χωρίς άλλη αναβολή

Φοβάμαι

Κοιτάξτε με: μέσα μου ο φόβος κατοικεί.
Πίσω από αυτά τα γαλήνια μάτια, σε αυτό το σώμα που αγαπά: ο φόβος.
Ο φόβος την αυγή καθώς αναπόφευκτα ο ήλιος θα ανέβει και αναγκαστικά πρέπει να τον δω, όταν σουρουπώνει, γιατί μπορεί να μην ανατείλει αύριο.
Προσέχω τους μυστήριους θορύβους αυτού του σπιτιού που γκρεμίζεται,
και τα φαντάσματα, σκιές που με περιβάλλουν και φοβάμαι.
Πιο σίγουρη είμαι στον ύπνο μου με το φως αναμμένο
παίρνω στα χέρια μου λόγχες, ασπίδες, παραισθήσεις.
Όμως αρκεί μόνο ένας λεκές στο τραπεζομάντιλο
για να με κατακλύσει πάλι ο τρόμος.
Τίποτα δεν με ηρεμεί, τίποτα δε με γαληνεύει:
ούτε αυτή η άχρηστη λέξη, ούτε αυτό το πάθος του έρωτα,
ούτε ο καθρέφτης όπου βλέπω ήδη το νεκρό πρόσωπο μου.
Ακούστε με προσεκτικά, φωνάζω: Φοβάμαι.

Καβαφικό

Η επιθυμία εμφανίζεται απ' το πουθενά,
Απ' οπουδήποτε, με την όποια ευκαιρία.
Στην κουζίνα, περπατώντας στο δρόμο.
Αρκεί ένα βλέμμα, μια χειρονομία, μια επαφή
ωστόσο δύο σώματα
έχουν κι αυτά το γιόμα τους
τη ρουτίνα του έρωτά τους και τα όνειρά τους
τις οικείες χειρονομίες μέχρι την τελική πτώση.
Τα χαμόγελα σβήνουν, παραμορφώνονται,
στα χείλια έρχονται στάχτες
και φίλος η καταφρόνια.
Τα σώματα έχουν το θάνατό τους
το ένα προς το άλλο.
Αρκεί η σιωπή.

Πληγή

Θα σας καταδιώκω στους αιώνες των αιώνων.
Δεν θα αφήσω πέτρα που να μη κουνήσω
κι ούτε τα μάτια μου στον ορίζοντα χωρίς να ας κοιτούν.

Οπουδήποτε μιλάει η φωνή μου
θα φτάνει χωρίς συγχώρεση στ' αφτιά σας
και τα βήματα μου θα 'ναι πάντοτε
μες στον λαβύρινθο που χτίσαν τα δικά σας.

Εκατομμύρια αυγές και δειλινά θα περάσουν
νεκρούς θα αναστήσουν και θα γυρίσουν να πεθάνουν
και θα 'στε εκεί:
Σκόνη, σελήνη, τίποτε, πρέπει να σας συναντήσω.

Η πατρίδα

Αυτό το σπίτι με τους ογκώδεις αποικιακούς τοίχους
και ένα αίθριο του 19ου αιώνα με αζαλέες
έχει θρυμματιστεί εδώ και αρκετούς αιώνες.
Σαν τίποτα να μη συμβαίνει κόσμος πάει κι έρχεται
από το ένα γκρεμισμένο δωμάτιο στο άλλο,
κάνει έρωτα, χορεύει, γράφει γράμματα.

Σφαίρες σφυρίζουν συχνά ή μήπως είναι ο αέρας
που σφυρίζει μέσα απ' την τρύπα της κατεστραμμένης οροφής.
Σ' αυτό το σπίτι οι ζωντανοί κοιμούνται με τους πεθαμένους
αντιγράφουν τις συνήθειες τους, μιμούνται τους μορφασμούς τους,
κι όταν τραγουδούν, υμνούν τις αποτυχίες τους.

Τα πάντα είναι ερείπια σ' αυτό το σπίτι
οι αγκαλιές και η μουσική γκρεμίζονται,
το πεπρωμένο, κάθε πρωί, το γέλιο είναι ερείπια,
τα δάκρυα, η σιωπή, τα όνειρα.
Τα παραθύρια θυμίζουνε κατεστραμμένα τοπία
σάρκα και στάχτη ανακατεύονται στα πρόσωπα
στα στόματα οι λέξεις αναμιγνύονται με το φόβο.
Σ' αυτό το σπίτι είμαστε όλοι θαμμένοι ζωντανοί.

η μετάφραση όλων των ποιημάτων είναι του Γιάννη Καρατζόγλου




(φωτογραφία: casadepoesiasilva.com)

- Τα ποιήματα είναι από το Εντευκτήριο, τχ.88
Ιανουάριος 2010