα επιφέρουν την Κοινωνική πρόοδο. Κάθε γενιά νέων ανθρώπων πρέπει να είναι για την ανθρωπότητα σαν μια τεράστια εφεδρική δύναμη ενός αποκαμωμένου στρατού.

Για πολλά χρόνια υπέφερα από σοβαρούς και συνεχείς νευρικούς κλονισμούς που έτειναν προς την μελαγχολία κι ακόμα πιο πέρα. Κατά τον τρίτο χρόνο αυτής της κατάστασης, προσήλθα με διακαή πίστη και κάποια αμυδρή αίσθηση ελπίδας, σε έναν διακεκριμένο νευρολόγο, τον πιο γνωστό της χώρας. Αυτός ο σοφός άνθρωπος με έβαλε στο κρεβάτι και εφάρμοσε την "θεραπευτική ανάπαυση", στην οποία λόγω καλής σωματικής κατασκευής αντέδρασα τόσο γρήγορα που συμπέρανε ότι δεν υπήρχε τίποτα αξιόλογο με το θέμα μου και με έστειλε σπίτι με την υπεύθυνη συμβουλή να ζήσω ως οικόσιτη, στο μέτρο του δυνατού να μην έχω παρά μόνον δύο ώρες πνευματική ενασχόληση την ημέρα και όσο ζω ποτέ να μην αγγίξω ξανά πένα, πινέλο ή μολύβι. Αυτό συνέβη το 1887.

Γύρισα σπίτι και πειθάρχησα σ' αυτές τις οδηγίες για τρεις μήνες, αλλά έφθασα τόσο κοντά στο όρια της απόλυτης πνευματικής κατάπτωσης, όσο δε θα μπορούσα ποτέ να φθάσω. Τότε, χρησιμοποιώντας τα υπολείμματα της νοημοσύνης που μου είχαν απομείνει, και με την βοήθεια ενός συνετού φίλου, πέταξα στους ανέμους την συμβουλή του διάσημου σπεσιαλίστα και ξαναγύρισα στη δουλειά - στην εργασία, στην συνηθισμένη ζωή κάθε ανθρώπου' στην εργασία που είναι χαρά και εξέλιξη και προσφορά, και χωρίς την οποία εξαθλιώνεσαι και γίνεσαι κοινωνικό παράσιτο - και εν τέλει, ξαναβρήκα κάμποση δύναμη.

Όντας, φυσικά, καταχαρούμενη μ' αυτή τη μετά βίας διάσωση, έγραψα την Κίτρινη Ταπετσαρία - διανθισμένη και με προσθήκες, για να πετύχω το ιδεώδες -, και έστειλα ένα αντίγραφο στον γιατρό που κόντεψε να με τρελλάνει. Ποτέ δεν το αναγνώρισε.

Αυτό το μικρό βιβλίο εκτιμάται και από τους ψυχίατρους αλλά και σαν καλό δείγμα ενός είδους λογοτεχνίας. Σύμφωνα με την εμπειρία μου, έσωσε μια γυναίκα από παρόμοια τύχη - τρόμαξε τόσο πολύ την οικογένειά της που την άφησαν να βγει έξω, στην κανονική δραστηριότητα, και να γιατρευτεί.

Αλλά το σπουδαιότερο αποτέλεσμα είναι αυτό: Πολλά χρόνια αργότερα, μου είπαν ότι ο μεγάλος ψυχίατρος είχε ομολογήσει σε φίλους του πως είχε αλλάξει την θεραπευτική αγωγή για την νευρασθένεια, μετά που διάβασε την Κίτρινη Ταπετσαρία.

Το βιβλίο δεν είχε πρόθεση να οδηγήσει ανθρώπους στην παραφροσύνη, αλλά να τους σώσει. Και τα κατάφερε.

(Γιατί έγραψα την Κίτρινη Ταπετσαρία)

Η αιωνιότητα δεν αρχίζει μετά τον θάνατο. Είναι κάτι που συνεχίζεται για πάντα.
*
Όταν κάποιος είναι σίγουρος για το επικείμενο αναπόφευκτο τέλος, το απλούστερο από τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι να επιλέξει έναν γρήγορο και εύκολο τρόπο να τελειώσει τη ζωή του, παρά έναν αργό και φρικτό θάνατο.


Charlotte Perkins Gilman (1860–1935)
Στις 17 Αυγούστου, με υπερβολική δόση χλωροφόρμιου.
Θιασώτις της ευθανασίας, αποφασίζει να πεθάνει "γρήγορα
και ήσυχα" πεπεισμένη ότι δεν μπορεί να αντέξει στην
αγωνία της σοβαρής, για την εποχή της, ασθένειας από την
οποία προσεβλήθη.



Το άρθρο "Γιατί έγραψα την Κίτρινη Ταπετσαρία" δημοσιεύθηκε
τον Οκτώβριο του 1913 στο μηνιαίο περιοδικό "Forerunner" που
εξέδιδε η Σάρλοτ Πέρκινς Γκίλμαν.

φωτ: britannica.com: 300 women who changed the world